به گزارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم، «حسین محمدی» با ارسال یادداشتی نوشت؛ بسیاری از مسلمان آواره روهینگیایی در کراچی در مناطقی زندگی می کنند که حتی از داشتن حداقل امکانات نیزمحروم هستند. بسیاری از فرزندان آوارگان روهینگیایی از مشکلاتی چون سو تغذیه شدید و اسهال خونی رنج می برند. کودکان روهینگیایی ساعت ها در میان زباله های شهر کراچی به دنبال جمع آوری ضایعات برای فروش می گردند. وضعیت خانه های این آوارگان از همه این موارد بغرنج تر است به طوری که دیوارهای خانه ها بسیار نازک و حلبی است و هیچ امنیتی ندارند. هیچ سرای بهداشتی در مناطقی که این مهاجرین سکونت دارند وجود ندارد، حتی گفته شده مادران زیادی از درد زایمان در این مناظق جان خود را از دست داده اند.
عده زیادی از آن ها علاوه بر ایالت راخین درغرب میانمار به علت اعمال سرسختانه دولت بنگلادش علیه آوارگان روهینگیایی خود را از کمپی واقع در شهر بندری چیتاگانگ بنگلادش به پاکستان رسانده اند. این فقط گوشهای از وضعیت اسفبار آوارگان روهینگیایی در مناطقی از شهرهایی چون «کورنگی» و «لاندهی» در نزدیکی کلانشهر کراچی است.
ساکنان این مناطق حتی دیگر اهمیتی به بیانیه های سازمان ملل علیه ظلم و استبداد به مردم ستمدیده روهینگیا نمی دهند. آن ها به خوبی می دانند که جامع بین المللی و سازمان ملل تها به همین محکوم کردن اکتفا می کند و حتی قرار نیست اوضاع وخیم آن ها را در کمپ ها بهبود بخشد، اما به هرحال آن ها به کشوری پناه آوردند که یکی از اولین کشورها در محکوم کردن جنایات حکومت ظالم بودایی میانمار بوده است.
بنا بر گزارش های اداره مهاجرین داخلی پاکستان حدود 400 هزار روهینگیایی در کراچی ساکن هستند که نیمی از آن ها در وضعیت اسفباری زندگی می کنند. این مردم به علت مشکلات و فشار دولت بودایی میانمار علیه آن ها خود را با سختی های فراوان به کراچی و اطراف آن رسانده اند تا خود و فرزندانشان در این کشور روزگار سپری کنند. فرزندانشان بتوانند در این کشور به راحتی همانند دیگر مهاجرین مانند مهاجرین افغان تخصیل کنند و آیندهای خوبی داشته باشند.
بسیاری از آوارگان روهینگیایی ساکن پاکستان با اقوام بنگالی ساکن در مناطق و شهرک های کوچک اطراف کراچی زندگی می کنند. آن ها به علت جایگاه بهتر بنگالی ها در میان سایر مردم خود را گاهی اوقات بنگالی قلمداد می کنند تا برای آن ها کاری بهتر مهیا شود. بنگالی ها اوضاعی به مراتب بهتر در کراچی دارند، آن ها معمولا از سال 1965 میلادی تاکنون در کراچی زندگی می کنند و بسیاری از آن ها دارای کارت شناسایی پاکستانی هستند و حتی با لهجه خالص مردم کراچی به زبان اردو صحبت می کنند و به نوعی پاکستانی قلمداد می شوند.
مسائل مربوط به فقر، تاثیر گرفتن نوجوانان روهینگیایی در مدارس اسلامی افراطی، آزار و اذیت های جنسی زنان، بردگی و مساله کودکان کار از مهمترین نتایج اسفبار مهاجرت برای این جمعیت بدون تابعیت در پاکستان است.
مردان روهینگیایی در کراچی بیشتر به شغل هایی از قبیل ماهیگیری، کار در کارخانه های فرش شویی و یا در کارخانه های مرتبط با صنایع پوشاک و نساجی با حقوقی بسار ناچیزمشغول به کار هستند. کارفرمایان می دانند که مهاجران کارت شناسایی معتبری ندارند و هیچ جایی برای آنان در کراچی کاری وجود ندارد و باید به همین دستمرد ناچیز اکتفا کنند.
هر چند خود این مهاجرین هم به صورت غیر قانونی خود را به کشور پاکستان رسانده و در کراچی سکنی گزیدند؛ اما در مقابل بسیاری از نهادها و سازمان های غیر قانونی پاکستانی در کراچی اقدام به فرستادن مهاجرین آواره روهنگیایی به کشورهای حاشیه خلیج فارس به ویژه امارات متحده عربی می کنند و بسیاری از آوارگان روهینگیایی با رویای کار خوب در شیخ نشین ها در دریا غرق می شوند و به مقصد نمی رسند یا طعمه بردگی کاری و جنسی در شهر رویایی دبی می شوند. بسیاری از زنان میانماری انتقال داده شده از کراچی به دبی و سایر شیخ نشین های امارات متحده عربی پس از ساعت ها کار در رستوران های بین المللی دبی با حقوق ناچیز در وضعیتی اسفبار زندگی می کنند. این شروع یک داستان غم انگیز دیگر از سفر از راخین تا دبی خواهد بود.
به هرحال چندی پیش عمران خان خبر از اعطای تابعیت به شهروندان مهاجر افغانی و میانماری در سراسر پاکستان داد ولی این امر تا به امروز به دلایل زیادی تحقق نیافت، شاید یکی از مسائل خاص چون وضعیت معیشتی امروزه در پاکستان اجازه این حرکت را به دولت تحریک انصاف در شرایط کنونی نداده است.
نتیجه گیری:
به نظر می رسد با توجه به مشکلات دردناک آوارگان روهینگیایی در سراسر جهان و توجه نکردن جامعه جهانی به شکل ویژه به این موضوع، جمهوری اسلامی پاکستان همانند ایران سالیان درازی میزبان آوارگان جنگی از کشورهای همجوار به ویژه افغانستان بوده است و برخلاف کشورهایی مانند هند و بنگلادش برای مهاجرین مشکلات عدیده و اقدامات سختگیرانهای اتخاذ نکرده است.
هرچند امروزه با توجه به اقدامات دقیق تر و نظارتی در کشورهای بنگلادش و پاکستان مردم روهینگیایی بیشتر به سمت مرزهای شرقی برای رفتن به کشورهای تایلند و کامبوج و بعد از آن به مالزی و اندونزی تمایل زیادی نشان می دهند اما در چند ماه اخیر موج ورود مهاجران به کراچی به ویژه اخراجیان روهنگیایی از بنگلادش شدت گرفته است و می تواند به مشکلات شهر کراچی نیز بیافزاید.
به نظر می رسد با توجه به موج جدید ورود مهاجران به بنادر اقتصادی پاکستان، دولت پاکستان باید اقدامات ویژهای را در قبال رفع مسائل مشکلات آوارگان روهینگیایی در شهرکهای مهاجر نشین کراچی انجام دهد جائیکه آوارگان روهینگیایی احتمالا مشکلات جدیدی را به مشکلات این کلانشهر اضافه خواهند کرد و از همه مهمتر روهینگیایی های زیادی را به سمت مرگ تدریجی قومی هدایت می کند.
از طرفی هم درست است که دولت پاکستان خود با مشکلات معیشیتی اقشار ضعیف جامعه در سند با ملیت پاکستانی دست و پنجه نرم می کند؛ اما فراموش کردن وضع وخیم آوارگان روهینگیایی در دراز مدت برای پاکستان و حتی منطقه بحران زا خواهد بود و یقینا ایجاد پدیده بزهکاری و سایر جرایم چون سرقت توسط مهاجرین روهینگیایی با این وضعیت در کراچی اولین قدم خواهد بود.
انتهای پیام/.*