به گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، جامعه اسلامی دانشجویان 6 دانشگاه آذربایجان شرقی در مورد خطرات زیستمحیطی کارخانه «کاوه سودا»ی مراغه و عدم شفافسازی متولیان محیط زیست به استاندار آذربایجان شرقی نامه نوشتند.
در این نامه با تأکید بر اینکه شائبههایی جدی در مورد تطابق فعالیت این مجموعه صنعتی با ضوابط محیط زیستی وجود دارد، نوشته شده: مراجع رسمی از پاسخگویی مستند به امر آلایندگی این کارخانه شانه خالی میکنند که این نکته قابل تأمل است.
بر اساس این گزارش، خبرگزاری تسنیم آذربایجان شرقی از اسفندماه سال 97 با بررسی کارشناسی و مستند آزمایشات نمونهبرداری از پساب رهاشده کارخانه کاوه سودا، در مورد آلایندگی این مجموعه و مضرات آن برای آبهای زیرزمینی و بهویژه دریاچه ارومیه هشدار داده بود.
امسال نیز گزارشات مستند در مورد آلایندگی این مجموعه ادامه یافت که تشکلهای دانشجویی از جمله بسیج دانشجویی، دفتر تحکیم وحدت و جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاههای استان نیز از ابتدای رسانهای شدن موضوع، وارد گود شده و خواستار پاسخگویی متولیان محیط زیست در مورد دلایل عدم برخورد قانونی با این حجم آلایندگی کارخانه کاوه سودا شدند.
فاجعه زیستی مراغه بهزبان ساده!
برای درک فاجعه زیستی این کارخانه، با مثال ساده، مخاطبین را بیشتر در جریان این موضوع قرار میدهیم. مواد اولیه کارخانه «کاوه سودا» آهک و نمک است که نمک آن از بستر «پارک ملی دریاچه ارومیه» است. «پارک ملی» درجهای بالاتر از «مناطق حفاظتشده» دارد که چگونه این مجوز برای پارک ملی صادر شده، موضوع بحث در این مجال نیست.
نمک استحصالشده در فرآیند تولید به کربنات سدیم تبدیل میشود که روش تولید آن هم ارزانترین روش تولید، در عین حال آلایندهترین روش است که روش سده 1800 میلادی بوده و نزدیک به 200 سال از آن گذشته است و این موضوع هم موضوع مورد مناقشه در این مجال نیست، در حالی که برای کنترل پساب خروجی، باید این فرآیند بهبود و اصلاح شود.
اما موضوع جدی مورد بحث، موضوع پساب خروجی است که محیط زیست، مسئول مستقیم نظارت بر نحوه خروج و دفع پساب است تا به محیط زیست آسیب وارد نکند اما خروجی پساب این مجموعه معظم، EC بالای 200 هزار میکروزیمنس دارد و شدیداً حالت «باز»ی و قلیایی دارد که باید در تصفیهخانه بهحالت خنثی در آمده و سپس دفع شود که این فرآیند اتفاق نمیافتد!
در حالی که برای یک واحد کوچک تولیدی، سازمان محیط زیست خواستار احداث تصفیهخانه است تا مجوز لازم را صادر کند، ولی این کارخانه با این حجم از آلایندگی تصفیهخانه ندارد و مجوز «موقت!» جمعآوری پساب به لاگون «ایزوله» را گرفتهاند تا پس از رقیق کردن پساب، با خط لوله ایمن به «محیط» دریاچه ارومیه انتقال دهند اما علاوه بر اینکه اصل این صدور مجوز خلاف قانون است، پس از فاجعه زیستی این کارخانه در سال 88، قول داده بودند که تا شش ماه تصفیهخانه احداث شود ولی همان اتفاقات 88 ادامه دارد و فاجعه سال 88 در مراغه و بناب و دریاچه ارومیه بهصورت بالقوه باقی است و هر لحظه امکان بروز فاجعه زیستی وجود دارد.
پساب این کارخانه دارای بالاترین حد «باز»ی است و باید در تصفیهخانه خنثی شود، چراکه اگر در محیطی بخواهید آب یا پساب وارد کنید، علاوه بر آلایندگی باید اسیدی و بازی بودن هم بررسی شود. ضمن اینکه آمونیاک موجود در پساب این کارخانه نیز در صورت ورود به دریاچه، قاتل آرتمیا، تنها موجود زنده دریاچه ارومیه است.
از سوی دیگر محیط زیست مجوز لازم را برای «لاگون ایزوله» داده تا پساب خروجی خطرناک این کارخانه مطلقاً به آبهای زیرزمینی نفوذ نکند اما تنها 3 تا 4 مورد از این لاگونهای خاکی 300هکتاری ایزوله شده و مابقی لاگون نبوده و استخر خاکی است که موجب میشود پساب به آبهای زیر زمینی نفوذ کرده و بخشی هم بخار شود.
همچنین فاجعهبارترین بخش این لاگونهای محوطه هکتاری، امکان حضور پرندگان مهاجر در این محدوده است که بهدلیل حجم بالای آب تجمیعشده، پرندگان با دید تالاب به آن مینگرند اما بهدلیل شدت بالای «باز»ی و قلیایی بودن پساب «کاوه سودا»، هر جانداری در داخل این مجموعه بیفتد بهسرعت از بین خواهد رفت و محو میشود! در حالی که این کارخانه متعهد شده با تدابیر لازم و حفاظهای جدی از حضور و نشستن پرندگان در آن جلوگیری کند که چنین اتفاقی نیز نیفتاده است.
انتهای پیام/ش*