به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم،علیخدایی، نمایندهکارگرانکشور در شورایعالی کار طی یادداشت با اشاره به یادداشت علی ربیعی، وزیر سابق کار درباره دستمزد 97 نوشت: در خبرها خواندم که آقای دکتر ربیعی مامور ایجاد فضای گفتگو دردولت شدهاند.واین بهانهای شد تا چند خطی راجع به دغدغه اینروزهایمبنویسم.
امروز ناخودآگاه یاد یادداشتی افتادم که علی ربیعی بعداز تصویب دستمزد 97منتشر کردند ودر آن به درستی اشاره کردهبودند که هرچند سخت زمانبر وپرحاشیه اما نهایتاً با توافق جمعی مزد 97به سرانجام رسید ویاد جمله ایشان در جمعبندی پایان جلسه که گفتند باید در تمامی عرصهها از الگوی تعیین مزد در سال 97استفاده کنیم واینگونه گفتگو ها میتواند راهحل خروج از بسیاری از اختلافات باشد.هرچند حلاوت تعیین مزدِ، کمی متفاوت تر از سالهای گذشته با نوسانات اقتصادی وسقوط آزاد قدرت خرید کارگران به کاممان تلخ شد .
وهرچند با شناختی که از آقای ربیعی پیدا کردهام میدانم که ایشان در این مسئولیت توانمند هستند وتوانایی آوردن افراد مختلف از گروههای مختلف را برسر میزهای مذاکره خواهند داشت.
اما چند نکته اساسی در این زمینه وجود دارد.
آیا با گفتگوی صرف،وعدم پایبندی به وعدهها،قانون،و.....مشکلی حل خواهد شد؟
آیا گرسنگی را با گفتگو میتوانید تسکین دهید؟
شما در تلاش برای ایجاد فضای گفتگو با دولتی هستید که راههای موجود را نیز مسدود میکند.
یادداشت اشاره شده را ملاک قرار دهید. شورای عالی کار هم از نظر قانون کار،وهم از لحاظ مناسبات بینالمللی روابط کارگر وکارفرما،وهم از لحاظ تجربیات شخص شما وما،بالاترین نهاد گفتگوی جمعی وتصمیم جمعی بین شرکای اجتماعیست که متأسفانه علیرغم تمامی تلاش ها ودرخواسته ها توسط سرپرست منتخب دولت ،ویکی از نزدیکان ومنتخبان سابق حضرتعالی تعطیل شدهاست .
با اظهارات غیر واقعی در مورد معیشت مردم کارگران کشور یعنی حامیان دیروز دولت را در حد بغض وخشم نسبت به دولت بد بین کردهاست.این چه روشی است که درهای نظام مند وقانونی را ببندیم وبه دنبال ایجاد فضاهای جدید باشیم.اولین جلسه هم گویا با برخی اقتصاد دانان برگزار شدهاست.نکند تغییر تاکتیک دادهاید وبه جای گفتگو با مردم گفتگو وجلب رضایت تریبون داران را برگزیدهاید؟فاصله گرفتن از انتظارات مردم خطری است که همواره همه مسئولین را تهدید میکند وامروز این تهدیدبیش از همه منتسبین به کارگران را در بر میگیرد.
کارگران ایران به اعتبار حضور شما ودیگر دوستان بهاین دولت اعتماد کردند وحاصل آن بی اعتنایی امروز آقایان به خواستههایشان، اجرای طرح غلط تحول سلامت وازبین رفتن منابع تامیناجتماعی،واریز منابع درمان به خزانه دولت،وسالها درگیری بر سر مسائل نافرجامی از جمله ذبح قانونکارو......بود.
امروز ودر حالیکه اخبار مختلف از فروپاشی خانوادههای کارگری در فشار ناشی از کاهش قدرت خرید،تعدیل واخراجهای ناشی از وضعیت اقتصادی ونبود امنیت شغلی وعدم پاسخگویی وپایبندی دولت به قوانین وتعهدات به گوش میرسد،حضرتعالی فضای گفتگو فراهم میکنید ودیگر دوستانمان نیز به پیشواز گرامیداشت 29آبان سالروز تصویب قانونکار رفتهاند.
قانونی که شیر بی یال ودم واشکمی است،که بواسطه هجمههایی که برآن رفته تنها خاصیت آن وجود دلیلی برای مرثیهسرایی وارداتچی هایی است که نگران تولید هستند؟!؟!
کدام گفتگو؟!
کدام گرامیداشت؟!
سفرههای خالی را دریابید،خشم فروخورده کارگران را دریابید.
ماهم مایل به گفتگو ومذاکرههستیم.اما گویا مسیرها در حال جدا شدن هستند،ما هم میخواهیم ،نامه مینویسیم،بیانیه میدهیم،مصاحبهمیکنیم،فریاد میزنیم بیایید درمورد معیشت کارگران گفتگو کنیم.اما یا مارا از جامعه نمیدانند،یا جامعه تاثیرگذار وتریبون دار را برگزیدهاند. اما اطمینان دارم کارگران ایران به حدی از رشد وآگاهی رسیدهاند که اینبار آرای خود را به سخنان زیبای تریبونداران نخواهند داد.ما کماکان منتظر گشایش درهای اخیراً بستهشدهگفتگو هستیم.
انتهای پیام/