خبرگزاری تسنیم، هرچند که صنعت و دانشگاه دارای تفاوت های ماهوی متعددی هستند ولی به هرحال تجربه جهانی نشان داده که اگر سازوکار مناسب ترتیب داده شود، این دو می توانند در بعضی حوزه ها در یک راستا قرار گیرند و برآیند تلاش آن ها، موجب ایجاد ارزش افزوده مضاعف برای کشور شود.
اگر سیاست گذاران کلان کشور به این باور برسند که ارتباط ساختارمند صنعت و دانشگاه می تواند تأثیری تعیین کننده در رشد اقتصادی کشور داشته باشد، قطعا زیرساخت های لازم را برای تحقق آن، فراهم می کنند. ولی متاسفانه به نظر می رسد که این باور هنوز شکل نگرفته یا اینکه به مرحله ضرورت و نیاز نرسیده است.
اینکه مقالات تولیدی در کشور، جوابگوی نیازهای صنعت نیست، یا اینکه خطاهای متعدد در جانمایی صنایع داریم، و یا اینکه ظرفیت های خالی به نفع اقتصاد کشور، عملیاتی نمی شوند، شواهدی هستند بر این ادعا که نتوانسته ایم میان صنعت و دانشگاه، ارتباط موثری ایجاد کنیم.
تاکنون، اقتصاد کشور بر پایه پول نفت اداره شده و این موضوع، سد راه توجه بیش از پیش به موضوع تعامل دانشگاه و صنعت شده است و شاید محدودیت های ناشی از تحریم ها، مسیر کنار هم قرار گرفتن دانشگاه و صنعت را هموار سازد. اگر بخواهیم اقتصاد کشور را از درامدهای نفتی، رهایی بخشیم، راهی جز توسعه رابطه صنعت و دانشگاه وجود ندارد.
نکته اساسی که در این خصوص وجود دارد، آن است که تقویت ارتباط صنعت و دانشگاه، موضوعی نیست که به خودی خود محقق شود و برای بهره مند شدن اقتصاد کشور از مزایای آن، باید یک نقشه راه و استراتژی مدون داشت.
برای رسیدن به این هدف، به نظر می رسد که اول باید مشکل در دانشگاه حل بشود، صنعت نیاز به برنامه دارد و این برنامه، باید در بدنه دانشگاه تهیه شود. نیاز به سازماندهی کننده صنعتی، داریم، یعنی کارگروه ها و کمیته ها که جای آن در دانشگاه است. فرصت های مطالعاتی باید به سمت صنعت سوق داده شود. دانش مدیریت باید در دانشگاه به بالندگی برسد و از انجا به صنعت سرایت کند.
هشداری که در این خصوص باید جدی گرفته شود، این است که تا زمانی که با شعارهای پوپولیستی روبرو هستیم، صنعت و دانشگاه نمی توانند در کنار یکدیگر قرار گیرند.
* مهرداد عالیپور، عضو هیات رئیسه مجمع واردات
انتهای پیام/