به گزارش خبرنگار حقوقی و قضایی خبرگزاری تسنیم، این آییننامه در اجرای ماده 216 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 و ماده 549 قانون آیین دادرسی کیفری 1392 تهیه و به تصویب رئیس قوه قضائیه رسیده است.
بنا بر این گزارش آییننامه مذکور مشتمل بر 148 ماده است که در دو فصل مواد عمومی و اختصاصی سامان یافته است. فصل مواد عمومی شامل 32 ماده و فصل مواد اختصاصی نیز مشتمل بر 116 ماده است.
در تبصره 1 ماده 36 این آییننامه در خصوص مجازات سالب حیات آمده است که وصیتنامه محکوم پس از ملاحظه قاضی اجرای احکام کیفری و اعلام بلامانع بودن تسلیم آن به ورثه، اخذ و ضمیمه پرونده میشود و پس از اجرای حکم، در قبال ارائه رسید به احد از وراث تسلیم یا به مقصد تعیین شده توسط محکوم ارسال و تصویر آن در پرونده حفظ میشود.
ماده 47 آییننامه نیز مقرر میدارد که چنانچه محکوم داوطلب اهدای عضو پیش یا پس از اجرای مجازات باشد و مانع پزشکی برای اهدای عضو موجود نباشد، قاضی اجرای احکام کیفری طبق دستورالعملی اقدام میکند که ...به تصویب رییس قوه قضائیه میرسد.
در تبصره ماده 135 این آئیننامه ذیل مبحث ششم که به نحوه اجرای مجازاتهای تبعید، نفی بلد، اقامت اجباری و منع از اقامت در محل معین اختصاص دارد آمده است: فهرست محلهایی که به لحاظ شرایط سیاسی، امنیتی، اجتماعی و غیره برای اقامت اجباری، تبعید و نفی بلد مناسب نیست، توسط وزاتخانههای دادگستری، کشور و اطلاعات به قوهقضائیه میشود.
در ماده 142 این آئیننامه نیز آمده است: محکوم به شغل یا حرفه معین و مناسب در محل تعیین شده بلامانع است مگر آن که دادگاه در حین صدور حکم به تبعید یا نفی بلد، محکوم را از اشتغال به شغل معین منع کرده باشد.
تبصره ذیل همین ماده تصریح میکند: ممنوعیت مراوده و معاشرت با دیگران در نفی بلد شامل حال خانواده محکوم نیست و جدا کردن کودک تحت حضانت زن محکوم به نفی بلد جز در فرض احراز عدم صلاحیت وی ممنوع است.
متن کامل این آییننامه از بخش پیوست همین خبر قابل دریافت است.
انتهای پیام/