به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، همه ما ممکن است در برخوردهای اجتماعی خود نسبت به رفتارهای دیگران دچار پیشداوریهایی شویم و پس از مدتی به عدم صحت آن پی ببریم؛ این رفتار به خودی خود اثر وضعی نامطلوبی بر زندگی فرد میگذارد و بهمرور زمان قلب را دچار قساوت میکند. پیامبر(ص) در مذمت گمان بد فرمود: «سه چیز است که وجود آن در مؤمن پسندیده نیست، و راه فرار دارد، از جمله سوءظن است که راه فرارش این است که به آن جامه عمل نپوشاند؛ ثَلَاثٌ فِی الْمُؤْمِنِ لَایُسْتَحْسَنُ وَ لَهُ مِنْهُنَ مَخْرَجٌ فَمَخْرَجُهُ مِنْ سُوءِ الظَّنِّ أَنْ لَایُحَقِّقَهُ؛ (سفینة البحار، ج5، ص392)
اهمیت پرهیز از سوءظن بهحدی است که خداوند در آیه 12 سوره حجرات این مسئله را یادآور شده و میفرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثیراً مِنَ الظَّنِ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِ إِثْمٌ...؛ اى اهل ایمان، از بسیارى از گمانها بپرهیزید ؛ زیرا برخى از گمانها گناه است».
نکته اول اینکه ایمان، با سوءظن و تجسّس و غیبت سازگار نیست. براى دورى از گناهان حتمى، باید از گناهان احتمالى اجتناب کنیم؛ بنابراین از آنجایى که برخى گمانها گناه است، باید از بسیارى گمانها؛ (کَثیراً مِنَ الظَّنِ) دورى کنیم. لذا در این آیه منظور از "کَثِیراً مِنَ الظَّنِ" گمانهاى بد است که نسبت به گمانهاى خوب میان مردم بیشتر است لذا از آن تعبیر به کثیر شده وگرنه حُسن ظن و گمان خیر نهتنها ممنوع نیست بلکه مستحسن است، چنان که قرآن مجید در آیه 12 سوره نور مىفرماید: «لَوْ لا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَیْراً؛ چرا هنگامى که آن نسبت ناروا را شنیدید مردان و زنان باایمان نسبت به خود (و کسى که همچون خود آنها بود) گمان خیر نبردند؟»، نکته قابل توجه اینکه نهى از کثیرى از گمانها شده، ولى در مقام علت مىگوید زیرا "بعضى" از گمانها گناه است؛ این تفاوت تعبیر ممکن است از این جهت باشد که گمانهاى بد بعضى مطابق واقع است و بعضى مخالف واقع؛ آن که مخالف واقع است مسلماً گناه است و لذا تعبیر به «إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ» شده است، بنابراین وجود همین گناه کافى است که از همه بپرهیزد.
نکته دیگر اینکه در جامعه ایمانى، اصل بر اعتماد و کرامت انسانهاست و این کرامت را خداوند به انسان بخشید آنجا که فرمود: «وَ لَقَدْ کَرَّمْنا بَنیآدَمَ؛ بهیقین فرزندان آدم را کرامت دادیم». از این جهت پرهیز از گمان بد به دیگران در واقع حفظ کرامتی است که خداوند به انسان عطا کرده است چرا که گمان نامناسب به دیگران نوعی لطمه به شخصیت و کرامت افراد محسوب میشود.
در مقابل آن، حُسن ظن قرار دارد؛ یعنی انسان تا جایی که ممکن است باید گمان خود نسبت به دیگران را خیر قرار دهد. در روایتی این خصلت را از بهترین سجایای اخلاقی برشمردهاند. در این باره امیرمؤمنان علیهالسلام فرمود: «حُسْنُ الظَّنِّ مِنْ اَفْضَلِ الْسَّجایا وَاَجْزَلِ الْعَطایا؛ حسن ظن از بهترین صفات انسانى و پربارترین مواهب الهى است». همچنین در دیگر روایت یکی از ثمرات آن را سبکی اندوه انسان معرفی کرده فرمود: «حُسْنُ الظَنِّ یُخَفِّفُ الهَمَّ وَ یُنجى مِنْ تَقَلُّدِ الاِْثْمِ؛ حسن ظن اندوه را سبک مىکند، و از آلوده شدن به گناه رهایى مىبخشد». (عیون الحکم و المواعظ (للیثی)، ص228) جلب محبت، رستگاری، گرهگشایی، آرامش دل، و سلامتی در دین از دیگر فوائد حُسن ظن است که در روایات به آنها اشاره شده است.
انتهای پیام/+