به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، آیتالله حسین مظاهری از مراجع تقلید و رئیس حوزه علمیه اصفهان به مناسبت یک هزار و چهارصدمین سالروز شهادت امام علی(ع) پیامی صادر کرد. در شروع این پیام آمده است:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم، «إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُون» چهارده قرن از فاجعۀ عظیم و غمبار ضربتخوردن و شهادت امیرمؤمنان و مولای متّقیان، پیشوای حقیقتجویان و مقتدای آزادگان، اسوۀ عدالتطلبان و امامِ فضیلتپیشگان، حضرت علی ابنابیطالب «علیه افضل صلوات المصلّین» میگذرد و همچنان داغ این مصیبت بیانتها بر تارک تاریخ بشریّت، تازه و زنده است.
در ادامه عنوان شده است: هنوز ندای آسمانی «تهدّمت و اللهِ ارکان الهُدی» در فضای هستی پیچیده است و خبر از رویارویی و نبرد بیپایان «کفر و جهل و ظلم و ضلالت» با «ایمان و علم و عدل و هدایت» میدهد. اگر چه در مصاف این دو طرز تفکّر، خون مطهّر امیرمؤمنان «سلاماللهعلیه» به دست «أشقی الأشقیاء» و به تیغ جهالت و لجاجت و ستمکاری و سفاهت، در محراب خانۀ خدا ریخته شد و انسان و انسانیّت، از وجود مبارکِ ظاهریِ آن ولیّ مطلق حقتعالی، محروم شد امّا نور اندیشۀ تابناک «ایمان و خرد و دانش و عدالت و پارسایی» که در بیان و عمل آن امام همام، تجلّی کرده بود، نه تنها به خاموشی نگرائید، بلکه همواره روشنابخش راه همۀ جویندگان حقیقت و عدالت و گرمابخش وجود همۀ آزادیخواهان و فضیلتطلبان بوده است.
مظاهری در ادامه بیان کرده است: امروز نیز برای ما که خود را شیعه و پیرو آن امام عظیمالقدر میدانیم، درسهای حیاتبخش و تعالیم انسانساز و آموزههای جامعهساز آن وصیِّ بر حقّ رسول خدا«صلّیاللهعلیهوآلهوسلّم»، باید سرلوحۀ تفکّر و سرمشق عمل باشد: «أَلَا وَ إِنَّ لِکُلِّ مَأْمُومٍ إِمَاماً یَقْتَدِی بِهِ وَ یَسْتَضِیءُ بِنُورِ عِلْمِهِ». اگر چه ما هرگز توش و توان دستیابی به آن قلّۀ رفیع را نداریم، ولی به فرمایشِ خودِ آن وجود مقدّس، باید با پارسایی و مجاهدت و پاکدامنی و راستی، این راه نورانی و خطیر را بپیمائیم:
«أَلَا وَ إِنَّکُمْ لَا تَقْدِرُونَ عَلَى ذَلِکَ وَ لَکِنْ أَعِینُونِی بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ عِفَّةٍ وَ سَدَاد»
از میان انبوه درسها و تعالیم سازنده و آموزندۀ امام امیرالمؤمنین«سلاماللهعلیه»، هفت آموزۀ مهم، اینک و همواره، مورد نیاز حتمی و قطعی ماست و باید در مرکز توجّهات و محور اقدامات ما قرار گیرد:
درس اوّل: «کرامت و حرمت انسان»: در اندیشۀ والای امام علی «سلاماللهعلیه» ضرورت صیانت و پاسداشت از مقام خدادادیِ کرامت ذاتیِ انسان، که او را بر سایر مخلوقات برتری بخشیده است، ریشه در نصِّ سخن خداوند تعالی دارد که: «لقد کرّمنا بنی آدم» و بدین سبب، آن حضرت، به شفقت بر خلق و مهربانی و محبت و دوستی با همگان، فرمان میدهد و تصریح میفرماید که آنان یا برادر دینیاند و یا همانندان در آفرینش: «إِمَّا أَخٌ لَکَ فِی الدِّینِ وَ إِمَّا نَظِیرٌ لَکَ فِی الْخَلْقِ».
مخاطب این درس بزرگ، همگان و به ویژه قانونگزاران و سیاستمداران و مجریان جامعه و حکومت اسلامی هستند که پاسداری از کرامت انسان و تعالی و ارتقاء آن، وظیفۀ حتمی آنان است.
مظاهری در بیان دومین درس به عنوان «خرد و عقلانیّت» ذکر کرده است: در منظومۀ فکری امیرالمؤمنین«سلاماللهعلیه»، عقل و خرد، فرستاده و پیامبرِ حق است: «العقلُ رسولُ الحقّ» و نتیجه و ثمرۀ آن، التزام و پایبندی به حقیقت است: «ثَمَرَةُ الْعَقْلِ لُزُومُ الْحَقِّ» و از اینرو هوی و هوس، دشمن این سرمایۀ بزرگ الهی است «کَمْ مِنْ عَقْلٍ أَسِیرٍ تَحتَ هَوًى أَمِیرٍ». این بیان بلند، به خوبی نشان میدهد که همواره، عقلانیّت و اندیشهورزی در پای هوسها و هواهای بیمقدار، قربانی شده است.
در ادامه پیرامون درس سوم علم و دانش تاکید شده است: از مهمترین تعلیمات انسانساز علیبنابیطالب«علیهالسّلام» تأکید بر جایگاه علم و دانش است. آن حضرت علم را «چراغ عقل» برمیشمارد: «الْعِلْمُ مِصْبَاحُ الْعَقْلِ» و آن را برترین شرافت انسانی میداند: «لَا شَرَفَ کَالْعِلْمِ» و ریشۀ همۀ بدیها را در جهل و نادانی جستجو میکند: «الْجَهْلُ رَأْسُ الشَّرِّ کُلِّهِ». چنانکه ثمرۀ علم را عملکردن برای زندگی دانسته: «ثمرة العلم، العملُ للحیاة» و عالم حقیقی را کسی میداند که بر علم خود، عمل مینماید: «فانّ العالم مَن عَلِمَ ثمّ عَمِلَ بما عَلِمَ و وافق عملُه عِلمَهُ» و از همینرو خطر بزرگ و کمرشکن عالمان بیعمل و پردهدر را گوشزد میکند که با همدستی عاملان جاهل، مردم را یا فریب داده و یا از دین و صلاح فراری دادهاند: «قَصَمَ ظَهْرِی عَالِمٌ مُتَهَتِّکٌ وَ جَاهِلٌ مُتَنَسِّکٌ فَالْجَاهِلُ یَغُشُّ النَّاسَ بِتَنَسُّکِهِ وَ الْعَالِمُ یَغُرُّهُمْ بِتَهَتُّکِهِ» و بدین جهت صریحاً فرمان میدهد که «فَاتَّقُوا الْفَاسِقَ مِنَ الْعُلَمَاءِ وَ الْجَاهِلَ مِنَ الْمُتَعَبِّدِینَ أُولَئِکَ فِتْنَةُ کُلِّ مَفْتُون»: از عاملان بیعمل و عابدان نادان بپرهیزید که اینان مایۀ فتنه و اغوای هر سادهلوح و اغوا شدهای هستند.
وی با بیان اینکه مخاطب اول این درس سازنده، همۀ مجامع علمی، اعمّ از حوزههای علمیّه و دانشگاهها، خصوصاً عالمان دینی که تصدّی امور مذهبی و اعتقادی مردم به دست آنان است میباشند، در ادامه درس چهارم را اخلاق و تقوا عنوان کرده و ادامه داده است: علی«علیهالسّلام» مظهر تقوا و مولای متّقیان است. سیرۀ او و تمام ابعاد زندگی او بر مدار تقوا و اخلاق است و درس بزرگ او اخلاقمداری و پرهیزکاری است.
در اندیشۀ علی«علیهالسّلام» پارسایی و تقوا، رأس و رئیس اخلاق است: «التُّقی رییس الاخلاق» و اساساً همۀ سخنان انسانساز و بیانات جامعهپرداز امیر مؤمنان«علیهالسّلام»، درسِ اخلاق و تقوا است، چنانکه باید کتاب شریف «نهجالبلاغه»، این برادر عظیمالقدر قرآن کریم را در یک کلمه، «تقوانامه» و یا «منشور اخلاق» بنامیم و از این جهت باید این کتاب حیاتبخش و انسانساز را در مرکز توجّهات خود قرار دهیم و از نور آن کتابِ روشنا بخش، برای تعالیِ اخلاق و ارتقاء تقوا و پارسایی در جامعۀ اسلامی، کمک و مدد بگیریم.
درس پنجم: عدالت و دادگری؛ آیتالله مظاهری در پیام خود ادامه داده است: علی(ع) مظهر تمامنمای عدل و داد است و نام مبارک آن امام همام در طول تاریخ، همدوش عدالت و دادگری بوده و خواهد بود. در اندیشۀ آن حضرت، «عدالت»، شالودهای است که جهان هستی بر آن استوار گشته است: «الْعَدْلُ أَسَاسٌ بِهِ قِوَامُ الْعَالَمِ» و بدین سبب، ترازویی که خداوند سبحان در میان خلق خود، نهاده است و آن را برای برپاداشتن حق، نصب فرموده، عدالت است: «إِنَّ الْعَدْلَ مِیزَانُ اللَّهِ الَّذِی وَضَعَهُ لِلْخَلْقِ وَ نَصَبَهُ لِإِقَامَةِ الْحَقِّ».
امامِ عدالتخواهان، عدل و داد را سپر بلای حکومتها و مایۀ اصلاح و سامان یافتن کار ملّتها برمیشمارد: «الْعَدْلُ جُنَّةُ الدُّوَلِ» و «بِالْعَدْلِ تَصْلُحُ الرَّعِیَّةُ» و از اینرو وجود مبارک خود را در این راه پر مخاطره و در آرزوی مقدّس تحکیم و استوارسازی و گسترش عدل، مصروف کرد و شهید راه عدالت و دادگری میشود.
در ادامه بیان شده است: مخاطب اول این درس با اهمیّت در جامعۀ اسلامی، دستگاه عدلیّه و قوّۀ قضائیّه است و باید تعالیم روشن و مفصّل آن امام همام در این جهت، سرلوحۀ اندیشه و عمل تصمیمگیران و مجریان قضایی حکومت و جامعۀ اسلامی باشد.
در ادامه پیام با اشاره به درس ششم، توجه به اقتصاد و معیشت مردم عنوان شده است: امیرمؤمنان«علیهالسّلام» در دوران کوتاه حکومت و اِمارت خود، به این امر بسیار با اهمیّت اهتمامی والا و بینظیر داشتهاند در حدّی که دستاورد برنامههای اقتصادی آن حضرت، برخورداری جامعه از رفاه اقتصادی و زندگی آبرومندانه بوده است: «مَا أَصْبَحَ بِالْکُوفَةِ أَحَدٌ إِلَّا نَاعِماً إِنَّ أَدْنَاهُمْ مَنْزِلَةً لَیَأْکُلُ الْبُرَّ وَ یَجْلِسُ فِی الظِّلِّ وَ یَشْرَبُ مِنْ مَاءِ الْفُرَاتِ». در این بیان علوی، وضعیّت کوفۀ آن دوران نمونهای از عملکرد اقتصادی حکومتِ پیشوایِ اهل ایمان است که همۀ طبقات آن جامعه از حیث نیازهای اولیّۀ معیشتی همانند خوراک و پوشاک و مسکن، در رفاه و توسعه بودهاند.
مخاطب اوّل این آموزۀ بزرگ تصمیمگران، کارگزاران و متصدّیان حکومت و جامعۀ اسلامی هستند که باید با تعمّق و تدبّر در تعالیم آن حضرت و بهکاربستن صادقانه و مجدّانۀ آن درسها، پیروی خود از آن امام عظیمالشّأن را به منصۀ ظهور رسانند و حقّ مردم و جامعۀ اسلامی را در این باب، به درستی ادا کنند و از چهرۀ جامعهای که علی(ع) را امام و مقتدای خود میداند، رنگ زشت فقر و ننگ بزرگ محرومیّت و استضعاف را پاک کنند.
در ادامه با اشاره به درس هفتم، بازگشت به قرآن، آمده است: و بالأخره در اندیشۀ امام علی«علیهالسّلام»، قرآن کریم، حجّت خداوند بر آدمیان است: «حُجَّةُ اللَّهِ عَلَى خَلْقِه» و از اینرو آن حضرت بر فهم عمیق آن کتاب جاودان مقدّس و نیز بر طلب درمان و بهبودی دردها از آن کتاب شفابخش، فرمان میدهد: «تَفَقَّهُوا فِیهِ فَإِنَّهُ رَبِیعُ الْقُلُوبِ وَ اسْتَشْفُوا بِنُورِهِ فَإِنَّهُ شِفَاءُ الصُّدُور» و به پیروان خود هشدار میدهد که مبادا دیگران در عمل به دستورات قرآن از شما پیشی بگیرند: «اللَّهَ اللَّهَ فِی الْقُرْآنِ، لَا یَسْبِقُکُمْ بِالْعَمَلِ بِهِ غَیْرُکُمْ» و به ما میآموزد که بازگشت به قرآن، درمانکنندۀ دردهای ما و ساماندهندۀ امور فردی و اجتماعی ماست: «ذَلِکَ الْقُرْآنُ فَاسْتَنْطِقُوهُ ... أَلَا إِنَّ فِیهِ ... دَوَاءَ دَائِکُمْ وَ نَظْمَ مَا بَیْنَکُم».
اینها و بسی آموزههای بلند دیگر درسهای آموزگار جاوید بشریّت است که صاحب ولایت مطلقۀ الهیّه و جانشین بر حقّ و وصیّ و برادر رسول خدا«صلّیاللهعلیهوآلهوسلّم» است.
بیشک اگر این تعالیم آموزنده و سازنده، بهکار گرفته شوند، صلاحِ دین و سدادِ دنیا و فلاحِ آخرت ما تأمین و تضمین خواهد شد و اوضاع فردی و اجتماعی ما سامان خواهد گرفت و باید همواره منتظر رحمت پروردگار مهربان باشیم و اگر خدای ناکرده به این درسهای بزرگ بیاعتنایی کرده و آن را با بیمهری، پایمالِ هواها و هوسها و سستیهای خود کنیم، دین و دنیا و آخرت ما تباه خواهد شد و باید همواره منتظر قهر و غلبۀ خداوند تعالی باشیم؛ چنانکه خود آن وجود گرامی، بدین مطلب، تصریح فرموده است: «نَاصِرُنَا وَ مُحِبُّنَا یَنْتَظِرُ الرَّحْمَةَ وَ عَدُوُّنَا وَ مُبْغِضُنَا یَنْتَظِرُ السَّطْوَة».
از خداوند رحمان و رحیم با تضرّع و ابتهال مسألت میکنیم و آن پروردگار مهربان را به حقّ امیرالمؤمنین«علیهالسّلام» سوگند میدهیم که به همۀ ما توفیق عمل هر چه خالصانهتر، صادقانهتر و مُجدّانهتر به درسهای علی«علیهالسّلام» عنایت فرماید و ما را از برکات نعمتِ ولایت آن حضرت و فرزندان بزرگوارش، حضرات ائمّۀ هدی«علیهمالسّلام» همواره بهرهمند و برخوردار فرماید. بِمنّه وکرَمه، انّه سَمیع الدُعاء و مُجیب الدَّعَوات.
انتهای پیام/ح