به گزارش خبرگزاری تسنیم، تیم فوتبال یوونتوس سال 2006 به دنبال اثبات اتهامش در تبانی با کمیته داوران، به عنوان مجازات به سری B فرستاده شد و همین منجر به خروج اکثر بازیکنان این تیم شد و پیوستن آنها به سایر تیمها شد اما برخی بازیکنان از جمله آلساندرو دلپیرو، پاول ندود و جان لوئیجی بوفون هم ماندند تا به این تیم برای بازگشت به سری A کمک کنند.
بوفون در حالی با یوونتوس به سری B رفت که چند ماه پیش از آن در جام جهانی 2006 آلمان خوش درخشیده بود و پیشنهادهای خوبی از تیمهای مطرح اروپا داشت و در واقع به هر تیم از دنیا میتوانست ملحق شود.
او در گفتوگو با مجله اسپورت اند استایل اکیپ گفت: در فوتبال شما میتواند با وفاداریتان پیامی واضح برای همه بفرستید. این پیام را به هواداران بدهید که در لحظات سخت کنار تیم هستید. ما برای شهرت، پول، جام و خیلی چیزها بازی میکنیم اما احساس تعلق خاطر هم یکی دیگر از آن فاکتورها است.
بوفون در فرانسه هم مانند ایتالیا چهره و شخصیت محترم و محبوبی به شمار میرود و در واقع پیش از پیوستناش به پاریسنژرمن هم اینگونه بوده است. هواداران فرانسوی فراموش نکردهاند آن روزی را که بوفون هموطنانش را از هو کردن سرود تیم ملی فرانسه پیش از مصاف آن با تیم ملی ایتالیا منع کرد.
او ادامه داد: من هرگز درباره کارهایی که میخواهم انجام دهم حساب و کتاب نمیکنم و به همین دلیل هم گاهی اوقات خودم را به دردسر انداختهام. لحظه خاصی است وقتی که در ذهن، قلب و وجودم احساس میکنم باید کاری انجام دهم. آن شب در باری هم وقتی هواداران ایتالیا شروع به هو کردن سرود فرانسه کردند، احساس کردم که باید کاری انجام دهم. جدا اینکه آن کار، راهی برای احترام گذاشتن به فرانسه و مردم این کشور بود، یک راه برای دفاع از ایتالیا بود و گفتن اینکه نمایندگان کشور من مردمانی نیستند که سرود ملی کشوری دیگر را هو میکنند. من تاریخ کشورم را میدانم. میدانم که محتوای سرود کشورم بیانگر یکسری ارزشهاست، از جمله زنده شدن خاطرات تراژیک افرادی که جانشان را برای ایتالیا از دست دادند. پدربزرگ خود من هم یکی از آنهایی بوده که در جنگ جهانی اول کشته شده است. من نمیخواستم هیچکسی فکر کند که ایتالیاییها با هو کردن سرود یک کشور دیگر، قصد دارند به تاریخ و خاطرات آن کشور اهانت کنند.
بوفون در ادامه اعتراف کرد که هنوز نمیداند چه زمانی میخواهد دست از فوتبال بازی کردن بکشد. او تأکید کرد: محدوده تعیین کردن برای خودتان اشتباه است. در سالهای اخیر یاد گرفتهام که انجام چنین کاری درست نیست. 32 ساله که بودم فکر میکردم تا 35 سالگی بازی میکنم. بعد از آن شرایطی به گونه رقم خورد که من به بازیهایم ادامه دادم. بعد به خودم گفتم که در 38 سالگی بازنشسته میشوم. 38 ساله که شدم گفتم 40 سالگی بازنشسته میشوم. زندگی اما به شیوهای پیش رفت که من هنوز در حال بازی کردن باشم و ممکن است 6 ماه دیگر دست از بازی کردن بکشم، ممکن است یک سال دیگر این کار را انجام دهم یا 10 سال دیگر. نمیخواهم این سؤال را از خودم بپرسم. نمیخواهم بدانم چه زمانی بازنشسته میشوم.
انتهای پیام/