مهدی سهرابی در گفتوگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، درباره نتایج ضعیف رکابزنان ایران در بازیهای آسیایی 2018 اظهار داشت: در شرایط کنونی، واقعیت دوچرخهسواری ایران همینی است که مشاهده کردید. ما در دورههای گذشته حداقل سه باشگاه فعال داشتیم که رکابزنان با عضویت در آنها میتوانستند هر سال حداقل در 15 رقابت بینالمللی شرکت کنند و با آمادگی کامل برای تیم ملی رکاب بزنند، اما از چهار سال قبل تاکنون هر سال اوضاع بدتر شده است. ما در چند سال اخیر باشگاههای مثل پیشگامان، پتروشیمی و شهرداری تبریز را از دست دادیم. در واقع اگر این باشگاههای صاحبنام در دوچرخهسواری ایران نباشند، هم فدراسیون ضربه میخورد و هم تیم ملی.
وی افزود: ما حداقل امکانات را هم نداریم. زمانی که امکانات نیست، نباید توقع رسیدن به موفقیت را داشت. من در دورههای گذشته اگر توانستهام به مدال بازیهای آسیایی برسم، دلیلش این بود که در کاپهای آسیا و رقابتهای بینالمللی شرکت میکردم و با آمادگی خوبی به تیم ملی محلق میشدم. این نه فقط در مورد من، بلکه درباره سایر رکابزنان هم صدق میکند. محمد دانشور، حسین عسگری و آروین معظمی که در 2014 اینچئون مدال گرفتند، با استعداد خودشان و استفاده از حداقل امکانات جلو رفتند، اما دیگر اوضاع فرق کرده است.
ملیپوش باسابقه دوچرخهسواری ادامه داد: باید به بودجه فدراسیون هم اشاره کنم که واقعاً کم است. ما حتی قادر نیستیم یک جفت طوقه و یک دوچرخه خوب در ایران بخریم. از خارج از کشور هم که بخواهیم تهیه کنیم، آنقدر مشکلات به وجود میآید که شرایط را بسیار سخت میکند. واقعاً با این وضعیت ارزی چطور میتوانیم با رکابزنان ژاپن، کره، زاقستان و ... رقابت کنیم؟ شرایط کنونی، واقعیت دوچرخهسواری ایران است و اگر میخواهیم اوضاع بدتر نشود، باید فکری به حال این رشته کنیم.
سهرابی با اشاره به برخی اتفاقات در جریان مسابقات گفت: در کنار این مسائلی که گفتم، در اندونزی دچار بدشانسی هم شدیم. ترکیدن لاستیک، پاره شدن زنجیر و ... بهانهجویی نیست، بلکه بیان بدشانسیهاست. دوچرخهسواری ایران میتوانست در برخی مواد به مدال برسد، اما واقعاً دچار بدشانسی شد.
وی با انتقاد از نداشتن پیست چوبی عنوان کرد: دیدهام که به صورت میلیاردی برای پیستهای سیمانی هزینه میشود، اما خبری از افتتاح پیست چوبی نیست. اگر مدیریت خوبی در این خصوص صورت بگیرد، قطعاً میتوانیم بسیاری از مشکلات را برطرف کنیم. متأسفانه پیست مازندران و سایر پیستها از بس که افتتاح نشدهاند، حالا بیشتر شبیه اماکن متروکه هستند. داشتن یک پیست چوبی انتظار زیادی نیست، اما نمیدانم چرا این اتفاق بزرگ رخ نمیدهد. ما هر دوره که میگذرد، همین درخواست را مطرح میکنیم، اما باز هم چند سال یکبار باید تکرار کنیم تا شاید سرانجام اتفاق خوبی رخ بدهد.
سهرابی با اشاره به ضعیف شدن دوچرخهسواری در بخش باشگاهی گفت: پیشتر گفتم که حضور ملیپوشان در تیمهای معتبر باشگاهی چقدر مؤثر است. حذف باشگاهها به تیم ملی ضربه میزند، همانطور که این اتفاق نیز رخ داده و الان دو سال است که جایی در رنکینگ آسیا نداریم. دوچرخهسواری ایران همواره به لطف حضور تیمهای قدرتمند باشگاهی میتوانست سه سهمیه المپیک را کسب کند، اما با این وضعیت یک سهمیه هم برای المپیک 2020 نمیتوان گرفت و این سهمیه روی هواست.
این رکابزن با اشاره به عدم حضور در مسابقات مختلف خارج از کشور تصریح کرد: ما اگر 12 ماه در طول سال تمرین کنیم، ولو آنکه این تمرین روی پیست سیمانی باشد، اما به مسابقات برونمرزی نرویم، این تمرینات هیچ فایدهای ندارد و نباید در مسابقات اصلی انتظار کسب مدال داشته باشیم. من در جاکارتا دیدم که رکابزنان قزاق و ژاپنی در سال 2018 نزدیک به 90 روز در مسابقات در نقاط مختلف دنیا حضور داشتند، اما رکابزنانی مثل من امسال فقط پنج روز در مسابقات حضور داشتم. فدراسیون بودجه لازم را ندارد و با سختیهایی که در مسیر گرفتن ویزا هست، نمیتوان در تورنمنتهای خوب خارجی شرکت کرد.
انتهای پیام/