به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان که از هفتم تا دوازدهم مهرماه 1384 در اصفهان برگزار شد و در حالی وارد بیست سالگی شد که به یک ثبات رسیده و جای خود را میان جشنوارههای مرتبط با کودک و نوجوان باز کرده بود. در این دوره از جشنواره فیلم های ایرانی به رقابت با آثار خارجی در بخش بین الملل پرداخته و در بخش مسابقه سینمای ایران هم رقابت گرمی میان آثار شرکت کننده جریان داشت که در نهایت جوایز بین فیلم های «مرثیه برف» ساخته جمیل رستمی، «دیشب باباتو دیدم آیدا» به کارگردانی رسول صدرعاملی، «چوپان دروغگو» ساخته فریدون حسن پور و «ماجراهای اینترنتی» به کارگردانی حسین قناعت تقسیم شد.
«مرثیه برف» را می توان در گروه فیلم هایی قرار داد که از فضاهای بکر و به ندرت دیده شده استفاده کرده و قصه خود را در چنین فضایی روایت می کند. روژین دختری نوجوان، قهرمان این فیلم است که تماشاگر باید با او در دل داستان همراه شود اما این اتفاق به شکل کلاسیک رخ نداده و همذات پنداری با او به سختی میسر می شود. با این حال آنچه که به فیلم جذابیت بخشیده، تصاویر چشم نواز و قاب های درخشان رسول تنهایی در مقام مدیر فیلمبرداری و موسیقی شنیدنی فریبرز لاچینی است که مکمل خوبی برای تصاویر ذکر شده هستند. رستمی که نخستین فیلم بلند خود را در منطقه کردستان و زادگاهش ساخته،تلاش زیادی برای جذب مخاطبان خاص پسند سینما کرده و در این مسیر از نابازیگران هم برای روایت قصه خویش بهره گرفته است.
فریدون حسن پور هم که سابقه خوبی در فیلمسازی برای کودک و نوجوان دارد، این بار سراغ یکی از داستان های قدیمی زبان فارسی رفته و از داستان چوپان دروغگو برداشت تازه ای کرده است. اهالی روستا که چوپان خود را به خاطر حادثه ای از دست داده اند، به دنبال چوپانی کاربلد از روستاهای اطراف می گردند. علیمراد و خواهرش رباب برای چوپانی به روستا می آیند اما اهالی به جوان بودن علیمراد اشاره کرده و می گویند او از پس این کار برنمی آید. سرانجام تصمیم می گیرند که ماموریتی به او بدهند تا مهارت او در چوپانی را بسنجند.به همین خاطر هم قاطر پیری را همراه او کرده تا به جنگل برده و میان گرگ ها رها کند! در این ماموریت سخت، علیمراد مجبور به دروغ گویی می شود.
حسن پور در این فیلم که فیلمنامه اش را نغمه ثمینی و محمد رضایی راد(از چهره های شاخص تئاتر و نمایشنامه نویسی) به رشته تحریر درآورده اند، روایتی جذاب از قصه ای قدیمی و آشنا برای مخاطب را ارائه کرده و مخاطب نوجوان خود را راضی از سالن سینما بیرون می فرستد. او که تجربه خوبی هم در سال های گذشته از کار با نابازیگر کسب کرده، در چوپان دروغگو بازی های خوبی از نابازیگران خود گرفته است. داوران هم چوپان دروغگو را مورد پسند قرار داده و پروانه زرین بهترین بازیگر زن(مریم حسن پور) و دیپلم افتخار بهترین کارگردانی را به آن اهدا کردند.
«دیشب باباتو دیدم آیدا» قسمت سوم از سه گانه سینمایی رسول صدرعاملی پس از «دختری با کفش های کتانی» و «من ترانه 15 سال دارم» با محوریت دختران نوجوان به حساب می آید. فیلم درباره دختری نوجوان به نام آیدا است که زندگی آرامی را در کنار پدر و مادرش می گذراند و بخش مهمی از وقتش را هم به دوستی اختصاص داده است که نسبت به او روابط اجتماعی بیشتری دارد. یکی از همین روزها، آیدا تصادفا پی به رابطه پدرش و زن جوان خیاطی که در مجتمع آنها سکونت دارد، می برد. او که در سن بلوغ قرار دارد، با فهمیدن این موضوع بهم ریخته و رابطه سردی با پدرش پیدا می کند. از طرف دیگر نمی داند که باید موضوع را به مادرش گفته یا سکوت کند. بخش مهمی از فیلمنامه این اثر که به طور مشترک توسط کامبوزیا پرتوی و صدرعاملی نوشته شده، حول محور همین موضوع و اینکه آیدا چگونه با این بحران بزرگ روبرو می شود، اختصاص دارد و پرده میانی فیلم را تا حدودی کند و کشدار کرده است. صدرعاملی و پرتوی برای پر کردن خلاهای فیلمنامه و ریتم بخشیدن به آن، داستانک هایی خلق کرده اند که یکی از آنها برای مخاطب جذابیت دارد. ماجرای دوست و همسایه ای قدیمی که مدتی است ازدواج کرده و به نوعی سنگ صبور آیدا محسوب می شود. رابطه او و دوست همکلاسی اش هم خوب از آب درآمده و موتور داستان را به حرکت درمی آورد. سکانس اول فیلم که با عروسی یکی از همسایه های خانواده آیدا همراه است، سکانس خوبی است که کاملا با پوسته درونی فیلم ارتباط داشته و مخاطب در انتهای فیلم به آن رجوع می کند. صدرعاملی که پیش از این در «دختری با کفش های کتانی» و «من ترانه 15 سال دارم»، دو بازیگر با استعداد(پگاه آهنگرانی و ترانه علیدوستی) را به سینمای ایران معرفی کرده بود، در آیدا موفق به انجام این کار نشد. زیرا صوفی کیانی به لحاظ استعداد بازیگری در سطحی بسیار پایین تر از دو بازیگر نامبرده قرار دارد. این در حالی است که خاطره اسدی در نقش دوست آیدا، بازی به مراتب بهتری ارائه کرده و در این حرفه ماندگار شد. فیلم با وجود ضعف های ریز و درشت اش، پروانه زرین بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را از بخش مسابقه سینمای ایران و بهترین فیلمنامه را از بخش مسابقه آسیای جشنواره بیستم دریافت کرد.
انتهای پیام/