به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از روزنامه الاخبار، به نظر می رسد که سردرگمی کمیل ابو سلیمان وزیر کار لبنان پس از وقوع اعتراضات در اردوگاه های فلسطینیان، از کمبود اطلاعات وی دررابطه با واقعیت فلسطینی- لبنانی و اصرار نیروهای وابسته به حزب نیروهای لبنانی بر رقابت با جنبش آزاد ملی سرچشمه می گیرد.
کمیل ابوسلمان در هنگام تصمیم گیری به منظور مقابله با کارگران فلسطینی در لبنان، هیچ شناختی از واقعیت فلسطینیان در لبنان نداشت.وی این مسئله را در دیدارهای قبلی خود با مسئولان لبنانی و فلسطینی نیز پنهان نکرد.
به عنوان مثال، او نمی دانست که فلسطینیان در لبنان به ویژه در مسئله کار از حریم خصوصی برخوردار هستند و نمی توان با آنها مانند خارجی های دیگر برخورد کرد. ابوسلیمان وزیر 14 مارسی لبنان همچنین از وجود کمیته گفتگوی لبنان و فلسطین نیز آگاهی نداشت.وزیر کار لبنان با فاصله گرفتن از دانش سیاسی، اطلاع نداشت که قوانینی که در سال 2010 در ارتباط با کار فلسطینیان تعدیل شده بود، اعمال نشد.
اما چیزی که ابوسلیمان پیش بینی نمی کرد و یا آن را نادیده گرفت، احتمال واکنشها در اردوگاه های فلسطینی بود. وی همچنین درباره این مسئله که هزاران کارگر فلسطینی که بیشتر آنها هیچ رقابتی با کارگران و یا مشاغل لبنانی ندارند، درصورت قطع شدن روزی خود، چه رفتاری خواهند داشت، چیزی را پیش بینی نکرده است.
طبیعتا مسئولیت این کوتاهی در پرونده های انفجاری از این نوع تنها متوجه ابوسلیمان نیست. وزیرکار لبنان در سایه سست و شکننده بودن قوانین، دارای حاشیه وسیعی برای مدیریت کار فلسطینیان در لبنان است.
اما اقدامی که او انجام داد، بخشی از یک جهت گیری دولتی در کنترل کارگران خارجی در لبنان بود. هدف از این اقدام در ابتدا کارگران سوری بود که بدون حداقل برآورد نتایج و شرایط خطرناک سیاسی که از طریق معامله قرن به وجود آمده، دامن گیر کارگران فلسطینی شد.
دلیل کوته نظری دولت لبنان در حل پرونده های آوارگان و یا کارگران سوری و فلسطینی، حالت سردرگمی دولت و سلطه سیاسی این کشور است. همراه با تحرکات ملی در اردوگاه های فلسطینی، تلاش برای مهار این تحرکات با کمترین خسارت ممکن آغاز شده است.
از چند روز قبل، آشوب در اردوگاه ها فلسطینی از اردوگاه البارد و البداوی در شمال به الرشیدیه و البص در جنوب رسید. احوال کنونی فلسطینیان و رنج های پی درپی آنها طی مدت طولانی همراه با اتفاقات اخیر، برای ازبین بردن حقیقت آنها کافی است.
گروههای فلسطینی تلاش می کنند تا از طریق هماهنگی با ارتش لبنان، تحرکات فلسطینیان را کنترل کنند. حتی در پی اقدامات ارتش لبنان در روزهای گذشته و ممنوعیت خروج فلسطینیان از اردوگاه ها و اعتصاب ها ، این گروه ها تلاش کردند که به موازات تماسهای سیاسی و ورود عقلا به این مسئله به منظور خروج از این بحران، فلسطینیان را به آرامش دعوت کنند.
مسئولان لبنانی مراقب هستند که اعتراضات فلسطینی ها چه تاثیری بر آوارگان سوری خواهد داشت. آنها می ترسند که این آشوب از اردوگاه های فلسطینی به اردوگاه های سوری نیز منتقل گردد. زیرا زمانی که فلسطینیان منضبط همراه با رهبران سیاسی که تحرکات آنها را کنترل و مدیدریت می کنند، چنین واکنشی در برابر این تصمیم داشته اند، واکنش آوارگان سوری نسبت به این تصمیم چه خواهد بود.
به نظر می رسد که تعداد عقلا در این تنگنا انگشت شمار است: حزب الله، نبیه بری ،سرویس های امنیتی و در راس آن امنیت عمومی و ارتش در انتظار موضع دیرهنگام میشل عون رئیس جمهور لبنان هستند که به نظر می رسد در سایه مشورت های سیاسی با مسئولان لبنان و فلسطین و نیز عزام الاحمد عضو کمیته مرکزی جنبش فتح و نماینده محمود عباس که دیشب به بیروت رسید، امروز و فردا موضع خود را اعلام خواهد کرد.
اما سعد الحریری نخست وزیر لبنان یکی دیگر از کسانی است که در موضع خود در رابطه با این مسئله سردرگم هستند. وی از یک سو نمی تواند موضع مخالف با وزیر کار که از نیروهای هم پیمان او پیروی می کند داشته باشد، از سوی دیگر نیز نمی تواند با افکار عمومی لبنان که با فلسطینیان ابراز همدردی می کنند، مخالفت کند.
درحال حاضر گزینه های دولت در بن بست سختی قرار گرفته است. بنابراین به نظر می رسد که راه حل مناسب در این موقعیت، بازگشت به چشم انداز مشترکی است که در نتیجه مشورت با نبیه بری و بهیة خواهر رفیق الحریری و دیدار ابراهیم با نماینده بازرگانان فلسطینی به دست آمد.
این راه حال در درجه اول شامل توقف تمرکز بر فلسطینی ها و دادن یک مهلت شش ماه برای حل وفصل شرایط به شکل قانونی، همراه با رها کردن کمیته گفتگوی فلسطینی لبنانی به منظور برگزاری کارگاه خود و نیز اقدام به سازماندهی کار فلسطینیان در اسرع وقت است. مهم تر ازهمه در این راه حل، تصمیم وزیرکار مبنی بر برخورد با فلسطینیان به عنوان یک آواره و نیز یک خارجی لغو شد.
انتهای پیام/