به گزارش خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم از اندونزی، تماشاگر است که به یک رقابت ورزشی جان میدهد. تصور کنید مهمترین رقابت ورزشی دنیا تماشاگر نداشته باشد، چه میشود؟ یک رقابت سرد، البته شاید با کیفیت فنی قابل قبول، به همین خاطر از تماشاگر میتوان بهعنوان یکی از الزامات جذابیت مسابقه ورزشی یاد کرد. در جاکارتای اندونزی، محل برگزاری سومین دوره بازیهای پاراآسیایی این جنبه از ورزش و حواشی آن پررنگ دیده میشود، سالنی نیست که پر از تماشاگر نباشد، حتی مثلاً برای تماشای مسابقه بسکتبال ایران و چین. اگر یک پای مسابقه اندونزی باشد که دیگر غوغا بهپا میشود.
این استقبال و حضور تماشاگران میتواند ناشی از جمعیت بالغ بر 255 میلیون نفری اندونزی باشد که تقریباً سه برابر جمعیت ایران است. اندونزی از منابع انسانی کم ندارد و از این پتانسیل بهنحو احسن بهره میبرد. در ورزشگاهها از صبح تا شب بچههای محصل دیده میشوند که با اتوبوسهای همشکل و همرنگ به ورزشگاه میآیند. در رفتار آنها فرار از مدرسه و اکراه از حضور در ورزشگاه دیده نمیشود که اگر اینطور بود، حنجره برای ورزشکار اندونزیایی پاره نمیکردند.
آنها اصلاً آموزش دیدهاند، بهطور مثال در ورزشگاه دوومیدانی میدانند چهزمانی موقع تشویق است، چهزمانی باید سکوت کرد و... . همین تماشاگران در مراسم افتتاحیه بازیهای پاراآسیایی سنگ تمام گذاشتند، اصلاً شدند یکی از دلایل جذابیت مراسم. تماشاگران شدند یکی از هزاران هنرمند و بازیگر و هنروری که افتتاحیه مسابقات را رقم زدند. هنوز صدای زنگ صدایشان در گوش است که نام اندونزی را در چند بخش با عشق فریاد میزدند و خوش بودند از ثبت رویداد مهمی دیگر در خانهشان در کمتر از دو ماه و این خاطره برایشان میماند.
اگر میخواهید متوجه عشق و علاقه مردم اندونزی به کشورشان شوید، فقط کافی است در زمان اهدای مدال طلا به یکی از ورزشکاران این کشور در ورزشگاه حاضر باشید. سرود که نواخته میشود، همه بهسمت پرچم رو میکنند و یکصدا سرود میخوانند. پیر و جوان هم فرقی ندارد. همه میخوانند از پیرمرد سالخورده که با سلام نظامی به پرچم کشور احترام میگزارد تا دخترک داوطلبی که در اواسط دهه دوم زندگیاش شاهد وقوع اتفاقی مهم در خانه است، اتفاقی که شاید چند سال دیگر منجر به وقوع اتفاقی مهمتر در این کشور شود.
یکی دو روز دیگر بازیهای پاراآسیایی 2018 تمام میشود و میان تمام خاطرههایی که از جاکارتا میماند، از ترافیک و شلوغی همیشگیاش، از فقری که آشکارا در بیشتر نقاط شهر دیده میشود، از هجوم سرسامآور موتورسواران که بیوقفه است، از گِربهای (نوعی ماشین) ششنفره و چهارنفره و موتوری و...، حضور تماشاگران هم مثال میشود و الگو که مثلاً میتوانی به سالن بروی و شاهد باخت تیمت با اختلافی سنگین باشی، اما با یک یا دو امتیاز سالن را روی سرت بگذاری. تمام ورزش دیگر به برد و باخت نیست. نمایش فرهنگ هم انگار بخشی است که باید جدی گرفته شود.
انتهای پیام/*