به گزارش خبرگزاری تسنیم از رشت، پوشاک میتواند ابزاری برای اجتماعی شدن، کنترل اجتماعی و از سوی دیگر برای رهایی از محدودیتهای فرهنگی بهشمار آید و در این زمینه میتوان به ایجاد سبکهای خرده فرهنگی پوشاک در سالهای گذشته اشاره کرد.
سبک گاهی انطباقی و مواقعی برای مقاومت است، همچنین سبک پوشش برای اثبات فردیت و قوه تمیز و تشخیص سرمایه فرهنگی مصرف کننده و راهی برای متمایز ساختن فرد با دیگران است، چرا که لباس نخستین ابزاری است که موجب شناخته شدن و تشخیص بخشی از هویت افراد میشود.
ضرورت بررسی سبک پوشش زنان یک جامعه در واقع شناخت لازم درباره بخشی از فرهنگ آن جامعه را میسر میکند و آشنایی با نوع پوشش زنان، نگرشها، رفتارها و نمادهای افراد در زمینه زندگی روزمره میتواند تفسیری واقعی از جهتگیریها و الگوهای رفتاری آنان را ترسیم کند.
ضرورت دیگر پرداختن به سبک پوشش زنان جامعه میتواند در درک تحولات و تهدیدات فرهنگی، کارساز باشد و به برنامهریزان اجتماعی و فرهنگی در جهت بهبود فرهنگ بومی و ملی یاری رساند.
در جامعه امروزی که از سویی هنوز مولفههای سنت با شدت و قوت در سبک زندگی نقشآفرینی میکنند و از دیگر سو برخی خصوصیات جامعه مدرن و مولفههای فرهنگ جهانی وارد فضای زندگی شده است، سبک پوشش زنان و مادران که تربیت نسلها را برعهده دارند، آینه تمام نمایی از سیر تغییرات فرهنگی است.
از منظر جامعهشناختی به پوشش از بعد نگرش به ترکیبها، حالتها و رنگهای پوشش موجود نگریست و سپس نگرش به پوشش در 5 بعد تمایزیابی، هویتیابی، آراستگی ظاهری، پوشش راحت و پوشش رسمی میتواند مورد بررسی بیشتر دستاندرکاران حوزه فرهنگ قرار گیرد.
به درخواست جمعی از مخاطبان در حوزه واکاوی مشکلات در حوزه پوشش بانوان به گوشه و کنار شهر رفتیم تا از سلیقههای مختلف بانوان و مشکلاتشان در زمینه یافتن پوشش و مانتوی مناسب جویا شویم.
به تعداد زیادی از مراکز فروش و عرضه روپوشهای بانوان در سطح شهر مراجعه کردیم و از مشتریان پرسیدیم: «آیا به راحتی میتوانید روپوش مناسب خود و فرزندان تان را از فروشگاههای سطح شهر و بازار پیدا کنید؟» و خیلی از بانوان نمیتوانستند آنچه از یک روپوش انتظار دارند را در بازار پیدا کنند.
یکی از بانوان گیلانی در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در رشت اظهار داشت: متاسفانه یکی دو سالی است که نمیتوانم روپوش مناسب در بازار پیدا کنم و باید پارچه تهیه کنم به خیاطی بسپارم تا مدل مد نظرم را بدوزد.
یک بانوی فرهنگی گیلانی ضمن تاکید بر مشکلات بانوان در یافتن طرحهای روپوش مناسب گفت: اگر مانتویی از بازار تهیه میکنم باید مجددا" به خیاطی ببرم و برایش دکمه و تغییرات ایجاد کند تا برای پوشش در جامعه مناسب باشد.
یک مادر گیلانی هم با اشاره به نقش رسانهها در افزایش آگاهی بانوان در حوزه فرهنگی و ضعف مراکز نظارتی در این حوزه بیان کرد: جهت خرید یک مانتو برای دخترم از دهها مغازه گذشتم اما نتوانستم روپوش مناسبی پیدا کنم.
در یکی از فروشگاههای عرضه مانتو با بیان اینکه یکسری سلایق خاص در کشور طراحی روپوشها را در مزونهای خاصی از تهران انجام میدهند افزود: بحث اعتماد به طراح داخلی نیست و این مانتوها طرفداران و مشتریهای خودشان را دارند اما بعضی مشتریها هم این طرحها را نمیپسندند.
بانوی گیلانی دیگری ضمن اعتراض به این سبک مدلها و دوختهای مانتو که فاقد دکمه بوده یا شیشهای و بدننما هستند خاطرنشان کرد: این مدلهایی که مغازهها عرضه میکنند به درد یک بانوی ایرانی نمیخورد.
یکی از فروشندگان هم ضمن تائید نارضایتی بسیاری از بانوان از طرحهای روپوش موجود در بازار گفت: این وظیفه دولت است که برای پوشش مناسب و طرحهای حجاب سوبسید در نظر بگیرد چرا که قیمتهای طرحهای مناسب بانوی ایرانی بسیار گران است و خانوادهها توان خرید ندارند.
به سراغ تولیدکنندگان مانتو هم رفتیم و یکی از تولیدکنندگان با اشاره به اینکه هیچ نظارتی بر تولید مانتوها وجود ندارد و هیچ اتحادیه و هیچ ارگانی از تولیدکننده نه حمایت میکند و نه نظارتی میشود.
یک بانوی محجبه گیلانی هم در این زمینه گفت: از مسئولان خواهشمندیم به حوزه مد و لباس نظارت کنند، آیا عرف پوشش یک بانوی ایرانی این است؟
بسیاری از مانتوها که در ویترین فروشگاهها خودنمایی میکند با شخصیت بانوی ایرانی همخوانی ندارد و جای خالی پوشش فاخر برای بانوان ایرانی در جامعه احساس میشود.
در سایه این بیتفاوتیها و بیتوجهی مسئولان و برنامهریزان فرهنگی کشور، دستهای پشت پرده، گوی سبقت را در طراحی و عرضه پوشاک بانوی ایرانی ربودهاند و نبض بازار مانتوی بانوان با طرحهای بیقاعده که بیشک از کمترین ارزش فرهنگی بومی برخوردار است، در دست سودجویان قرار دارد.
گزارش از سارا ناصری
انتهای پیام/ح