به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، مجموعه تاریخی فرهنگی تخت فولاد مدفن بزرگان، علما و عرفای بسیاری است که منشا برکات و خدمات زیادی برای اسلام و انقلاب بودند و این برکات در زندگی امروزه مردم نیز تأثیرگذار است.
با وجود فراوانی خدمات ارائه شده علمای مدفون در تخت فولاد هنوز هم عدهای از مردم با وجود اینکه به دیدن این مجموعه تاریخی و فرهنگی میآیند با این بزرگان و دانشمندان آشنایی ندارند.
خبرگزاری تسنیم در ادامه سلسله گزارشهای «ستارگان مدفون در تخت فولاد» در این گزارش به معرفی حبیبالله روضاتی، عالم فاضل و محقق میپردازد.
حبیبالله روضاتی فرزند بزرگ آقا میرزا سید هدایتالله بن صاحب روضات که در روز یکشنبه 15 جمادی الثانی سال 1308 قمری در محله چهارسوی اصفهان دیده به جهان گشود.
تحصیلات و اساتید
حبیبالله روضاتی در حوزه علمیه اصفهان، تحصیلات خود را از مقدمات و سطوح تا اجتهاد نزد بزرگان و علمای این شهر سپری کرد و از جمعی از مراجع و بزرگان علمای امامیه در عتبات عالیات، قم و مشهد نیز مجاز شد.
نام اساتید او عبارت است از: آقا شیخ علی مدرس یزدی، آقا سید محمود کلیشادی، آقا سید مهدی درچهای، آقا سید محمدباقر درچهای، آقا سیدابوالقاسم دهکردی، حاج آقا منیرالدین بروجردی.
میرزا حبیبالله از چندین نفر از علمای بزرگ اجازه اجتهاد و روایت گرفت که عبارتند از: مولی محمدحسین فشارکی، آقا سید حسین حسینی اصفهانی، میرزا محمدحسین نائینی، حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی، حاج سید حسین بروجردی، حاج سید صدرالدین صدر، محمدحسین کاشف الغطاء، حاج شیخ علی اکبر نهاوندی، حاج سیدمحمد حجت کوه کمری، حاج سید محمدمهدی کاظمینی خوانساری و سید محسن حکیم.
حاج میرزا حبیبالله روضاتی از جمله مدرسان و اساتید مبرز فقه و اصول حوزه اصفهان به شمار میرفت. متونی مانند شرح لمعه را در حوزه و شرایع را در منزل برای طلاب و فضلا تدریس میکرد.
ایشان رسائلی نیز در فقه و حدیث و تفسیر به نگارش در آورده که عبارتند از: «رساله فی الحبوة»، « رسالة فی منّجزات المریض»، «رسالة القرعه»، «رسالة فی الولایات»، «شرح بر عروة الوثقی»، «شرح شرایع» که ناتمام است؛ حوزوههای زیادی از منبرهای ایشان که مشتمل بر تفسیر و حدیث و تاریخ و غیره است.
فعالیتهای اجتماعی و دینی
میرزا حبیبالله چهارسویی از مروجان راستین دین بود و شبانه روز خود را به تبلیغ دین و ترویج آیین و احکام شرع اختصاص داد. در برخی مساجد اصفهان مانند مسجد خیابان خوش (خیابان خشک یا خیابان طالقانی) و مسجد ستاری در خیابان فردوسی و نیز برخی مساجد حومه اصفهان مانند دستگرد خیار، رهنان و کوهستان ماربین، به اقامه جماعت و بیان احکام و منبرهای مفید و مواعظ و خطابههای سودمند اشتغال داشت.
وی از ائمه جماعت مورد وثوق و احترام مردم بود و به سبب سخنرانیهای گیرا و مفیدش محبوبیت اجتماعی داشت. هر صبح پس از نماز، منبر میرفت و یک بار برای مردم، زیارت جامعه کبیره را بیش از یک سال شرح و تفسیر کرد که بعضی از مریدانش آنها را مینوشتند.
در منبرها و سخنرانیهایش همیشه مطالب را در حدود فکر و استعداد مخاطبان و شنوندگانش تنزل میداد. مردم به مواعظ منبری او که پس از ادای نماز انجام میگرفت، اهمیت بسیار میدادند و تحت تأثیر احوال معنوی او قرار میگرفتند. بارها میفرمود که اگر حیاتی از خدا میخواهم، برای ترویج دین خدا میخواهم.
حاج میرزا حبیبالله از جمله مؤسسان حسینیه اصفهانیها در مشهد مقدس نیز بود و در این راه زحمات و فعالیتهای بسیاری انجام داد.
برگزاری جلسات دعای کمیل و مراسم احیا
از جمله اقدامات مهم آقا میرزا حبیبالله روضاتی، توجه دادن مردم به دعا و تضرع و ابتهال و توبه به درگاه پروردگار در شبهای جمعه با دعای کمیل بود که جمع کثیری از زن و مرد از دور و نزدیک، در تکیه کازرونی واقع در تخت فولاد، پای منبر او اجتماع و ازدحام میکردند.
وی تا به صبح به مراسم احیا و دعا مشغول بود و انقلابی معنوی در درون مردم پدید میآورد. مکتب دعای کمیل را در اصفهان، نخست آخوند ملا محمدباقر فشارکی در تخت فولاد بنیاد نهاد و پس از او با حاج شیخ مرتضی ریزی، حاج میرزا محمدرضا کلباسی و آقا میرزا حبیبالله روضاتی تداوم یافت.
وفات و آرامگاه
حاج میرزا حبیبالله در اثر سکته در نیمه شب یکشنبه 16 ربیع الاول 1379 قمری مصادف با 27 شهریور 1338 شمسی در سن 70 سالگی از دنیا رفت و پیکرش با احترام در میان انبوه مردم به تخت فولاد حمل و در تکیه گلزار مدفون شد.
شیخ محمدرضا حسام الواعظین و حاج علم الهدی شیرازی با کمک یکدیگر قصیده عربی در رثاء او گفتهاند که ماده تاریخش این است: «لعام وفاته جبریل نادی؛ برضوان العلی وصل الحبیب».
انتهای پیام/ش