به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، هجدهمین جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان که از دهم تا شانزدهم مهرماه 1382 در اصفهان برگزار شد، در قالب دو بخش سینمای ایران و بین الملل برگزار شده و آثار سینمایی 28 کشور جهان در آن به رقابت با یکدیگر پرداختند. نکته جالب توجه این دوره، حذف بخش های جنبی و برگزار کردن جشنواره است.
در میان آثار ایرانی جشنواره هجدهم، می توان به فیلم های «بهشت جای دیگری است» ساخته عبدالرسول گلبن حقیقی، «من و نگین دات کام» به کارگردانی حسین قناعت، «ساکنین سرزمین سکوت» ساخته سامان سالور، «کفش های جیرجیرک دار من» اثر شاپور قریب و «رسم عاشق کشی» به کارگردانی خسرو معصومی اشاره کرد که آثار یاد شده جوایز زیادی را نصیب خود کردند.
«بهشت جای دیگری است» نمونه آشنایی از الگوی سینمای کودک و نوجوان است که فضایی روستایی داشته و قهرمان های آن را دو نوجوان از دو کشور همسایه (ایران و افغانستان) تشکیل می دهند. نوجوانی چوپان به نام عیدوک که در رویاهای خود و برای دست یافتن به زندگی بهتر سودای سفر به دوبی را در سر دارد، با نوجوانی افغان به نام گل محمد آشنا می شود که می خواهد با جمع کردن پول بیشتر خانواده خود را از افغانستان به ایران بیاورد. از تضاد میان دنیاهای این دو نوجوان، بخش مهمی از داستان شکل گرفته که جذابیت هایی هم برای مخاطب دارد اما مشکل اینجاست که قصه در همین مرحله مانده و آنچنان که باید پیش نمی رود. در عین حال فیلم از ریتم کند خود لطمه زیادی دیده که تماشاگر را خسته و کسل می کند. با این حال نمی توان بازی های خوب دو بازیگر نقش اصلی فیلم (یارمحمد دامنی پور و جان محمد تاجیک) را انکار کرد که بخشی از ضعف های ریز و درشت فیلم را پر کرده اند.
«من و نگین دات کام» که بسیار مورد توجه مخاطبان جشنواره قرار گرفت، داستان ساده و سرراستی دارد که تخیل، نقش مهمی در شکل گیری آن داشته است. قصه زن و شوهر جوانی که بچه دار نمی شوند و حال برای تامین هزینه های سنگین جراحی برای این امر، دست به سرقت هایی می زنند و در انجام آن هم ناموفق ظاهر می شوند. در جریان این سرقت ها، این دو با چند نوجوان آشنا شده و پای آنها هم به میان کشیده می شود. بزرگترین نقطه قوت این فیلم، تکیه بر سرگرم کننده بودن است که در انجام آن هم موفق عمل کرده است. دیگر اینکه فیلم لحن فانتزی دارد که با دنیای کودکان و نوجوانان همخوانی داشته و به همین خاطر هم آنها را راضی از سالن سینما بیرون می فرستد. قناعت در نخستین قدم خود در کارگردانی فیلم بلند، موفق ظاهر شده و فیلم خوش ریتم و سرحالی را ساخته است. .هیات داوران هم به دلایل گفته شده، پروانه زرین بهترین فیلم را به این اثر دادند.
سامان سالور هم در فیلم «ساکنین سرزمین سکوت» به سراغ فرم دیگری از سینما رفته و فیلمی با شخصیت های اندک و یک خط داستانی متفاوت روانه جشنواره هجدهم کرده است. داستان دو برادر که کار یکی از آنها خوراندن مواد مخدر به شترهای معتاد حامل مواد مخدر است و دیگری هم مخفیانه از کامیون های گذری گازوییل دزدیده و دوباره به خودشان می فروشد!. ضلع سوم شخصیت های فیلم را راننده کامیونی تشکیل می دهد که به آخر خط رسیده و به زادگاه خود بازگشته تا به زندگی اش پایان دهد. آشنایی او با این دو برادر تنش هایی را به وجود آورده اما در نهایت هر سه به آرامش می رسند. فیلم را می توان در دسته فیلم هایی قرار داد که این روزها به گروه سینمایی هنر و تجربه شهرت پیدا کرده و از اکران های محدودی برخوردار هستند. سالور در فضاسازی به شدت موفق عمل کرده و قصه نه چندان پر افت و خیز خود را به شکل مناسبی روایت کرده است. نکته جالب فیلم، برادر بودن دو بازیگر اصلی فیلم در دنیای خارج است که به کمک فیلم آمده و رابطه آنها را باورپذیرتر کرده است. در عین حال نباید از فیلمبرداری درخشان تورج اصلانی و قاب های ماندگارش به سادگی عبور کرد.
در ادامه مرور جشنواره هجدهم به مهمترین فیلم بلند سینمای ایران این دوره که تندیس های بهترین کارگردانی از بخش های سینمای ایران و بین الملل را نصیب خسرو معصومی کرده است، می رسیم. فیلمی خوش ساخت که در فضایی برفی و خشن فیلمبرداری شده و قهرمان آن نوجوانی به نام جلال است که پدرش هنگام بریدن درخت به شکل قاچاق دستگیر و روانه زندان شده است. حال خانواده جلال علاوه بر تامین مخارج خود باید پول اره برقی توقیف شده را هم بپردازند و این در حالی است که سربازی به نام لطیف هم از خواهرجلال(ماجان)خواستگاری کرده است. جلال برای تامین بدهی پدر، مخفیانه اره برقی را به قاچاقچی های چوب می رساند و پول خوبی از این بابت می گیرد اما درست زمانی که پدر جلال از زندان آزاد شده و جلال هم پول اره برقی را پرداخت کرده، لطیف در جنگل مورد ضرب و شتم قاچاقچی ها قرار گرفته و به قتل می رسد.
«رسم عاشق کشی» اولین فیلم از سه گانه خسرو معصومی در رابطه با قاچاق چوب است که از فیلمنامه ای محکم برخوردار بوده و روند حوادث آن به گونه ای است که مخاطب را تا آخر با خود همراه می کند. شخصیت ها هم به جز یکی دو مورد،خوب از کار درآمده و به باور تماشاگران خود می نشینند. «رسم عاشق کشی» یک پایان بندی درخشان و تکان دهنده هم دارد که تماشاگرانش را شوکه کرده و ذهنشان را تا مدتی به خود مشغول نگه می دارد.
انتهای پیام/