به گزارش خبرگزاری تسنیم، دکتر حقگو در یادداشتی در خصوص آخرین مسائل ورزش کشور مطالبی را بیان کرده است که به شرح زیر است:
تعلیق جودوی ایران اتفاقی تلخ، اما قابل پیش بینی بود و اگر دیپلماسی صحیح و درک اصولی در مناسبات بینالمللی ورزش کشور حاکم بود، هرگز کار به اینجایی که هست نمیکشید و اینگونه در شمارش معکوس آمادهسازی کاروان ورزشکاران ایران برای المپیک 2020، انگشتنمای جهانیان نمیشدیم.
بحث ارزشها و باورهایی که در طول چهل سال انقلاب اسلامی، هشت سال جنگتحمیلی و سالها تحریمهای همه جانبه پای دفاع از آنها ایستادهایم یک طرف که البته به خاطر دفاع از آرمانهای خود، هزینههای به مراتب بیشتر بین المللی را نیز خواهیم پرداخت، اما در جایی که میشد شرایط را مدیریت کرد نباید متحمل هزینههای اینچنینی میشدیم.
سالهاست در ورزش کشور تشکیلاتی با عنوان "شورای برون مرزی" در سازمان سابق تربیت بدنی و همچنین وزارت ورزش و جوانان فعلی هر نوع اعزامبرون مرزی را بررسی و نسبت به انجام یا عدم انجام اعزام، اعلام رای میکند.
وجاهت حقوقی این شورا به زعم بسیاری از کارشناسان محل سوال است، اما در هر صورت و شرایط فعلی حداقل کار این شورا که متشکل از مدیران وزارت ورزش و جوانان، کمیته ملی المپیک، وزارت امور خارجه، نهادهای نظارتی و چند رئیس فدراسیون است، به جای سنگاندازی برای صدور مجوز اعزامهایی که ریالی وزارت ورزش برای آنها متحمل هزینه نشده و تماما از طریق اسپانسر و یا شخصی تامین اعتبار میشوند، بررسی کارشناسی ابعاد جانبی برخی اعزامها از جمله اعزام تنها جودوکار ایران به مسابقات جهانی 2019 ژاپن است که متاسفانه این نگاه کارشناسی در اعضای شورا ملاحظه نشد.
در شرایطی که همگان بر حساسیتهای بالای فدراسیون بین المللی جودو IJF نسبت به انصراف و یا مصدومیتهای دقیقه نودی جودوکاران ایران واقفند، اعزام ملایی به عنوان نفر اول رنکینگ جهانی و تکجودوکار ایران آن هم در گروه وزنی که صعود حریف صهیونیست به عنوان نفر دوم رنکینگ جهانی به فینال کاملا قابل پیش بینی بود، یک خطای فاحش استراتژیک تلقی شد زیرا با عدم اعزام ملایی جودوی ایران و شخص این جودوکار، متحمل هیچ خسارتی از بابت ریسک از دست رفتن شانس المپیک نمیشدند.
اینک نه تنها جودو بلکه کلیت ورزش ایران متهم که خیر، بلکه محکوم است به اینکه منشور المپیک را به رسمیت نمیشناسد و در چنین شرایطی وزیر ورزش و جوانان به جای تلطیف فضای منفی بین المللی ایجاد شده و برائت از دخالت دولت در امر ورزش، کاملا در نقطه عکس حرکت کرده و بدون ملاحظه و کاملا عریان تاکید میکند که از این پس شخصا بر اعزامهای برون مرزی فدراسیونها و روسای آنها نظارت و تصمیم گیری میکند!
یک اعلام و تاکید صریح مبنی بر اینکه ایها الناس جماعتِ مسئول IOC و متولیان ورزش جهان، ورزش ایران برخلاف نص صریح منشور المپیک هرگز غیر دولتی نیست و این دولت است که پای خود را محکمتر از قبل بر گلوی این ورزش، فشار میدهد.
سلطانیفر در جمع روسای فدراسیونهای ورزشی میگوید: "یکی از مواردی که روی آن تأکید جدی دارم، مدیریت سفرهای برون مرزی رؤسای فدراسیونهای ورزشی است که برخی از آنها کاملاً غیر ضروری است. از این به بعد رؤسای فدراسیونها برای سفرهای برون مرزی لازم است شخصاً از من مجوز بگیرند تا بر فرایند صرفه جویی نظارت دقیق داشته باشیم."
یک رئیس فدراسیون در آنجمع نبود که شجاعانه این سوال را مطرح کند که مگر شاخص تشخیص ضروری و غیر ضروری بودن یک سفر بر عهده فدراسیون به عنوان عالیترین رکن اجرایی و فنی هر ورزش نیست و آیا علم شما در فن ورزش به جایی رسیده که به تنهایی درباره پنجاه و یک فدراسیون ورزشی، نظر تخصصی ارائه میدهید؟
در کلیت اینکه سفرها باید مدیریت شود هیچ بحثی نیست، اما قطعا این نوع ادبیات گفتاری هم درست نیست و جز ایجاد تنشهای بینالمللی بیشتر و افزایش ریسک تعلیق کلیت ورزش ایران به دلیل دخالت مستقیم دولت و اعتراف یک وزیر دولتی به این دخالت، هیچ پیامدی نخواهد داشت.
ای کاش وزیر محترم قبل از اینکه به دنبال تشخیص و تعیین ضروری یا غیر ضروری بودن سفرهای برون مرزی فدراسیونها باشد، نگاهی به عملکرد همه جانبه مدیران ستادی زیرمجموعه خود داشت تا شاید وضعیت ورزش کشور بیشتر از این در سراشیبی تند نزول قرار نگرفته باشد.
انتهای پیام/