به گزارش خبرنگاراقتصادی خبرگزاری تسنیم، تا یک دهه پیش بازارهای سنتی شهرهای ایران رنگ و بوی دیگری داشت. نمیشد در بازار قدم بزنی و صدای ضرب مسگرها را نشوی. اغلب پیرمردهای لاغر و قد خمیدهای که روی ورقههای مسی خم شده بودند و با چکشی کوچک پیچ و تابش میدادند. مسگری و شغلهای اینچنینی موروثیاند؛ یعنی اگر از پدر به پسر منتقل شد چراغ حجره روشن میماند و اگر پسر نخواست راه پدر را ادامه دهد حجره میشود برنج فروشی.
به همین خاطر است که مسگری و هنر و صنعتهایی مانند آن اغلب در حال نابودیاند. نسل جدید رغبتی به کار در حجرههای نمور و تاریک ندارند؛ اگر تحصیل کنند دیگر محال است کار پدری را بپذیرند و اگر بهدنبال بازار باشند ترجیح میدهند سراغ شغل آسانتری بروند.
زحمت زیاد و بازدهی محدود را فقط عشق به کار میتواند جبران کند؛ اما چقدر میشود به پای عشق ماند و سراغ زندگی نرفت! به همین خاطر است که چند سالی است سازمانهای مرتبط سعی دارند در برنامهای مشخص برخی صنایعدستی را که هم به لحاظ تاریخی و هم هنری ارزشمند هستند، از خطر نابودی و فراموشی نجات دهند. برگزاری کارگاه، ایجاد مشوقهای تولیدی، برگزاری نمایشگاههای فروش صنایعدستی در زمره همین فعالیتها هستند؛ اما برای حفظ این هنرها حرکت در مسیر نوآوری و توجه به سازوکار صنعتی شدن را هم نمیتوان نادیده گرفت.
رسول نظریان،کارآفرین در حوزه صنایع دستی و دوستانش از جمله کسانی هستند که توانستهاند ساخت ظروف مسی را در چهارچوبی صنعتی و مدرن دنبال کنند.
*از راهاندازی کارگاه تا دریافت نشان ملی
نظریان سه سال است که بهطور رسمی کار در این حوزه را آغاز کرده است. وی از کارگاهی میگوید که حالا تبدیل به کارخانه شده: از سه سال پیش کار را بهصورت رسمی آغاز کردیم. ابتدا کارگاه داشتیم و حالا توانستیم کارخانه راهاندازی کنیم. امروز 43 نفر با ما همکاری میکنند. ما محصولات متنوعی تولید میکنیم. از پارچ و لیوان تا سینی و ماهیتابه و ... .
نظریان در مورد چرایی حرکت به سمت تولید صنعتی ظروف مسی میگوید: ما سعی کردیم صنایع دستی، هنر و صنعت را با هم ترکیب کنیم. چون اعتقاد داریم مشتری امروز بهدنبال سرعت و دقت زیاد است. صنعت تولید شدن ظروف مسی این امکان را به ما میدهد که در کنار سرعت تولید، به دقت نیز اهمیت دهیم؛ البته ما همه طرحها را بر اساس طرحهای سنتی انتخاب میکنیم. امروز ما توانستیم برای تولید محصولاتمان نشان ملی بگیریم و امسال هم سه محصول را برای دریافت نشان ملی معرفی کردهایم.
نظریان در مورد نحوه آشناییاش با صندوق کارآفرینی امید میگوید: من از طریق سازمان میراث فرهنگی و صنایع دستی با صندوق آشنا شدم و توانستم بهعنوان کارفرما 100میلیون تومان تسهیلات دریافت کنم که کمک زیادی به ما کرد.
وی در مورد آینده تولیداتشان میگوید: ما در نظر داریم در صورت تکمیل بازار داخل نگاهی هم به صادرات داشته باشیم و در کنارش تولیداتمان را هم به لحاظ تعداد و هم به لحاظ تنوع گسترش دهیم.
انتهای پیام/