به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم ، سالومه زورابیشویلی در مصاف با گریگول واشادزه توانست در دور دوم انتخابات که روز چهارشنبه برگزار شد، با کسب تقریبا 60 درصد آراء به پیروزی برسد. اگرچه سیستم حکومتی در گرجستان سیستم پارلمانی است و این نخست وزیر است که قدرت اصلی اجرایی کشور را در دست دارد، اما پروتکل سیاسی ریاست جمهوری و توان سیاسی او برای تعیین خط مشی کلی حرکت کشور مساله ای نیست که بتوان آن را نادیده گرفت.
با توجه به این حقیقت زمانی که در نظر بگیریم که پدر زورابیشویلی سالها به عنوان یکی از شناخته شده ترین افراد دیاسپورای گرجی در فرانسه فعالیت کرده است و خود زورابیشویلی نیز ضمن فعالیت در این دیاسپورا در اروپا و خصوصا فرانسه فعالیت های قابل توجهی در سازمان های بین الملل و خصوصا سازمان ملل داشته است که از مهمترین آنها میتوان به هماهنگ کننده کمیته تحریم های ایران در شورای امنیت سازمان ملل اشاره کرد. او در یک سال حضور خود در مقام وزارت خارجه گرجستان در بین سالهای 2004 تا 2005 نیز نوع بینش غرب محورانه خود را مورد تاکید قرار داده و بلافاصله پس از پیروزی در انتخابات نیز در مصاحبه با بخش روسی شبکه تلویزیونی بی.بی.سی، اعلام کرد که در حال حاضر قصد ندارد با مسکو همکاری کند، چرا که این مسئله ممکن است روی روابط گرجستان و اوکراین، تاثیر منفی داشته باشد.
وی یادآورشد که مقامات تفلیس مواضعی کاملا طرفدار اروپا دارند و اگر غرب، اروپا یا آمریکا گفتوگوهای خود با روسیه را آغاز کنند، گرجستان نیز چنین اقدامی را انجام خواهد داد.
زورابیشویلی با تاکید اینکه هر گونه مذاکرهای بین تفلیس و مسکو باید تنها در جهت دفاع از منافع ملی گرجستان صورت بگیرد، قول داد که رئیس جمهوری منفعل نباشد و فعالترین رئیس جمهور گرجستان به خصوص در رابطه با همگرایی با اتحادیه اروپا و ناتو شود.
طبیعی است که حضور فردی با چنین گرایشاتی آن هم در کشوری مهم همچون گرجستان بر سیاست های باکو و ایروان به عنوان دو کشور دیگر قفقاز جنوبی و همچنین مسکو در حوزه قفقاز خواهد بود.
انتخابات اخیر گرجستان را میتوان به نوعی مصاف باکو و ایروان در تفلیس نیز دانست، در حالی که باکو مایل بود تا گریگول واشادزه که فردی نزدیک به جناح میخائیل ساکاشویلی است در تفلیس به قدرت برسد اما ایروان در پی قدرت زورابیشویلی بود، چرا که او سابقه همکاری خوبی با دیاسپورای ارمنی در فرانسه نیز داشته است و از سوی دیگر عضوی افراطی از جناح ضدروسی است که میتواند پشتوانه ای خوب برای پاشینیان که در پی مقاومت در برابر اهرم های فشار روسی در ایروان است باشد. زورابیشویلی در ایام تبلیغات انتخاباتی اش در دیدار با ارامنه گرجستان از همبستگی خود با آنان سخن گفته و عقبه فعالیت خاندانی او نیز نشان دهنده این گرایش است. باید یادآوری کرد که در مقابل این فعالیت های او قریب به اتفاق آذربایجانی های گرجستان نیز به رقیب او یعنی گریگول واشادزه رای دادند.
آمدن زورابیشویلی به اریکه قدرت در تفلیس پوئن دیگری که برای ایروان میتواند داشته باشد که آن هم سنگین تر شدن وزنه فرانسه در گروه مینسک به نفع ایروان است. اگرچه پاریس به صورت رسمی خود را بی طرف اعلام کرده است اما ناظران سیاسی آگاهند که یکی از کشورهایی که در نتیجه فعالیت پرسابقه و قدرتمند دیاسپورای ارمنی در مساله قره باغ نگاه هایی همسوتر به ایروان دارد فرانسه است و اکنون با آمدن فردی فرانسوی – گرجی بر قدرت تفلیس میتوان منتظر تاثیر آن بر معادلات قدرت در گروه مینسک بود.
همچنین با توجه به این دو پیش فرضِ هماهنگی کامل با اندیشه فرانسوی و نزدیکی به جریان ارمنی و ایروان از سوی زورابیشویلی میتوان در انتظار برخی تحولات منفی در روابط تفلیس – آنکارا بود.
اما اصلی ترین مساله ای که باعث نگرانی باکو از تحولات موجود در تفلیس شده است امکان در آمدن ارمنستان از بن بست ترانزیتی است که با وصل شدن راه آهن آبخازیا به خط راه آهن ارمنستان میتواند محقق شود.
روزنامه ینی مساوات آذربایجان با انتشار تحلیلی در این رابطه با بیان این که بارها مساله وصل خط آهن ارمنستان به خط آهن آبخازیا – روسیه از طریق گرجستان مورد مذاکره قرار گرفته است تاکید کرد که اکنون با روی کار آمدن زورابیشویلی امکان دارد این طرح در راستای خروج ارمنستان از بن بست ترانزیتی محقق شود. اگرچه این طرح به بهانه انتقال غلات به ارمنستان محقق خواهد شد اما امکان انتقال تجهیزات جنگی و نظامی به ارمنستان را نیز تسهیل خواهد کرد.
به نظر میرسد با توجه به مشکلاتی که در صادرات غله از طریق گرجستان به ارمنستان از ابتدای ماه جاری میلادی ایجاد شده است با برگزاری انتخابات زودهنگام در هفته آینده در ارمنستان هیئت حاکمه جدید ایروان تمام قدرت سیاسی خود را در این راستا به کار خواهد گرفت و در این میانه زورابیشویلی میتواند یک مسهل برای امور باشد.
البته در این میان رابطه خصمانه زورابیشویلی با مسکو تنها راه امیدی است که برای باکو در راستای عدم تحقق این طرح وجود دارد.
اگر در هفته های آینده پاشینیان نیز در ایروان به قدرت برسد که احتمال آن تقریبا قطعی است باید در انتظار تداوم تحولات علیه منافع مسکو در قفقاز و نزدیکی باکو، آنکارا و حتی تهران به مسکو بود.
انتهای پیام/