به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از وبگاه تحلیلی نشنال اینترست، تغییرات سیاسی مالزی همزمان با تغییرات سریع فضای امنیتی منطقه بوده است.
بر اساس این گزارش، در دهه 1960 میلادی جنوب شرق آسیا مرکز مهمی برای راهبرد امنیتی آمریکا به شمار می رفت، آن هم در شرایطی که جنگ هندوچین به شدت بالا گرفته بود. ولی طی دهه های بعد، این منطقه به یک الگو در موفقیت اقتصادی تبدیل شد و تقریبا از نقشه امنیتی محو شد. آمریکا نگرانی های عمده دیگری در اروپا و خاورمیانه داشت، اروپا درگیر جنگ سرد شده بود و خاورمیانه نیز به شدت با بی ثباتی و ظهور گروه های تروریستی تهدید می شد. با این حال، در همین مدت چین نیز به عنوان یک رقیب جدی برای آمریکا در زمینه های اقتصادی و نظامی، ظاهر شد و نشان داد که بلندپروازی های گسترده ای برای تسلط بر شرق آسیا دارد.
آمریکا از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون حضور نظامی خود را در غرب اقیانوس آرام حفظ کرده و این حضور را تقویت نموده است. حضور آمریکا در دریای جنوبی و شرقی چین موجب بروز تنش هایی بین پکن و واشنگتن شده است. آمریکا حضور نظامی خود را تحت عنوان "عملیات آزادی دریانوردی" در منطقه گسترش داده است.
در این چارچوب باید روابط آمریکا با کشورهای منطقه را مد نظر و بررسی قرار دهیم، به خصوص کشورهایی که با دریای جنوبی چین ساحل مشترک دارند. در حالی که توازن قوا در آسیا به شدت به سوی چین سنگینی می کند، جایگاه راهبردی آمریکا تاحد زیادی بستگی به حمایت کشورهای جنوب شرق آسیا دارد. این حمایت به شدت با چالش روبرو شده است، ان هم پس از آنکه روابط آمریکا با دو متحد دیرینه خود در منطقه یعنی تایلند و فیلیپین دچار تنش و چالش شده است. اندونزی دیگر بازیگر مهم منطقه نیز به شدت در خصوص نحوه مقابله با بلندپروازی های چین و واکنش های احتمالی آمریکا دچار تردید و دوگانگی است. ویتنام یک چشم انداز راهبردی بسیار واضح تری نسبت به سایر کشورهای منطقه دارد ولی این کشور نیز همواره در معرض خطر ناشی از چین قرار داشته است.
در چنین شرایطی نقش و جایگاه مالزی در این پازل از اهمیت مضاعفی برخوردار می شود. مالزی مرکز جغرافیایی جنوب شرقی آسیا به شمار می رود. مالزی یک قضیه و داستان از موفقیت "جهان سوم" در ابعاد مختلف توسعه اقتصادی، دموکراسی سیاسی و همکاری چند قومی و قبیله ای است. مالزی بهترین نمونه از موفقیت یک کشور اسلامی در زمینه مدرنیزه کردن چند وجهی است.
چین همواره از جایگاه مهم و بزرگی در سیاست خارجی مالزی برخوردار بوده است. در استقلال 1957 میلادی، اقوام چینی تبار 40 درصد جمعیت فدراسیون مالزی را تشکیل می دادند. تازه ترین نظرسنجی ها نشان می دهد که 70 درصد شهروندان مالزی دیدگاه و نظر مثبتی نسبت به چین داشته اند. با این حال افزایش سریع قدرت و حضور نظامی چین در دریای جنوبی چین، موجب نگرانی هایی در بین مقام های دولتی مالزی شده است. در سال 2009 میلادی آمریکا و مالزی نخستین دور از مذاکرات راهبردی را در کوالالامپور برگزار کردند. این مذاکرات نشانگر نگرانی مقام های آمریکایی و مالزی از گسترش جاه طلبی های چین در منطقه بود.
در سال 2013 میلادی شی جین پینگ رئیس جمهور جدید چین طرح راهبردی جاده و کمربند را معرفی کرد. یک طرح کاملا بلندپروازانه با سرمایه گذاری های کلان در زیرساخت های اقتصادی و عمرانی در سراسر آسیای مرکزی و جنوب شرق آسیا که در نهایت به اروپا اتصال پیدا می کند. جای تعجبی نیست که مالزی یک تمرکز جدی در این راهبرد جدید به خود اختصاص داده است. پیش از این، سرمایه گذاری های چین در مالزی نسبتا متوسط بوده است. ولی امروز شرایط کاملا متفاوت شده است. چین بزرگترین شریک تجاری مالزی است و بزرگترین منبع سرمایه گذاری خارجی این کشور به شمار می رود.
انتهای پیام/