به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، ماجرا از جایی شروع شد که نخستین مجری تلویزیون جلوی دوربین رفت و اعلام کرد: "نام جعبهای که در آن تصویر مرا میبینید تلویزیون است، شصت سال میگذرد. آن مجری کسی نبود جز استاد منوچهر نوذری، استاد مسلم رادیو و دوبلاژ که بعدها در سینما و تلویزیون پا به عرصه بازیگری و کارگردانی نهاد و همواره در اوج بود و جاودانه خواهد ماند. او علاوه بر اجرا، گویندگی، دوبله، مجری مسابقه تلویزیونی به نام مسابقه "هفته" هم بود که مورد استقبال هم قرار گرفت.
پس از تجربه ایشان چند بازیگر دیگر هم به سراغ اجرا در تلویزیون رفتند اما بیشتر این برنامهها حالت شو به خودش گرفت؛ چون دیگر تکنیک و هنرمندی غلبه نمیکرد بلکه فضا به سمت مبهوت کردن مخاطب به زرق و برق سلبریتیگری، هدایت شد. نکتهای که مردم هم در گزارش مردمی تسنیم به آن اعتقاد داشتند این مسابقه تبدیل به شو شده و کسی را به چالش نمیکشد. مسابقه نیست بیشتر شبیه به یک شوی تلویزیونی است. یا آن موقع جوایز و هدایای مسابقهها یک توجیهی داشت اما امروز آنقدر اسپانسرها دخل و تصرف میکنند چه در بحث انتخاب مجری، کارگردان و حتی تهیهکنندگی و به تعبیر برخی درباره استراتژی و محتوا هم اظهارنظر مستقیم دارند، جوایز یک جوایز دردسرسازی شده است.
مردم درباره جوایز هم اظهارنظرهای جالب توجهی داشتند؛ مثلاً میگفتند واقعاً این پولها را میدهند؟ یا یکی از مهندسین جوان هم اعتقاد داشت که برای ساخت این مسابقات و هزینههای زیادی که انجام میشود چه ایده و استراتژی اقتصادی وجود دارد و این جوایز چرا آنقدر زیاد هستند. در این شرایط اقتصادی نابسمان که کشور درگیر مشکلات معیشتی هم هست واقعاً این جوایز در رسانهملی برای پاسخ به چند سوال چه توجیهی دارند. به جای آن انتظار میرفت این پولها خرج امور بحرانیتر میشد. چرا که به بیننده تلویزیون ما القاء میکند بدون کار و تلاش میتوانید پول درآورید.
خانمی میگفت به خاطر جواب دادن یک سوال این چنین مبالغ هنگفتی، مشکوک به نظر میرسد. جوایز بالا پسندیده نیست و برخی اوقات هم بیننده را مشکوک میکند که اصلاً چنین پولهایی واقعاً هزینه میشود؟ چرا که زمانی مسابقات تلویزیونی ما را سرگرم میکند و امروز بیننده فقیر و مستمند ما را آزرده میکند؛ به اصطلاح بستر یک نوع شکاف طبقاتی را فراهم میآورد.
دوربین ما به سراغ یک روحانی هم رفت؛ او گفت: انسان میتواند جایزه بدهد اما با درایت و فهم و شعوری، جایزه را پسندیده میکند، لازم به ارزش بالا نیست. چه بهتر ایده داشته باشد؛ قبلاً این برنامهها نبوده و امروز هر کدام از بازیگران{سلبریتیها} مجری شدهاند. یا یک جوان برنامهساز ما به نکته جالب توجهی اشاره کرد: برنامهها تبدیل به جذب مخاطب شده و به هر قیمتی قرار است مخاطب جذب شود. اگر از چنین رویکردی فاصله بگیریم اتفاقات خوبی میافتد.
جوان خوشفکری یک راهکار هم برای مسابقات تلویزیونی داشت: "اپلیکیشنی طراحی کنند و بگذارند سوالات را مردم طراحی کنند و سپس یک کارشناس این سوالات را بررسی و در اختیار برنامهساز قرار دهد. شاید از این طریق وجه علمی و سوالات هم بالاتر برود و مخاطب را هم به چالش میکشد و هم برنامه را از نظر سطح کیفی افزایش میدهد".
انتهای پیام/