به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، سالهاست از لزوم تحول در نظام آموزشی کشور صحبت میشود، اما در عمل چیزی دیده نمیشود. همه کشورهای پیشرفته دنیا سالهاست که استعدادیابی را سرلوحه سیستم تربیتی و آموزشی قرار دادهاند و هرکس به تناسب توان، قدرت هوشی، جسمی، ذهنی و علاقه درونی هدایت میشود و هیچگاه تکیه بر کنکور و پرکردن دانشگاههایشان نداشتهاند.
در کشور ما علاوه بر اینکه نظر فرزندان در شیوه و کم و کیف درس خواندن زیاد مهم نیست و اولیا تصمیمگیرنده هستند، استعدادهایشان نیز غالباً سرکوب شده و در جهت رشد آنها هیچ اقدامی صورت نمیگیرد. یک دانشآموز ایرانی هر چند بتواند بالاترین رتبه علمی را به دست آورد، اما همواره درون خود گمشدهای دارد که شادابی را از او میگیرد. این در حالی است که یک برنامه تلویزیونی پرمخاطب ثابت کرد رتبه علمی نه تنها راز شاد زیستن نبوده است بلکه گاهی بدون کسب همان رتبه علمی میتوان به موفقیت و پیروزی رسید. راهی که فاطمه عبادی، محمد زارع، پارسا خائف، سعید فتحی روشن و گروه دختران نینجا برای زندگی خود انتخاب کردند. هیچ کدام از اینها از خروجی سیستم آموزشی کشورمان برای بروز استعدادهایشان بهرهای نبردهاند و با پرورش خاص خودشان و خارج از سیستم رسمی آموزشی توانستهاند استعدادهایشان را به منصه ظهور برسانند.
محمد زارع از جمله افراد موفق این مسابقه بود که بسیار آرام و با اعتماد به نفس در همان اجرای اول گفت: از مرحلهای به بعد درس را رها کرده و به دنبال استعدادهایش رفته است. وی خانوادهای داشته که هرگز وی را ترغیب برای پیروی از یک مسیر کلیشهای نکردند. سیستم آموزشی کشور زارع را به نقطه موعود و دلخواهش نمیرساند. پیروزی محمد زارع و نیز سایر شرکتکنندههای عصر جدید طعنه به نظام غلط آموزشی و تربیتی کشور بود که نه بومی و نه طراحی شده براساس شناسایی استعدادهاست.
سیستم آموزشی کشور ما از طریق بازی با واژهها و انتخابهای دهان پرکنی، چون «هدایت تحصیلی» اتفاقاً افراد را به سیستم دلخواه خود براساس بازار عرضه و تقاضا هدایت میکند. در همین چند سال اخیر بارها و بارها نسبت به هدایت نادرست فرزندان این آب و خاک به سمت رشتههای غیردلخواه انتقاد شده. این آموزش و پرورش است که محکوم اصلی انباشت دانشآموزان پشت سد کنکور و تنگکردن رقابت برای رشتههایی است که ابتدای مسیر آن از همان هدایت تحصیلی به سمت رشته تجربی کلید خورده است.
نظام آموزشی دقیقاً کورکننده استعدادهایی است که در مدت کوتاه تنها در یک برنامه تلویزیونی همان استعدادها شکوفا شد و در معرض داوری مردم قرار گرفت. ناتوانی از شناسایی استعدادها در دوران چرخه سیستم آموزشی و تربیتی کشور همان حلقه گمشدهای است که سیستم آموزشی از عدم اصلاح آن رنج میبرد. در اصل باید گفت اصلاح نشدن این روند و ادامه روند کورکورانه هدایت تحصیلی و بیتوجهی به رشد کودک و نوجوان و جوان در حلقه تربیتی و آموزشی کشور جز هدر رفت استعدادها نخواهد بود.
به راستی اگر هدف ما از مدرسه وآموزش و پرورش، یاد گرفتن مهارتهای اولیه زندگی و در نهایت وارد کار حرفهای شدن بود، امروز همه نقطههای یک موفقیت در زندگی (شغل، درآمد، جایگاه اجتماعی، ازدواج و...) در تحصیل جستوجو نمیشد!
منبع: روزنامه جوان
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه رسانهها