به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم ، پیشپَرده به نمایش کوتاهی گفته میشود که پیش از نمایش اصلی یا در میان آن برگزار میشود. پیشپرده در قدیم در لابلای برنامههای تماشاخانهها بین پردههای اصلی نمایش اجرا میشدهاست. در این رابطه نصرالله حدادی - تهرانشناس با تاکید بر اهمیت پیشپَرده خوانی از منظر میراث فرهنگی تهران به تسنیم عنوان کرد: پیشپرده ها از تهران و بیشتر در تماشاخانههای پایتخت رایج بود.
وی ادامه داد: از شاخص ترین پیش پرده خوانها میتوان به عبدالعلی همایون، جمشید شیبانی٬ ملکه حکمت شعار، عزت الله انتظامی، مجید محسنی٬ حمید قنبری٬ نصرت کریمی٬ مرتضی احمدی و پرویز خطیبی اشاره کرد که متاسفانه دیگر این پیش پرده خوانها را نداریم.
حدادی تصریح کرد: پیش پرده خوانها در میان پرده ها برای مردم به صورت بداهه میخواندند تا انها را سرگرم کنند تا از سروصدا جلوگیری شود، ولی متاسفانه آنطور که باید و شاید این پیش پرده خوانیها ضبط و ثبت نشد و برای انتقال این میراث نیز همتی صورت نپذیرفت.
گفتنی است، پیشینه پیشپرده خوانی به تئاتر یونان باستان برمیگردد و تاریخ تقلید از آن به بعد از رنسانس در اروپا می رسد. در آغاز "انترلود Interludium" نامیده میشد و بعد در فرانسه عنوان "آوان سن" را بر آن نهادند. در فارسی اولی را میتوان میان پرده و دومی را پیش پرده نامید.
در ایران پس از مشروطیت عنوان دوم را پسندیدند. تفاوت عمده میان پیشپرده ایرانی با فرنگی در محتوای آنهاست. پیشپردهها در فرانسه بیشتر مشتمل بر موسیقی و نوشتههای کوتاهی میشد که از نظر موضوع با محتوای تئاتر در ارتباط بود. در ایران ولی به مصداق هر چه می خواهد دل تنگت بگوی٬ از آن استفادههای تبلیغاتی میکردند و غالبا با حاکمیت سرشاخ می شدند و با سانسور و جریمه و زندان پاسخ میگرفتند. به این ترتیب پیشپرده خوانی کار خطرناکی بود و دل شیر میخواست که پیشپرده خوانها داشتند و بی هیچ هراسی کار خود را ادامه می دادند.
انتهای پیام/