به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، چین و ایالات متحده آمریکا هفته پیش نشانههایی را از دستیابی به یک پیشرفت قابلتوجه در مذاکرات تجاری مابین خود بروز دادند و شی جین پینگ، رئیس جمهوری چین از این دستاورد با عنوان یک «اجماع جدید» استقبال کرد. با این حال یک پرسش باقی مانده است، اینکه چرا ایالات متحده تصمیم گرفت مذاکراتی دوجانبه با چین داشته باشد، به جای آنکه از طریق شکلدهی به ائتلافی بین کشورهای غربی که نگرانیهای مشترکی با آمریکا در خصوص سیاستهای تجاری چین دارند، به مذاکره با پکن روی بیاورد؟ پاسخ به این پرسش یکی مهمترین مسائل در ارزیابی این نکته است که آیا توافق چین و ایالات متحده یک راهحل قطعی برای نزاع دو طرف بر سر اقتصاد جهانی است، یا اینکه تنها یک آتشبس کوتاهمدت است.
بلومبرگ مینویسد، فهرست مسائل مورد اعتراض آمریکا نسبت به اقدامات تجاری چین شامل مواردی همچون عدم توازن تجاری، انتقال اجباری فناوری، اعطای یارانههای گسترده به فعالیتهای تجاری و عدم حمایت کافی از حقوق مالکیت معنوی است. دولت ترامپ بر این متمرکز بود که چین را به مصالحه و دادن امتیازاتی در تمامی این عرصهها وادارد. آمریکا بر این باور بود که نزاع و جنگ تجاری برای چین ضرر بیشتری خواهد داشت تا آمریکا و ایالات متحده حاضر به پذیرش مشکلات کوتاهمدتی بود که با اتخاذ این راهبرد به وجود میآمدند.
در این مرافعه، آمریکا در موقعیت بهتری نسبت به چین قرار دارد و در چنین شرایطی دستیابی به این توافق برای پکن بهتر از گزینههای دیگر همچون یک جنگ تجاری طولانیمدتتر است.
از سوی دیگر، بسیاری از همپیمانان آمریکا در خصوص سیاستهای تجاری چین با واشنگتن اشتراکنظر دارند. اروپاییها به نوبه خود در قیاس با آمریکا پذیرای سهم بیشتری از صادارت چینیها هستند. و در این شرایط شکلدهی به یک جبهه مشترک بین اروپاییها و آمریکاییها امکانپذیر مینماید و نهایتا میتواند فشار مذاکراتی بیشتری را علیه چین شکل دهد.
با تمامی این شرایط، آمریکا به جای شکلدهی به یک جبهه مشترک با اروپاییها، تاکنون به تنهایی عمل کرده است. اروپاییها هم به جای اینکه خود را آماده مذاکره با چینیها کنند، از این نگران هستند که پس از توافق بین واشنگتن و پکن، دولت ترامپ به سراغ اروپاییها بیاید و خواهان گرفتن امتیازاتی از آنها از جمله در زمینه تولید و صادرات خودرو شود.
به نوشته بلومبرگ، هدف دولت ترامپ دستیابی به امکان اجرای دور جدیدی از مذاکرات با چین است. زیرا این نگرانی وجود دارد که اجرای توافق کنونی با چالشهایی همراه شود. زیرا برای چین آسان نخواهد بود که مازاد تجاریاش با آمریکا را به آن اندازهای که مورد درخواست واشنگتن است کاهش دهد. همچنین چین نمیتواند به سهولت از شرکتهای عظیم دولتی دست بردارد زیرا مقامات میخواهند با کنترل این شرکتهای بزرگ اقتصادی، امکان فائق آمدن بر بحرانهای اقتصادی دارای منشا خارجی را داشته باشند. از سوی دیگر، اجرای راستیآزماییهای مرتبط با رعایت حقوق مالکیت معنوی در چین کار سهلی نیست.
تمامی این موارد نشان میدهد که توافق چین و آمریکا بیش از آنکه یک نقطه پایان قطعی بر اختلافات و جنگ تجاری باشد، بیشتر به یک توافقنامه آتشبس موقت میماند که اجرای آن نیز با چالشهایی مواجه خواهد شد. و زمانی که اروپاییها بتوانند مسائل تجاری مورد اختلاف خود را حل کنند، به دنبال شکلدهی به ائتلافی گستردهتر برای مذاکره با چین و دستیابی به امتیازات بیشتر از پکن خواهند بود.
انتهای پیام/