به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم ، کوهنوردی رشته ای مفرح و مورد علاقه بسیاری است (گر چه آن را ماجراجویی میدانند نه ورزش) که همواره مشتاقان خود را دارد و ایران به واسطه کوهستانی بودن پتانسیل بالایی در گرایش مردم به خصوص جوانان دارد.
از سویی دیگر ورود بدون «ضابطه» به این رشته ورزشی در دل خود آسیب های جبران ناپذیری دارد که آنرا از دیگر رشته های ورزشی انفرادی و گروهی متمایز میکند، یکی از این تفاوتها، «تبعیت» تمام قوانین و آموزشها و تخصصها از «طبیعت» است از طرفی چون همانند سایر رشتههای ورزشی در اماکن خاصی که امکان امداد آنی وجود دارد صورت نمیپذیرد بر اهمیت آموزش و امنیت آن می افزاید.
لذا گرچه ورود به محیط آن، با حداقل امکانات میسر است اما خروج از آن گاهی با بالاترین امکانات و تخصص ها و تجهیزات مشکل است (صرفا دانش و تجهیزات کافی نیست بلکه خِرَد تلفیق این دو کارساز خواهد بود) چرا که قانون طبیعت یکسان نیست و هر روز و هر لحظه شرایط جدیدی را ایجاد میکند.
از بُعدی دیگر حوادث کوهستان بخصوص اگر جمعی اتفاق بیفتد (حادثه بهمن دیزین، تاریکدره همدان، کرکس کاشان و کول جنون سال 84 و 96) تاثیرات اجتماعی موقت بازدارنده ای دارد که اگر چه در گذر زمان به فراموشی سپرده میشود اما داغ آن همیشگی است، بازدارنده است آن گونه که ماه های ابتدای بعد از حادثه بسیاری خانوادهها فرزندان و همسر و ... را از صعود و حضور در کوهستان بخصوص در زمستان باز می دارند برنامه تورهای داخل وخارج از آن تاثیر می پذیرند و بازارشان کمی شل میشود.
اما همانطور که کوهنوردان حادثه را فراموش و به همان سبک گرفتار میشوند (مشابه حوادث 84 و 96 کل جنون و یا حادثه درفک در پاییز چند سال پیش) خانواده ها نیز به مرور منعطف شده و اجازه برنامه را به فرزندان و همسر و ... خود میدهند و این ممانعت موقت در حالیست که گاهی در خصوص افراد عام و آموزش ندیده و بی تجربه که برای خوشگذرانی و وقت کشی به کوه می آیند کاملا بجا و در خصوص افراد حرفه ای محتاطانه است.
به طور مثال در زمان دو روزه جستجو و امداد حادثه کل جنون که 9 نفر از جوانان و پیشکسوتان و قهرمانان کوهنورد در آن جان باختند شاهد مرگ لااقل 50 نفر در جاده ها بودیم که جوانان نیز در آن بودند اما چون به این امر عادت کرده ایم سهل و ساده از کنارش گذشتیم و حتی انعکاس آنچنانی هم نداشت اما اخبار کوهنوردان همانند حوادث هوایی در راس خبرها بود که تاثیرات اجتماعی خاص خود را بجاگذاشته و تداوم خواهد داشت.
به گزارش انجمن پزشکی کوهستان ایران - «ادو یسترز» کوهنورد آمریکایی میگوید هیچ کوهی ارزش مرگ یک انسان را ندارد و «مسنر» حتی به از دست دادن بند انگشت اشاره دارد.
همچنین کوه ها خطرناک نیستند و کوهنوردی هم خطرناک نیست بلکه رفتار ماست که خطرآفرین است و ما در مقابل طبیعت اگر اندیشه نکنیم همواره تسلیم محض هستیم (زلزله، آتشفشان، سیل و ...) بنابراین بااستفاده از دانش کوهنوردی، تجهیزات استاندارد، و البته خِرَد که لازمه کار است نه تنها برای خود و خانواده هایمان،بلکه برای عواطف عمومی درد سر آفرین نشویم.
انتهای پیام/