به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، مراسم رونمایی از مستند «نامههای شنیدنی» با حضور سلیم غفوری، مدیر شبکه مستند، جلال مقامی، سعید مظفری و جمعی از پیشکسوتان عرصه دوبله در فرهنگسرای ابن سینا برگزار شد.
در ابتدای این مراسم، سعید مظفری صحبت کرد و گفت: همه ما عمرمان را در دوبله گذاشتهایم و در یک چیز اشتراک داریم و آن هم این است که قشنگترین لحظات عمرمان را در این مسیر از دست دادهایم. باید بگویم بچههای دوبلور بسیار زحمت میکشند و عمر خود را در این حرفه گذاشتهاند. من فکر میکنم که این کار احتیاج به اسپانسر دارد که بتوان آن را نگه داشت. اگر عرصه دوبله به همین منوال جلو برود، چیزی از این حرفه باقی نمیماند.
وی ادامه داد: امیدوارم دوستان جدید که به تازگی وارد این عرصه شدهاند، در حالی که این کار را با تمام وجود دوست دارند، در آن بمانند چرا که این شغل هیچ منفعت مالی ندارد. فکر میکنم که همین علاقه است که ما را در این عرصه نگه داشته است.
در ادامه این مراسم، جلال مقامی صحبت کرد و گفت: حرف زدن راجع به سعید مظفری به درستی نمیتواند حق او را ادا کند. ممکن است فکر کنید که چون او دوست من است، این حرف ها را میزنم اما همه شما کارهای او را دیدهاید و میتوانید قضاوت کنید.
وی ادامه داد: اصلا این گونه نیست که بگوییم تنها یک نفر در دوبله سلطان است و کسی نمیتواند بیاید و بگوید که فقط من هستم و بقیه هیچاند. متاسفانه از بعضی از دوستان مصاحبههایی میخوانیم که واقعا دردمان میگیرد. به نظرم هر کس که توانایی اجرای یک نقش را دارد به نوعی در این کار حرفهای است. معتقدم که دوبله ماندگار است و ماندگار خواهد ماند. حتی به نظرم بهتر هم خواهد شد. خود من از سال 93 خانه نشین شدهام چرا که دیگر توانایی کار ندارم و صدایم کیفیت گذشته را ندارد. اما با این حال میشنوم که کسانی وارد این عرصه شدهاند که به صورت شبانهروزی برای دوبله فعالیت میکنند. مثلا آقای امیر زند یکی از همین دوستان است. هر کشوری که سینما و تلویزیون داشته باشد، به دوبله احتیاج دارد. بالاخره همه 80 میلیون ایرانی زبان انگلیسی بلد نیستند و همه فیلم ها نیز انگلیسی نیست.
این دوبلور پیشکسوت بیان داشت: باید تلاش کرد که دوبله همانند گذشته قوت خود را پیدا کند. البته معتقدم که هنوز فیلمهای خوب به دست دوبلورهای جوان ما نرسیده است. فیلم با فیلم فرق دارد و خیلی مهم است که چه فیلمی را دوبله میکنید. مهم است که شما فیلمی نظیر برادران کارامازوف را دوبله کنید یا فلان فیلم کُرهای را دوبله کنید که در آن یک نفر بالا و پایین میپرد و 10 نفر را میکشد. در حقیقت خیلی فرق دارد که دوبلورهای جوان ما با کدام فیلم، دوبله را یاد بگیرند.
مقامی در پایان خاطره ای را بیان کرد و گفت: من در مجموعه دیدنیها کار کرده بودم و خیلیها من را دیده بودند؛ در فیلم دیگری قرار بود که به جای آقای فرامرز قریبیان حرف بزنم. پسر او که در آن زمان10-11 سال داشت، پیش پدرش آمد و گفت که پدر، آقای دیدنیها قرار است به جایت حرف بزند. همان جا بود که فهمیدم صدایم لو رفته است و به نظرم صدای یک دوبلور نباید هیچ گاه لو برود.
انتهای پیام/