سامان طهماسبی که اولین کشتیگیر ایرانی بود که در سال 2010 به عضویت تیم ملی آذربایجان درآمد، در گفتوگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم در مورد چرایی تصمیمش در آن مقطع اظهار داشت: هیچوقت به خاطر مسائل مالی این کار را نکردم. آن زمان همه بحثم این بود که صاحب دو نشان جهانی هستم و دوست داشتم دوباره به من برای عضویت در تیم ملی و کسب مدال اعتماد شود اما این اتفاق نیفتاد. بعد از المپیک 2008 پکن، رباط و مینیسک پایم پاره شده بود و مجبور به جراحی شدم. بعد از آن متاسفانه دیگر مسئولان به وضعیتم رسیدگی نکردند و پیگیر کارم نشدند و برایشان مهم نبود.
وی ادامه داد: حدود یک سال و نیم طول کشید تا پایم خوب شود، آرام آرام تمرین را شروع کردم اما همه فکر میکردند که من تمام شدهام، میگفتند این پا دیگر پا نمیشود و نمیتوانی به اوج برگردی. چند بار هم به اردو رفتم و در مسابقات شرکت کردم اما دیدم نگاهی که به من وجود دارد، نگاه خوبی نیست. در همان مقطع، در جام تختی با مربی تیم ملی آذربایجان آشنا شدم. اصلا فکرم این نبود که جایی بروم، ولی او به من این پیشنهاد را داد، بعد که برخورد فدراسیون و مربیان وقت را دیدم، گفتم بهترین جا برای کشتی گرفتن دوبارهام همان جا است.
طهماسبی با تاکید بر اینکه با هدف حضور دوباره در مسابقات جهانی و کسب مدال المپیک در آن مقطع به تیم ملی آذربایجان پیوست، خاطرنشان کرد: آن زمان 23-24 سال سن داشتم. زورم میآمد در این سن بخواهم کشتی را کنار بگذارم آن هم بدون مدال المپیک، هرچند در آذربایجان هم بدشانسی آوردم و به مدال المپیک نرسیدم، اما سه مدال جهانی دیگر گرفتم، در حالی که در ایران دیدگاه این بود که من دیگر مدالی نخواهم گرفت. از بدشانسی من و شاید خوششانسی تیم ملی ایران، آن زمان حبیب اخلاقی هم در مقطعی که من مصدوم بودم، مدال برنز جهانی بزرگسالان را گرفته بود و مربیان تیم ملی خیالشان راحت بود که در میان وزن او را دارند و دیگر به من اجازه حضور در میدان را نمیدادند. این موضوع هم در تصمیم من نقشی زیادی داشت.
دارنده دو مدال برنز سالهای 2006 و 2007 جهان با دوبنده تیم ملی ایران تاکید کرد: اولویت من همیشه تیم ملی ایران بود، برایم خیلی سخت بود که بخواهم زیر پرچم کشور دیگری مبارزه کنم، درحالیکه میتوانستیم از وجود دو سه کشتیگیر همسطح، برای موفقیت بیشتر و تضمین مدال طلای جهانی استفاده کنیم، اما دیدم همه چیز یک طرفه است. بعد از چند سال کشتی گرفتن در آذربایجان، وقتی دوره قهرمانیام تمام شده، به ایران برگشتم، در حالی که میتوانستم آنجا بمانم و حتی پیشنهاد مربیگری هم به من داده بودند اما دوست داشتم به کشور خودم برگردم و اگر میتوانم، کمک کنم.
صاحب دو مدال نقره و یک برنز جهان با دوبنده تیم ملی آذربایجان در مورد حضور کشتیگیران ایرانی در تیم ملی سایر کشورها گفت: متاسفانه در ایران همچنان نگاه خیلی خوبی نسبت به این موضوع وجود ندارد، در حالی که یک کار کاملا حرفهای است. این جوانان با هزاران امید و آرزو عمرشان را در کشتی سپری میکنند، ولی گاهی شرایط به گونهای است که در تیم ملی ایران نمیتوانند حضور داشته باشند و در آن وزن چند مدعی حضور دارند. هیچکسی به خاطر پول به کشور دیگری نمیرود، فقط وقتی احساس میکنی اینجا به تو میدان نمیرسد و در مقابل میتوانی در کشور دیگری به مدال جهانی برسی، این تصمیم را میگیری. در کشورهای دیگر نگاه خیلی مثبتی نسبت به این موضوع وجود دارد. روسها به خود میبالند که علاوه بر تیم ملی کشورشان، لااقل دو سه تیم ملی دیگر در قالب دیگر تیمهای دنیا دارند و در هر وزن دو سه نفرشان به تیم ملی دیگری میپیوندند.
طهماسبی با اشاره به فینال جهانی 2013 گفت: این واقعا برای ایران یک افتخار بود که فینال جهانی آن سال بین من و طالب نعمتپور برگزار شد. این اقتدار کشتی ایران را در وزن 86 کیلوگرم نشان میداد و من از زبان خیلی از مردم شنیدم که میگفتند با حضور دو نماینده از ایران در فینال کلی خوشحال شده و افتخار کردهاند اما همان مقطع گزارشگر خیلی به ایرانی بودن من نمیپرداخت و این جای تاسف دارد. آن مسابقه یکی از پربینندهترین کشتیهای سال بود.
عضو سابق کادرفنی تیم ملی کشتی فرنگی در مورد فعالیت این روزهایش در کشتی تصریح کرد: فعلا فقط هفتهای دو جلسه به سالن تمرینی سنندج میروم و بچهها را تمرین میدهم.
طهماسبی در خصوص تیم ملی کشتی فرنگی بزرگسالان گفت: بازگشت بنا همیشه موفقیت آمیز بوده، چون بچهها انرژی خاصی از او میگیرند. او روانشناسی و مدیریت خوبی روی تیمش دارد و حتما میتواند در کشتی فرنگی مثمرثمر باشد. امیدوارم در المپیک 2020 بهترین نتیجه را بگیرد.
انتهای پیام/