به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم، سید محمد بهشتی - دبیرکل همایش ملی هنر ایران در دوره قاجار با بیان این نکته که درباره دوره قاجار به شدت دچار سوتفاهم هستیم، اظهار داشت: با توجه به ذهنیتی که در دوره پهلوی و طرق دیگر ایجاد شده است، تلاش و کوششی که مردم سرزمینمان در این دوران برای فتح قلههایی در عرصه فرهنگ و تمدن داشتند را با بدگمانی و سوتفاهم نادیده میگیریم.
بیشتر بخوانید:
بچه ناف «طهرونم»
وی با اشاره به زمان دانشجویی خود گفت: در آن زمان معماری دوره قاجار را بسیار ضعیف معرفی میکردند این در حالی بود که در آن دوران در سفرهای مختلف به شهرهای ایران متوجه شدیم همه آنچه میدیدیم و حظ می بردیم مانند معماری شهر کاشان، متعلق به دوره قاجار بود.
بهشتی افزود: دوره قاجار از جهت اینکه ادامه دورههای قبل از خودش است و همچنین تبعیت از سنت گذشته در آن وجود دارد و معاصر کردن سنتها، مثل هر دوران دیگری در تاریخ تمدن کشور واجد ارزش است.
رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری افزود: در دوره قاجار بعد از قرنها بار دیگر ارتباط ایران با جهان پیرامون به ویژه با غرب برقرار میشود این در حالی است که در آن دوران شاهد تحولات عظیمی از جمله انقلاب صنعتی درغرب هستیم و به اعتبار همین برقراری ارتباط، این دستاوردها وارد ایران نیز میشود.
وی با اشاره به تلاش و تکاپوی دوران قاجار برای اینکه دستاوردهای جدید را از هاضمه ایرانی عبور دهند، گفت: این کاری بوده که در طی قرون مختلف به عنوان یکی از ویژگیهای بارز ایرانیها وجود داشته است چرا که در دورههای مختلف به دلیل موقعیت جغرافیایی خود ناگزیر به تعامل با جهان بودیم و برای حفظ موجودیت فرهنگی خود و بهره گیری از سایر نقاط جهان باید دستاوردهای جدید را از هاضمه ایرانی عبور میدادیم.
بهشتی یکی از مهمترین مصادیق این امر را تکیه دولت دانست و گفت: اگرچه از دورههای دور تکیههای مختلف با تعاریف کمی متفاوت با هم در شهرهای ایران وجود داشتند و محل برگزاری آیینها در ایام محرم و سایر زمانها بوده و همواره در زندگی شهری ایرانی ها حضور داشتند اما پدیده تکیه دولت سعی کرد در عین حفظ هویت خود، چیزهای جدید دنیا را نیز دریافت کند که خود چالش جدی بود.
وی در نشست تخصصی همایش ملی هنر ایران در دوره قاجار گفت: در تکیه دولت این چالش با موفقیت اتفاق افتاد، در واقع یک مجموعه آثار معماری وجود دارد که مثل یک آیینه نشان میدهد چگونه با یک پدیده تازه مواجه شده و آن را در آغوش گرفتیم و با عبور از هاضمه خودمان، آن را به یک اثر جدید تبدیل کردیم.
بهشتی با تاکید بر اینکه عبور دستاوردهای جدید از هاضمه ایرانی در دوره قاجار فقط در تکیه دولت اتفاق نیفتاد، گفت: در این دوران در بسیاری از موارد شاهد چنین اتفاقی بودیم و اگرچه ما به دلایلی به ویژه اتفاقاتی که از دوره ایلخانی به بعد افتاد دچار نوعی سوهاضمه شده ایم اما باز هم بیکار نیستیم و همچنان سعی میکنیم چیزها را با عبور از هاضمه خودمان به یک محصول جدید مال خود دارای ریشه در سرزمین فرهنگی خودمان تبدیل کنیم.
رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری افزود: این پدیده را در سایر آثار معماری از جمله شمس العماره، خیابان ناصری و غیره و حتی سایر عرصهها مانند نقاشی هم میتوان دید.
بهشتی گفت: یکی از صحنههایی که این پدیده انعکاس زیادی داشته، در زمینه چاپ سنگی است.
وی افزود: در کلیسای وانگ - نخستین دستگاه چاپ از نوعی که گوتنبرگ اختراع کرده بود، نگهداری میشود اما با این دستگاه فقط یکی از کتب مسیحیت چاپ شده و استقبال زیادی از این دستگاه نشد.
رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با اشاره به اینکه برخی علت استقبال نشدن از این دستگاه را ممانعت شاه عباس در حمایت از خوشنویسها میدانند، گفت: اگر چنین رویکردی مانع از گسترش این دستگاه شده بود به طور طبیعی باید در زمینه چاپ سنگی هم اتفاق میافتاد، به اعتقاد بنده - علت این عدم استقبال این بود که ما خیلی امکان عبور این نوع چاپ را از هاضمه خودمان نمیدیدیم.
بهشتی با بیان اینکه همین اتفاق درباره توپ هم افتاد، گفت: در مورد چاپ سنگی ما توانستیم آن را از هاضمه خودمان عبور دهیم به همین دلیل سهم ایرانیها در میراث چاپ سنگی جهان یگانه است چرا که در این عرصه فرصت عرض اندام پیدا میکنیم.
رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری تکیه دولت را آیینه بسیاری از ویژگیها و خصوصیات فرهنگ ایرانی دانست.
گفتنی است، تکیه دولت که از آن با عناوین دیگری همچون تکیه همایونی دولتی، تکیه قصر، تکیه بزرگ شاهی نیز نام برده شدهاست، بنایی است که در عهد ناصرالدین شاه قاجار و به منظور اجرای مراسم تعزیه و برگزاری آئینهای سوگواری و روضه خوانی در ایام عاشورا در تهران قدیم برپا شد. تکیه دولت نه تنها به لحاظ معماری و جنبههای تاریخی بلکه از لحاظ اجرای مراسم با شکوه تعزیه نیز دارای اهمیت خاصی بودهاست.
این ساختمان در سویه جنوب خاوری کاخ گلستان و در جنوب باختری شمسالعماره، شمال سبزهمیدان و روبه روی مسجد شاه تهران جای گرفته بود. ساختمان تکیه در سه طبقه و به شکل گِرد و آجری به قطر تقریبی شصت متر و به بلندای 24 متر بود. مساحت آن حدود 2824 متر مربع و در میانه صحن تکیه، سکوی گردی وجود داشت که برای اجرای تعزیه در نظر گرفته شده بود. «محمدکریم پیرنیا» در کتاب «معماری ایران»، از معماری نه چندان شناخته شده به نام استاد «حسینعلی مهرین» به عنوان معمار این بنا نام برده است.
همچنین مجلس مؤسسانی که در 1304 تشکیل شد و احمد شاه را بر کنار کرد و رضاخان را به ریاست حکومت گمارد نیز در همین تکیه بر پا شد. تکیه دولت پس از سالها ویرانه ماندن، در 1325 برای ساخت شعبه بانک ملی در بازار تهران، تخریب شد و بیشتر عرصه آن زیربنای بانک شد.
تکیه دولت را که اکنون اثری از آن به جا نماندهاست، میتوان نماد تهران در عصر ناصری تلقی کرد و آن را از معدود بناهایی دانست که علاوه بر تأثیر بسزایی که در تاریخ تعزیه داشتهاست، به عنوان یک شاهکار معماری عصر قاجار نیز مطرح بودهاست.
ساختمان عظیم تکیه دولت که بعضی از جهانگردان و نویسندگان مغرب زمین آن را از حیث عظمت شبیه آمفی تئاتر ورونا در ایتالیا دانستهاند، در ضلع شرقی کاخ گلستان و در مجاورت شمسالعماره قرار داشت و از آن به عنوان بزرگترین نمایشخانه تمام اعصار ایران نام برده شده است.
انتهای پیام/