به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از بلومبرگ، در 1953 تنزینگ نورگی و ادموند هیلاری برای اولین بار قله اورست، بلندترین قله دنیا را فتح کردند. به تازگی،اورست آنقدر محبوب شده که صف های بلندی از کوهنوردان منتظر صعود به آن هستند.
همین اتفاق در حال حاضر در سراسر دنیا تکرار می شود. تعداد گردشگران ورودی از اواسط قرن بیستم رو به افزایش است و در 2018 به 1.4 میلیارد نفر رسید. اروپا بیشترین سهم گردشگران را دارد ولی منطقه آسیا پسفیک هم به سرعت رشد می کند.
عوامل بسیاری باعث رشد گردشگری شده است. مشخص ترین آن افزایش درآمدها در سرتاسر جهان است، چین در این مورد در سالهای اخیر منحصربهفرد بوده است. مردم بیشتر عمر میکنند و فرزندان کمتری دارند بنابراین زمان و آزادی بیشتری برای سفر به دست می آورند. مناطقی که زمانی غیر قابل دسترسی بودند، حالا دست یافتنی هستند چون از زمان جنگ سرد ،دنیا عموماً آرام تر و بازتر شده است.
تکنولوژی هم نقش مهمی در گردشگری بازی می کند. مسافرت هوایی ارزان و در دسترس است. می توان هتل ها، سفرها و حمل و نقل داخلی را به صورت آنلاین رزرو کرد. فضای اینترنت اطلاعات جامعی درمورد مقاصد گردشگری جهان از چشمه های آبگرم ژاپن گرفته تا یخچال های ایسلند، ارائه می دهد. گوگل مپ پیدا کردن راه ها در یک کشور ناشناخته را راحت تر کرده است و نرم افزارهای ترجمه ارتباط را راحت تر کرده اند. سرویس تاکسی اینترنتی اوبر حمل و نقل آسان را در اکثر شهر های دنیا فراهم می آورد.
گردشگری یک تجارت بزرگ برای کشورهایی است که میخواهند خیل عظیمی از گردشگران را جذب کنند. کل درآمد مستقیم حاصل از گردشگری در 2017 ، 1.6 تریلیون دلار بود که 2 درصد کل اقتصاد جهان را تشکیل می داد.
شورای جهانی سفر و گردشگری تخمین میزند میزان فعالیت اقتصادی مربوط به این بخش بسیار بیش از این رقم باشد و در 2018 به 8.8 تریلیون دلار رسیده باشد که 10 درصد کل مشاغل روی کره زمین را تشکیل میدهد.
ولی گردشگری یک نکته منفی هم دارد. همانطور که مثال اورست نشان می دهد، سفر به محبوب ترین مقاصد جهان اثرات جانبی هم دارد. وقتی به یک مکان معروف سفر می کنید حضور شما این تجربه را برای دیگران نا آرام تر و سخت تر می کند. میلیونها نفری را تصور کنید که یکدیگر را در ازدحام جمعیت کنار می زنند.
این تجربه در شهر ها آزار دهنده تر است. هر چند دلار های گردشگران به جیب کسب و کار داخلی می رود، ولی مسافران به دنبال زیرساخت هایی هستند که گنجایش همه آنها را ندارد. اگر هر شهری سعی کند با ساختن زیرساخت های جدید، مکان اقامت برای همه آنها ایجاد کند، آن وقت در فصلهای رکود گردشگری خالی می مانند. از نظر منطقی یک مکان نمی تواند همواره برای اسکان، تغذیه و حمل و نقل تعداد زیادی از مردم غیر بومی آماده باشد.
این مشکلات روز به روز بدتر میشوند چون کشورهای بیشتری در آسیا، آفریقا و مناطق دیگر به جمع کشورهای پیشرفته می پیوندند. متاسفانه به جایی میرسیم که گردشگری بیش از حد، سفر را از نظر منطقی برای همه سخت می کند و لذت آن را پایین می آورد. این مشکل را می توان با فرستادن گردشگران به مکانهای خلوت تر حل کرد، یعنی همان کاری که ژاپن قصد دارد انجام دهد. برخی مناطق مانند آمستردام دیگر برای خود تبلیغ نمی کنند. به نظر میرسد در آخر چارهای جز قرار دادن مبالغ ورودی برای اینگونه مکان ها وجود ندارد.
چندین مکان در دنیا در حال حاضر این کار را انجام می دهند، ونیز بزودی برای سفرهای یک روزه به داخل شهر ورودیه دریافت می کند. نیوزیلند هم مالیات بر گردشگری وضع کرده است. چندین کشور و شهر اروپایی هم قصد دارند بر هتل ها و سایر اقامتگاه ها مالیات وضع کنند.
این راه حل ها برای طبقه متوسط مردم در جهان خبر خوبی نیست. یعنی رویای جهانگردی ارزان هرگز برای همه ممکن نخواهد بود مخصوصاً وقتی به مکان های معروف می روید. سفر به مقاصدی مانند ونیز در آخر فقط مخصوص به ثروتمندان می شود.
دنیا بزرگ است ولی نه آنقدر بزرگ که تفریحگاه شخصی همه افراد باشد.
انتهای پیام/32