به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهدمقدس، ساعت حوالی 10 شب بود که از کنار یکی از گذرگاههایی که معمولاً کارگران فصلی و ساختمانی مشهد در آنجا تجمع میکنند؛ میگذشتم، چشمم به یکی از کارگران افتاد؛ داستان زندگی کارگران فصلی در این روزهایی که اوضاع اقتصادی و معیشتی سخت است در نوع خود تأثربرانگیز است زیرا آنها این سختی را بسیار بیشتر با گوشت و پوست و استخوان خود احساس میکنند.
روی رفتن به خانه ندارم
نامش غلامرضا بود و اصالتاً اهل شهرستان سرخس و بهخاطر خشک شدن مزرعه پدری و کمآبی به حاشیه شهر مشهد کشیده شده بود و با اینکه لولهکشی و جوشکاری هم بلد بود بهخاطر کمبود کار مجبور شده بود که کارهای فصلی انجام دهد و یا اینکه کنار گذر بایستد و منتظر اینکه کسی کار تخصصیاش را از او بخواهد و آن روز، روز چهارمی بود که کسی او را برای کار نخواسته بود و حالا رویش نمیشد که به خانه برود.
در گفتوگو با او برایم مشخص شد که سالهای قبل در تابستان برای کار در رستورانها و باغات و تالارها به ییلاقات مشهد میرفته اما امسال آن کار هم کم شده و حالا دیگر چارهای برایش نمانده است، میگفت: من تنها کسی نیستم که روزها است به سر کاری نرفته اما امروز دیگر جسارتی برای رفتن به خانهای را ندارم که چند ماه است در آن گوشت خریداری نشده است.
زندگی با یارانه
این مسئله برایم تبدیل به یک علامت سؤال شد؛ آیا در جاهای دیگر هم وضعیت کارگران به همین صورت است؟ رسول نام فرد دیگری است که با وی به گفتوگو پرداختم و گفت: معمولاً در بهار و تابستان به شمال کشور سفر میکنم چون در آنجا فصل کار در شالیزارها است؛ اما امسال در ابتدای فصل که رفتم متوجه شدم کار زیادی برایم وجود ندارد، به همین علت دوباره به مشهد آمدم؛ شنیده بودم که در تابستان برخی از کارخانههای تولید محصولات غذایی مانند کمپوت و یا کنسرو کارگر استخدام میکنند و البته آنها هم امسال نیروهای ثابت خود را کاهش داده بودند و مشخص است که دیگر کارگر فصلی استخدام نمیکنند.
وی ادامه میدهد: اگر وضعیت کار در تابستان به این صورت باشد در زمستان به چه صورت خواهد بود و ما قرار است چهکاری انجام بدهیم که از گرسنگی از بین نرویم؟
این شهروند ساکن مشهد در پاسخ به این سؤال که "هماکنون چگونه روزگار خود را میگذرانی؟" پاسخ میدهد: فقط یارانه.
هفتهای 2 روز سر کار
به یکی دیگر از خیابانهای مشهد که کارگران گذری و فصلی در آن تجمع میکنند رفتم و آنها با تصور اینکه نیرویی برای کار میخواهم اطرافم آمدند؛ از بین همه آنها از یک نفر پرسیدم که تخصص اصلیاش چیست و گفت: در اصل کاشیکار هستم اما حالا هر کاری حتی باربری را هم انجام میدهم و اگر اثاثکشی دارید میتوانم ماشین لباسشویی را یکنفره 3 طبقه بالا بیاورم.
پرسیدم "هماکنون وضعیت کار چگونه است؟" که میگوید: چند ماه پیش در یک ساختمان مشغولبهکار بودم و درآمد آن خوب بود اما کارهای این ساختمان بهاتمام رسید و دیگر نیاز به حضور من نبود، از آن روز هر روز به اینجا میآیم اما متأسفانه کار بسیار کم است و شاید در هفته 2 روز سر کار بروم.
بیکاری برای کارگران فصلی و ساختمانی
هادی ابوی؛ دبیرکل کانون انجمنهای صنفی کارگران خراسانرضوی در زمینه ساماندهی کارگران فصلی و ساختمانی میگوید: یکی از مشکلات اصلی این است که بهعلت کمبود کار تعداد زیادی از کارگرانی که شاید حرفه اصلی آنها در حوزه ساختمانی نباشد هماکنون بهسمت این حرفه کشیده شدهاند چراکه امکان ادامه فعالیت برای آنها وجود ندارد.
وی با تأکید به اینکه متأسفانه به هیچ عنوان وضعیت کارگران ساختمانی و کارگران فصلی مناسب نیست، خاطرنشان میکند: بخشی از کارگران فصلی در حوزههای کشاورزی فعالیت داشتهاند که هماکنون بهعلت کاهش برداشت محصول دچار مشکل شدهاند، برخی در کارخانجات مشغول بودهاند که با تعدیل نیروها، آنها شغل خود را از دست داده و حالا بر سر گذر برای کار روزمزدی میایستند.
دبیرکل کانون انجمنهای صنفی کارگران کشور ادامه میدهد: اما یکی از معضلات اساسی این است که برای همان تعداد از کارگران ساختمانی که حرفه واقعی آنها همین است هم کاری وجود ندارد و با توجه به رکود در حوزههای ساختمانی امکان کسب درآمد برای آنها بسیار کم شده است.
ابوی تصریح میکند: هماکنون در استان 67 هزار نفر بیمهشده تأمین اجتماعی در گروه کارگران ساختمانی ثبت شدهاند که از این تعداد 32 هزار نفر در مشهد مقدس فعالیت دارند. برای استان خراسانرضوی 6500 نفر سهمیه جدید در نظر گرفته شده که اقدامات آن در دست اجراست و 5700 پرونده که مربوط به غیرشاغلینی هستند که در بخش ساختمان فعالیت نداشتهاند.
دبیرکل کانون انجمنهای صنفی کارگران کشور ادامه میدهد: هماکنون هم 10 هزار و 770 نفر هم غیرفعال هستند که حق بیمههای خود را پرداخت نمیکنند.
بین صحبتهای بهمیانآمده یک چیز مشخص است و آن هم اینکه وضعیت کار برای کارگران موقت و فصلی اسفبار است و تعداد زیادی از آنها نمیتوانند بهراحتی امورات خود را بگذرانند.
زندگیکردن با یارانههای نقدی مسئلهای بسیار عجیب آن هم در شهری مانند مشهد است که تعدادی از این کارگران روی این وجه بهعنوان یک درآمد اصلی زندگی خود حساب میکنند و بعد از تمام این حرفها که میدانستم بیشترشان از روی آهِ دل بلند میشود هنوز صدای غلامرضا را در گوش خود میشنوم که میگوید: بعد از 4 روز بیکاری با چهرویی به خانه بروم؟
انتهای پیام/ز*