به گزارش خبرگزاری تسنیم ، میثم توکلی در پاسخ به دلایل عدم موفقیت برندینگ کالاهای داخلی در کشور افزود : یکی از مهم ترین عواملی که منجر به کاهش ارزش برندهای بزرگ در کشورمان می شود، دیدگاه مدیران ارشد نسبت به برندینگ است که فرآیند آن را به صورت یک پروژه می بینند در صورتی که برندینگ فرآیندی با نقطه آغاز و بدون پایان است و توجه وافر شرکت ها فقط به یکی از ابعاد برندینگ ، صرفا برندآگاهی منجر به غفلت از دیگر ابعاد اصلی این حوزه گردیده است و همچنین نبود مدیریت آن نیز به از دست رفتن ارزش برندهای بزرگ منتج گردیده است .
این کارشناس برندینگ در جهت رسیدن به زبانی مشترک از تعریف برندینگ ، ادامه داد : برندینگ فقط خلق یک هویت مستقل برای کالا و خدمات در کسب و کار نیست بلکه هدف نهایی دستیابی به جایگاه اصیل و نامیرا در ذهن مخاطب است چراکه کالا در کارخانه ساخته می شود ولی برند به واسطه تجربه در ذهن مخاطب ساخته و پرداخته می گردد تا به واسطه کسب این جایگاه ، انگیزه خرید و استفاده از خدمات بیشتر شود و در چند واژه خلاصه کرد : برند یعنی تفاوت ، وعده دادن و عمل در جهت تحقق وعده.
وی در بیان راهکارهای تقویت برندینگ کالاهای داخلی افزود : امروزه شرایط دستخوش تغییرات فراوانی بوده و شرکت ها از مرحله محصول محوری به سمت مشتری محوری پیش رفته اند و لذا برندهایی موفق هستند که کرامت و ارزش های انسانی را سرلوحه سیاست های خود قرارداده و به آن پایبند باشند و یکی از عوامل تاثیر گذار در این حوزه را عمل به مسئولیت های اجتماعی (CSR) معرفی کرد و ادامه داد که افراد شرکت ها را همانند یک انسان متعهد و دوست در کنار خود می بینند و در تعامل با آن هستند لذا کمک به نیازمندها و محرومین اگر به رفتار خالصانه مبدل گردد در دراز مدت خود را نشان می دهد و در طول این فرآیند اگر به فکر مردم باشید ، افراد سازمان های مهربان را به یکدیگر معرفی و سفیر برند آنان خواهند شد و نتیجه آن به افزایش اعتبار و ارزش برند منتهی می گردد لذا در راستای تقویت این قسمت از برندینگ استفاده از استاندارد ارزشمند مسئولیت پذیری اجتماعی را پیشنهاد داد و جهت دستیابی به عملکرد جهانی تر استفاده از اصول آن را توصیه نمود.
این مشاور و مدرس برندینگ در ادامه یکی دیگر از عوامل عدم موفقیت برندسازی داخلی را ناملموس بودن نتایج و ارزش افزوده حاصل از آن دانست و افزود:در حال حاضر برند بخش عظیمی از سرمایه و ثروت بنگاه های اقتصادی را شامل میشود و بازگشت سرمایه آن بسیار برای مدیران حائز اهمیت است اما کنترل دارایی های نامشهود من جمله برند را نمیتوان تنها با عوامل کیفی قابل اتکا دانست وشواهد تجربی حاکی از آن می باشد که این موضوع به نحوشایسته در کشورمان مورد توجه قرار نگرفته است و مدیران سازمان ها به دلیل عدم کنترل و اندازه گیری دارایی های نامشهود ، هزینه های مصروفی بابت برندینگ را اتلافی تلقی می کنند که شاید نتیجه آن افزایش حجم فروششان باشد و رابطه شفافی بین هزینه های انجام شده و تغییرات فروش و ارزش برند وجود نداشت لذا خوشبختانه امروزه ابزار ارزشمند ارزشگذاری برند ISO10668 به عنوان شاخص ارزیابی عملکرد فرآیند برندینگ در سطوح بین المللی مطرح است که اثربخشی و میزان ارزش خلق شده نسبت به سرمایه گذاری انجام شده را در خصوص برند ، اندازه گیری میکند . لذا علاوه بر آنکه با برندسازی حجم فروش به واسطه شناخته تر شدن ماهیت و فلسفه وجودی سازمان رشد پیدا میکند ، سرمایه گذاری انجام شده در این راستا نیز قابل اندازه گیری ، قابل انتقال و فروش است .
انتهای پیام/