به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمآباد، ساعتی از صبح سپری شده، باران شب گذشته مانده به تن خیابان. راهپیمایان از هر گوشه و کناری بههم میپیوندند، محو میشوند در هم، واحد. ابوالفضل دست مادربزرگش را گرفته در دست، محکم، گرهزده. پرچم کوچک ایران، لای انگشتهایش چرخ میخورد در آسمان. سبز، سفید، قرمز. زیرلب تکرار میکند رنگها را.
«ایران» چادرش را سفت پیچانده تا چانه، آن اندازه که با مشت گرهکرده از هم وا نشود. تَرَک بر پیشانی و دور چشمهایش گود افتاده. دست او در میان دست ابوالفضل. چشمانش به نوه که افتاد، خندید.
صدای «اللهاکبر» در همهمهی جمعیت میپیچد. جمعیت بههم رسیدهاند. ابوالفضل بیتاب رسیدن به جمعیت است، شبیه بیقراریِ رود برای دریا. چند قدم جلوتر از مادربزرگ رفت. بعد که مادربزرگ او را خواند، ایستاد. دوباره دست برد. فرو کرد میان انگشتهای زبر او. دو دست کمطاقت«ایران» نوه را گرفت. دور شدند. رود به دریا پیوست.
ایستادهتر از سرو
آنطرفتر از خیابان امام(ره) کاملمردی جمعیت را کنار زده. پا میگذارد بر پل علوی. بهشتاب میرود و جاندار. کلاه پشمیاش را برده تا نزدیک چشم. عینک قهوهایاش بخار گرفته.
دست میبرد به جیب. دستمالی سفید با نخهای آبیرنگ شیشه عینک را برق میاندازد. چیزی ته چشمانش میگوید یادگار جنگ است، وقتی که پاهایش را کشدار بر زمین میبُرد. میروم به سمت او. با طمأنینه سر صحبت را در دست میگیرد:«آن روزها جوانانی از نسل شما به زندگی و خانه پشت کردند. نه اینکه بیاعتنا باشند نه، برای آنها خاک و وطن مقدس بود. رفتند. خیلیها بهپای انقلاب شهید شدند. سربلند. برخی دیگر برگشتند، نه آنگونه که رفته باشند. با چندتکه استخوان برگشتند، گمنام. نشان آنها شهادت شد. حالا آن خونها تنیده شده در ریشههای سرزمینمان. به چهل سالگی انقلاب رسیدهایم. ایستادهتر از سرو.»
جمعیت که بیشتر شده، مشتهای یادگار جنگ غریو میشود با مرگ بر آمریکا:««چهلسال است که از هر دری و بهانهای دشمن ما را نشانه گرفته، از انواع توطئه و تحریم گرفته تا ترور و جنگ اقتصادی. در این چهلسال باوجود تمام کارشکنیها مردم ماندهاند، باصلابت و ایستاده در پای انقلاب. میجوشند از آن چونان چشمهای جاویدان. انقلاب اگر انقلاب ماست، دشمنان کوچکترین سستیای در ریشههای تنومند کشور را بهچشم نخواهند دید. مگر دشمنان نمیبینند که امروز مردم میان بوران و باران چگونه دوباره با انقلاب عهد بستند؟ سر انقلاب سلامت تا وقتی که ما رمق به تن داریم. ما هرساله عهد خود را تازه میکنیم و بهپای بیعتی که در سال 57 با امامخمینی(ره) بستیم، خواهیم ماند، باشکوه و پرافتخار.»
غوغای شعارها
دستهای راهپیمایان بالا آمده. دور هم جمع شدهاند. شعارها بیشتر و بیشتر میشود، مشتها هم حرف دارند، درهم گرهکرده و متصل. تصویر شهدای مدافع حرم افراشته میان دستهای کوچک و بزرگ راهپیمایان. عبور از جمعیت دشوار است. جای سوزنانداختن نبود. همه در هم، یکسان شدهاند، راهپیمایی رسیده بهوقت پایان، اما غوغای دستها و شعارها هنوز هم بیشمار است.
گویی این اتصال به جان مردم خوش نشسته. دور نمیشوند از هم، شور و شعار عادت دیرینهی آنها در راهپیماییهاست. انگار چهلسالگی انقلاب آنان را به بعثت«وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا وَلَا تَفَرَّقُوا» رسانده باشد.
گزارش: فاطمه نیازی
انتهای پیام/ن