آئین‌های عزاداری در محروم ترین منطقه ایران؛ نوای سوزناک زنان زیلایی داغ حسین(ع) تازه می‌کند+فیلم

به گزارش خبرگزاری تسنیم از یاسوج، اینکه در روز نهم و دهم محرم سال 61 هجری قمری و سال‌های و قبل و بعد از آن چه اتفاقاتی افتاد و آدم‌های آن روز چه کردند که هنوز هم تحسین مردم سراسر جهان را بر می‌انگیزد یک بعد ماجرا  امابوده بعد دیگرش اراده‌ای است که 1400 سال بعد از روز واقعه سبب می‌شود داغ آن حادثه همچنان تازه بماند و درس‌هایش شنیدنی باشد.

برای پیدا کردن ریشه‌های ارادت به امام حسین (ع) و فرزندانش باید روستا به روستا گشت و از مردم پرسید که چرا ح ؟هر کس حکایتی دارد در نوع خود شنیدنی. هر کس به سبک خود، آنگونه که از قلبش بر می آید حسین را دوست دارد و همین هم راز این ماندگاری است.

موشمی زیلایی؛ روستایی در 200 کیلومتری مرکز استان کهگیلویه و بویراحمد که راه دسترسی به آن از دل کوه‌های سر به فلک کشیده زاگرس می‌گذرد و البته همین فاصله از شهر در کنار تمام سختی‌هایی که برای اهالی دارد سبب شده آئین‌های محرم دست نخورده نسل به نسل از پدر و مادر به فرزندان برسد.

عزاداری برای امام حسین(ع) در موشمی سفلی از همان شب اول محرم آغاز می‌شود. زنان پارچه‌های رنگی و روسری و چارقدهایشان را به مسجد می‌برند و مردان علم بزرگی می‌سازند و این علم تا پایان عزاداری‌ها در وسط میدان قرار می گیرد و وقتی قرار است به روستا گردی بروند آن را در جلو هیئت حرکت می‌دهند.

اهالی موشمی هر شب در میدان روستا جمع شده و عزاداری می‌کنند، کسی زنجیر نمی‌زند، مردان با پارچه‌های سبز به سبک زنجیز زنی عزاداری می‌کنند از نکات جالب آیین‌های عاشورایی در موشمی عزاداری زنان است.

زنان مثل مردان حلقه بزرگ ایجاد می‌کنند، چادرهایشان را به نشانه عزا به صورت ضربدری دور گردن می‌بندند و یک گوشه آن را مثل زنجیر بالا و پایین می‌برند، این مدل چادر بستن در استان کهگیلویه وبویراحمد مختص مادران تازه داغدار است و وقتی پیر و جوان این‌گونه چادرشان را می‌بندند بدان معناست که داغ حسین تازه است.

زنان چنان از ته دل شیون می‌کنند و شروه می‌خوانند که قلب هر انسان آزده‌ای را به درد می‌آورد، مردان هم علاوه بر پارچه‌های سبز گاهی سینه زنی می‌کنند، پذیرایی از عزاداران با مردان است و همه چیز نظم خاصی دارد و وظایف هر کس تعریف شده است.

از طرف دیگر زنان هم به میان حلقه مردان می‌روند و اسپند دود می‌کنند و این احترام زن و مرد به هم در آیین‌های محرم در موشمی نکته‌ای است که نمی توان به سادگی از کنار آن گذشت.

عزاداری‌ها ادامه پیدا می‌کند تا به روز تاسوعا می‌رسند، عصر تاسوعا هیئت‌ها عزاداری می‌کنند و شب حلقه‌های بزرگی از زنان و مردان شکل می‌گیرد و تا پاسی از شب شروه‌ها و نوحه‌های لری و گاهی فارسی خوانده می‌شود، بعد هم هرکس به خانه می رود.

البته مردم می‌گویند در سال‌های گذشته عزاداری کنار آتش ادامه داشته اما چندسالی است که هر کس در منزل خودش شب زنده داری می‌کند بعد از نماز صبح زنان نان محلی می‌پزند، کوچه‌ها را آب و جارو می‌کنند تا هیئت‌ها از راه برسند.

برنامه عزاداری در روستا صبح زود آغاز می‌شود، ساعت 11 تمام هیئت‌ها در میدان اصلی روستا مستقر شده و زنان هم حلقه بزرگی ایجاد می‌کنند و یکی از زنان سالخورده وسط این حلقه گوشه‌های چادرش را بالا و پایین می‌برد و دیگر زنان با وی هماهنگ می‌شوند.

اما عزاداری زنان زودتر از مردان تمام می‌شود، مردان به سمت گلزار شهدا می‌روند و تا ظهر این سینه زنی و زنجیر زنی ادامه داد، زنان به خانه‌ها می‌روند و مشغول پخت و پز می‌شوند.

در این روز زنان هر آنچه بر سر سفره دارند را کمی بیشتر می‌پزند و پس از اقامه نماز ظهر عاشورا غذا را در سینی می‌ریزند و همگی به صورت دسته جمعی به سمت مسجد حرکت می‌کنند.

خبری از دیگ‌های بزرگ نذری نیست اما در عوض هر کس هر آنچه در توانش دارد را نذر می‌کند و  تمام ناهار ظهرشان نذری امام حسین است، بعد هم هر کس به خانه می‌رود تا شب که چراغ‌های روستا را خاموش می‌کنند و به کوه‌ها پناه می‌برند و با خدای خویش خلوت می‌کنند.

آنچنان که خودشان می‌گویند به صورت نمادین یکی از بچه‌های روستا را در شب شام غریبان مخفی می‌کنند و زنان شروه خوانی می‌کنند،گاهی گهواره علی اصغر می‌سازند و در کوه برایش شیون می‌کنند.

در موشمی زیلایی مردم به سبک خودشان برای امام حسین عزاداری می‌کنند، همانگونه که برای عزیرانشان عزداری می‌کنند بی هیچ تفاوتی بی هیچ ریایی.

انتهای پیام/م