به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، سازمان آزادیبخش فلسطین(ساف) که از سال 1993 رسماً با رژیم صهیونیستی توافقنامه صلح امضا کرد تا سال 2002، طی هفت مرحله مذاکره بدون آنکه به نتیجه ای دست یابد تنها شاهد تغییر مفاد توافقنامه های مختلف بود. سال 2000 با شروع انتفاضه دوم، فرآیند مذاکره و روش صهیونیست ها دچار تغییر شد. اما ساف بدون آنکه موقعیت برتر خود را درک کند، با موضعی ضعیف مذاکرات را ادامه داد و از انتفاضه موجود در فلسطین بهره برداری نکرد. در مقابل این آمریکایی ها بودند که با ارائه «نقشه راه»، ساف را به جای اینکه کنار ملت فلسطین قرار گیرد به کنار صهیونیست ها آوردند.
ژنو 2003
سال 2003 یاسر عبدربه، دبیر سابق کمیته اجرایی ساف و عضو تیم مذاکرات تشکیلات خودگردان با یوسی بیلین، عضو حزب میرتس رژیم صهیونیستی در نشستی محرمانه توافقی غیر رسمی را امضا کردند. در این توافق نماینده ساف حق بازگشت را کنار گذاشت و پذیرفت تنها چند صد هزار نفر از آوارگان فلسطینی به صورت نمادین در فلسطین باقی بمانند. علاوه بر این فلسطینی ها پذیرفتند قدس به دو بخش اسلامی و یهودی تقسیم شود. شهرک های یهودی نشین کرانه باختری با 300 هزار نفر جمعیت قانونی شناخته شدند در حالی که صهیونیست ها اختیار یافتند هر تعداد آواره فلسطینی را که تشخیص دهند به فلسطین بازگردانند.
آناپولیس 2007
کنفرانس آناپولیس در شرایطی خاص و به دلایلی خاص مطرح شد. اولاً انتفاضه دوم با فشارهای آمریکایی و اروپایی پایان یافته بود. ثانیاً یاسر عرفات در شرایطی مشکوک پس از دو سال محاصره در خانه در کرانه باختری جان باخته بود، سوم اینکه حماس با حضور در انتخابات مجلس قانونگذاری فلسطین توانسته بود قدرت سیاسی را در دست بگیرد و به دلیل مانع تراشی هایی که فتح بر سر راه دولت حماس ایجاد کرده بود، نوار غزه را در اختیار خود گرفته بود. چهارمین نکته، خروج صهیونیست ها در این دوره از جنوب لبنان و نوار غزه رقم خورده و بود آنها در جنگ 33 روزه سال 2006 نیز از حزب الله شکست خورده بودند.
در این شرایط در روزهایی که آمریکا طرح خاورمیانه جدید را مطرح کرده بود آمریکایی ها به دنبال برگزاری یک کنفرانس صلح جدید در آناپولیس آمریکا بودند. کاندولیزا رایس از همان ابتدا قبل برگزاری کنفرانس اعلام کرده بود فلسطینی ها نباید از این کنفرانس انتظاری داشته باشند به همین دلیل این کنفرانس از همان ابتدا مرده به دنیا آمد و در پایان آن اصلا نشستی به وجود نیامد که توافقی از آن خارج شود. این در حالی بود که ابومازن از دو سال قبل از این کنفرانس، در حال دستیابی به یک توافق با ایهود اولمرت بود اما با به قدرت رسیدن نتانیاهو این روند توسط نتانیاهو تخریب شد.
واشنگتن 2010
سال 2010 باراک اوباما در دومین سال ریاست جمهوری خودش تلاش کرد با سفرهای هیلاری کلینتون، روند به اصطلاح صلح را آغاز کند. اما مهمترین مشکل این بود که صهیونیست ها خواستار خارج کردن مسئله قدس، آوارگان و امنیت و مرزها از پرونده مذاکرات بودند. ابومازن هم حاضر نبود چهار عنوان از اصول فلسطینی را از پرونده خارج کند چون در افکار عمومی فلسطینیان دیگر وجهه ای برایش باقی نمی ماند.
پیش شرط ابومازن برای آغاز این دور از مذاکرات توقف شهرک سازی بود.با فشارهای اوباما و با میانجیگری عبدالله دوم پادشاه اردن و حسنی مبارک رئیس جمهور مخلوع مصر، نشست ها در واشنگتن آغاز شد. در این نشست ها مارتین ایندایک یهودی، نماینده آمریکایی ها بود و نشست ها را مدیریت می کرد. با تعلیق 10 ماهه شهرک سازی توسط نتانیاهو که دعواها و مشکلات داخلی فراوانی را برای او به همراه داشت مذاکرات آغاز شد اما در میانه مذاکرات با اتمام فرصت تعلیق شهرک سازی ، هنگامی که صهیونیست ها شهرک سازی را در کرانه باختری از سر گرفتند، تیم حکومت خودگردان و ساف میز مذاکرات را به دلیل کارشکنی صهیونیست ها ترک کرد و مذاکره بدون نتیجه باقی ماند.
قدس 2013
سال 2013 با حضور جان کری در پست وزیر امور خارجه ایالات متحده، آمریکا تحرک وسیع و جدیدی را برای به فرجام رساندن مذاکرات آغاز کرد. او سفرهای متعددی به منطقه انجام داد و با اقدامات او مقرر شد این نشست ها دوباره در قدس بدون هیچ سرپرستی و تنها بین تیم مذاکرات ساف و رژیم صهیونیستی آغاز شود. صهیونیست ها با پیش شرط عدم بحث از مسئله قدس، آوارگان و امنیت و مرزها وارد مذاکرات شدند. این به معنای عقب نشینی ساف از مواضع قبلی خود بود. آنها حاضر نبود از شهرک سازی نیز چیزی در مذاکرات بیان شود.
خواسته ساف در این دور از مذاکرات این بود که اسیران فلسطینی پیش ازسال 1993 که قرار بود در همان توافق اسلو آزاد شوند حال آزاد شوند. این خواسته کمترین چیزی بود که آنها تا کنون خواسته بودند. به نظر می رسید آنها به دلیل بن بست سیاسی که در آن گرفتار شده بودند می خواستند برای خود یک موفقیت حداقلی را به دست آوردند. با دخالت های جان کری، صهیونیست ها حاضر شدند 104 اسیر فلسطینی را در 4 مرحله (هر مرحله26 اسیر) آزاد کنند. سه مرحله از این توافق اجرایی شد اما نتانیاهو در اواخر مارس 2014 اعلام کرد مرحله چهارم اسیران توافق شده را آزاد نخواهد کرد و مذاکرات این دوره نیز در پایین ترین سطح تنازلات ساف به پایان رسید. آنها هم 4 مسئله از 6 گروه اصول فلسطینی را رها کردند و کمترین خواسته شان که آزادی اسیرانی بود که دو دهه قبل باید آزاد می شدند باز به نتیجه مطلوب نرسید. صهیونیست ها حتی حاضر نشدند بخشی از قدس را به آنها بدهند و ابودیس که منطقه در حومه قدس است را به عنوان پایتخت فلسطینی ها مطرح کردند.
نکته قابل توجه در این دور از مذاکرات برخورد تحکم آمیز صهیونیست ها با فلسطینی ها بود به گونه ای که در میانه مذاکرات اعضای تیم مذاکره کننده فلسطینی به شدت از این مسئله انتقاد کردند و کار به جایی کشید که محمد اشتیه، عضو کمیته مرکزی جنبش فتح که هم اکنون نخست وزیر غیر قانونی ابومازن است در آن دوره از تیم مذاکره کننده استعفا کرد.
جمع بندی
آنچه مذاکره و سازش برای فلسطینی ها به ارمغان آورد این بودکه آنها وقتی پای میز مذاکره نشستند از خواسته اولیه خود که 6 مجموعه از اصول فلسطینی بود کوتاه آمده، دچار تنازل شدند و در آخرین دور از مذاکرات خواستار آزادی 104 اسیر فلسطینی شدند که آن هم به نتیجه نرسید.
کرانه باختری که قرار بود پس از مذاکرات نهایی در اختیار حکومت خودگردان قرار گیرد اکنون 80 درصد آن را صهیونیست ها در اختیار دارند و به زودی قصد دارند تمامی شهرک های صهیونیستی آن را نیز به سرزمین های 1948 ضمیمه و الحاق کنند. حکومت خودگردان با دست خود مبارزان فلسطینی را سرکوب کرده، به زندان انداخته است و صهیونیست ها با همکاری دستگاه امنیتی حکومت خودگردان هر فلسطینی که بخواهند را بازداشت می کنند.
قدس را با طرح «قدس بزرگ» بلعیده اند و با طرح های مختلف در حال اخراج فلسطینیان قدس از آنجا هستند و حتی دیگر از اینکه ابودیس در حومه قدس را به عنوان پایتخت فلسطینی ها عنوان کنند ابا می کنند و قدس را کامل از آن خود می دانند. این در حالی است که یونسکو به کرات اعلام کرده است در قدس حتی یک اثر یهودی پیدا نشده است لذا قدس و مجموعه مسجدالاقصی یک مکان اسلامی است.
و حالا در معامله قرن آنها می خواهند تمام ساختار حکومت خودگردان را از بین برده، فلسطینی ها را از فلسطین اخراج کنند و فلسطین را یک جا ببلعند. این نتیجه 26 سال مذاکره و سازش با صهیونیست ها، غربی ها و اعتماد به آنها است. در حالی که مقاومت از زمان شکل گیری تا کنون نه تنها قدمی عقب نرفته بلکه کاری کرده که صهیونیست ها مجبور شوند از تمام خواسته های طماعانه خود دست بردارند. در شماره های بعدی، موفقیت ها و دستاوردهای مقاومت را برای مقایسه با پیامدهای سازش ارائه خواهیم کرد.
ادامه دارد ...
انتهای پیام/