خبرگزاری تسنیم – یاسر یگانه
هنرها را رسانهها به مخاطبان معرفی میکنند. رادیو، تلویزیون، ضبط صوت، گوشیها و شبکههای اجتماعی از جملهی رسانههایی هستند که هنرهای مختلف را به مخاطبان معرفی میکنند. یکی از مهمترینِ این رسانهها در کشور ما تلویزیون است که زیر نظر سازمان صدا و سیما اداره میشود.
این سازمان عریض و طویل، 20 شبکه تلویزیونیِ سراسری، 12 شبکه برون مرزی و 33 شبکه استانی دارد که ساعتهای بسیاری در طول شبانه روز برای مخاطبان میلیونیِ تلویزیون برنامه پخش میکنند. بیشتر این برنامهها هم با موسیقی همراه هستند. حال باید دید تلویزیون با این حجم بالای برنامهها و مخاطبانش، توانسته است در ارتقای سطح کیفی موسیقی در کشور و در نزد مخاطبان تاثیر بسزایی داشته باشد یا خیر.
موسیقی گاهی در درون آدمی تاثیری مثبت دارد و او را به اندیشیدن وادار میکند و گاهی هم آدمی را به سطحی بودن وادار میکند. گاهی موسیقی جدی و گاهی تنها برای سرگرمی است. برخی موسیقیها پیامهایی پر از احساس، مهر و درستی دارند و برخی هم پیامشان تباهی و نابودی است.
اما ما کدام موسیقی را باید بشنویم و کدام موسیقی را میشنویم و رسانههای مهم کشور کدام موسیقی را برای مخاطبانشان پخش میکنند.
امروز در دسترسترین رسانه در کشور ما تلویزیون است. بیشک هیچ رسانهای در ایران به اندازهی تلویزیون مخاطب ندارد. در عین حال بیشترین حجم موسیقی در قالب برنامههای تلویزیونی پخش میشود. پس آنچه از تلویزیون چه در قالب برنامههای مختلف و چه در قالب برنامههای موسیقایی پخش میشود، بیشک تاثیر بسیاری بر جامعه خواهد داشت.
بسیاری از اهل هنر بر این باورند که تلویزیون آنگونه که بایسته و شایسته است به موسیقی اصیل و جدی نمیپردازد و بیشتر به پخش موسیقیهای سطحی مشغول است. از سوی دیگر مدیران تلویزیون شاید این نظر را چندان قبول نداشته باشند. آنها میگویند شبکههای تلویزیونی تعدادشان زیاد است و انوع مختلف موسیقی از این شبکهها پخش میشود.
به هر روی ماجرا هر چه که هست، نتیجهاش در میان افراد جامعه چندان مطلوب نیست. گوشِ مخاطبان ایرانی تربیت چندان درستی برای شنیدن موسیقیهای با کیفیت ندارد.
ماجرای دیگر به برنامههای تلویزیونی برمیگردد که با محوریت موسیقی ساخته میشوند. تعداد این برنامهها در سالهای گذشته اندک بوده و هر کدام از این برنامهها هم پس از مدتی متوقف شدهاند.
برنامهای مانند «دستان» با اینکه رویهای قابل قبول داشت، اما در شبکه آموزش پخش میشد که شاید مخاطبش به اندازهی شبکههای اصلی نبود. این برنامه هم پس از مدتی متوقف شد.
«ساعت 25» دیگر برنامه با محوریت موسیقی بود که از شبکه تهران پخش میشد که این برنامه با اینکه چند سالی پخشش ادامه داشت اما ساعتی که برایش در نظر گرفته بودند اصلا مناسب نبود و مخاطبان چندانی نداشت. این برنامه ساعت 30 دقیقهی بامداد روزهای جمعه پخش میشد. محتوای برنامه هم به گونهای بود که به هیچ وجه تاثیرگذاریِ مناسبی در جامعه نداشت. «ساعت 25» در برنامههای آخرش به جایی برای پخش کلیپهای خوانندگان پاپ و تبلیغ کنسرتهایشان تبدیل شده بود.
برنامههای دیگری هم با محوریت موسیقی در این سالها ساخته و پخش شدهاند. «آوای ایرانی» با محوریت تاریخ موسیقی ایران با حضور داریوش پیرنیاکان از شبکه چهار پخش میشد که این برنامه هم پس از مدتی دیگر پخش نشد.
به هر روی آنچه مُسلم است تلویزیون آنگونه که شایسته است نتوانسته موسیقی اصیل و جدی را در راس برنامههایش قرار دهد. در یک سال گذشته هم آثار سطحیِ بسیاری از تلویزیون پخش شده که حاشیههای بسیاری برای این رسانه در پی داشته است. برخی از این آثار اشعاری بسیار سطحی را به خورد مخاطب داده که هر کدامشان جای بررسی دارد و مسئولان شبکههای مختلف باید پاسخگوی این مسئله باشند.
در سالهای گذشته هم خوانندگانی به برنامههای پربینندهی تلویزیون دعوت شدند که سابقه کار هنریشان به یک سال هم نمیرسید. همین خوانندگان خیلی زود و به مدد برنامههای پربینندهی تلویزیون مشهور شدند و کارشان سکه شد. این مسئه شائبهی وجود مافیا در برنامههای تلویزیونی برای دعوت از خوانندگانی خاص را مطرح کرد.
به هر روی بررسی موسیقی در تلویزیون نگاهی عمیق میخواهد که باید موبهمو و نکته به نکته بررسی شود.
بر آن شدیم تا پروندهای با عنوان «موسیقی در تلویزیون» را تشکیل دهیم تا در آن به بررسی اوضاع موسیقی در تلویزیون بپردازیم. این پرونده میخواهد نقاط ضعف موجود را از دیدگاه اهل موسیقی بیان کند و از سوی دیگر دیدگاههای مدیران شبکههای مختلف را جویا شود؛ تا در نهایت به راهکارهایی برای بهتر شدن اوضاع موسیقی در تلویزیون برسیم.
انتهای پیام/