یادداشت| از بایکوت ورزشی رژیم اسرائیل تا ضعف دیپلماسی ورزشی
ینکه چرا ایران باید هزینه‌های مسابقه ندادن با ورزشکاران اسرائیلی را پرداخت کند از یک طرف به سیاست‌های ضد ایرانی برخی از کشورهای غربی برگشته و از سوی دیگر به ضعف دیپلماسی ورزشی ایران بر می‌گردد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، محمدرضا کلهر در یادداشتی با اشاره به موضوع عدم رویارویی ورزشکاران ایرانی با ورزشکاران رژیم صهیونیستی نوشته است: فضاسازی علیه رهبر معظم انقلاب درباره تبعات روبه رو نشدن ایران با رژیم صهیونیستی در میادین ورزشی از جمله مسئله های مهمی است که اخیرا بر شدت افزوده شده است. علت این مسئله نیز تعلیق فدراسوین جدوی ایران به دلیل عدم رویارویی ورزشکاران جودکار ایران با ورزشکاران رژیم صهیونیستی است. این مسئله همواره به عنوان بهانه ای برای حمله به ایران و رهبر معظم انقلاب معرفی شده و آن را اقدامی "اشتباه" و "هزینه بر" معرفی کرده اند. اما در این مورد نکاتی وجود دارد که بررسی آن ها می تواند دلایل عدم مقابله ورزشکاران ایران با ورزشکاران صهیونیستی را تبیین کند.
تحریم و بایکوت اسرائیل تنها مختص به ایران نبوده و حتی در بین کشورهای اروپایی به عنوان حامیان رژیم صهیونیستی نیز رواج دارد. علت این مسئله نیز به اشغالگری و کشتارهای روزانه اسرائیل در فلسطین بر می‌گردد. 42 هزار فلسطینی از سال 1967 تا کنون توسط اسرائیل به شهادت رسیده اند. علاوه بر این رژیم صهیونیستی با شهرک سازی در کرانه باختری و محاصره 10 ساله نوار غزه تمامی قطعنامه های سازمان ملل را زیر پا گذاشته و به هیچ تصمیم بین المللی پایبند نبوده است. این مسئله باعث شده تا کشورهای اروپایی نیز برای فشار بر اسرائیل به جنبش بایکوت این رژیم بپیوندند.
جنبش جهانی بایکوت اسرائیل
بایکوت و تحریم اسرائیل یک کمپین جهانی است که کشورهای مختلف از تمام قاره ها را در بر می گیرد. "کمپین انزوا، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم اسرائیل" (بی.دی.اس)جنبشی جهانی است که هدف آن تحت فشار قرار دادن اسرائیل با اهرم‌های اقتصادی جهت پایان اشغال سرزمین فلسطین، رفع تبعیض و به رسمیت شناختن حق بازگشت میلیون ها آواره فلسطینی است. این جنبش در 9 ژوئیه 2005 توسط 171 سازمان غیردولتی فلسطینی بنیان گذارده شد. هدف این کمپین بایکوت اسرائیل است. این جنبش با ایجاد موسسات غیرانتفاعی فعال در استرالیا، کانادا، آمریکا، فرانسه، انگلیس، اردن و آفریقای جنوبی به دنبال تحریم رژیم صهیونیستی در سه سطح اقتصادی، فرهنگی و آکادمیک است.
تحریم اقتصادی
در زمینه اقتصادی این کمپین موفق شد اتحادیه اروپا را وادار کند قانونی را تصویب کند که کالاهایی که از شهرک های فلسطین اشغالی به کشورهای عضو اتحادیه وارد می شوند باید با برچسب«ساخت اسرائیل»باشند که با این کار مصرف کننده می تواند کالاها را تشخیص بدهد و اگر خواست آن ها را خریداری نکند. در زمینه علمی نیز اسرائیل توسط کشورهای زیادی تحت تحریم قرار گرفته است.
تحریم دانشگاهی
تحریم دانشگاهی اسرائیل از سوی انجمن‌های دانشگاهی در سراسر جهان از جمله انجمن مطالعات آمریکا، انجمن مطالعات زنان و انجمن ادبیات آفریقا پشتیبانی می شود. اتحادیه معلمان ایرلند، فدراسیون دانشجویان فرانسوی زبان در بلژیک (FEF)، اتحادیه ملی دانشجویان (NUS) در انگلستان، هیأت نمایندگی دانشجویان دانشگاه قطر (QUSRB) و اتحادیه کارگری دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاه نیویورک از تحریم دانشگاهی اسرائیل حمایت کرده اند. بسیاری از این موسسات آموزشی مدارک اخذ شده از دانشگاه های رژیم صهیونیستی را فاقد ارزش و اعتبار می دانند. به عنوان مثال تاکنون بیش از 120موسسه آموزشی در ایرلند به دنبال حمایت از جنبش بایکوت، مدارک تحصیلی اسرائیل را بدون اعتبار می دانند.
تحریم هنری
هزاران نفر از هنرمندان در سرتاسر جهان نیزاکنون به بخش فرهنگی جنبش تحریم اسرائیل ملحق شده اند. هزاران هنرمند و فعال فرهنگی بیانیه عمومی حمایت از تحریم فرهنگی اسرائیل را امضا کرده اند. در سال 2015، بیش از یک هزار شخصیت فرهنگی در انگلیس تعهد به تحریم فرهنگی را امضا کردند. بایکوت وتحریم ورزشی نیز بخشی از کمپین جهانی فشار بر اسرائیل است.
تحریم ورزشی
هر ساله ورزشکاران زیادی از کشورهای مختلف از مسابقه با ورزشکاران اسرائیلی انصراف می‌دهند. در سال 2013 تعدادی از بازیکن تیم‌های فوتبال در اروپا خواستار بایکوت و تحریم ورزشکاران اسرائیلی در میزبانی مسابقات زیر 21 سال جام یوفا در تابستان سال 2013 شدند. مالزی نیز در ابتدای سال 2019 حضور شرکت کنندگان اسرائیلی در مسابقات شنایی که قرار بود در این کشور برگزار شود را نپذیرفت و همین مسئله موجب شد تا محل برگزاری مسابقات شنا به لندن انتقال پیدا کند.
در ماه ژانویه 2018، تولاس اِنکسی، وزیر ورزش و سرگرمی آفریقای جنوبی بازی تیم‌های تنیس آفریقای جنوبی و رژیم صهیونیستی را که قرار بود در چارچوب جام دیویس در شهر پرتوریا واقع در آفریقای جنوبی برگزار شود را بایکوت کرد. عبدالله ولید العنجری ورزشکار کویتی رشته جوجیتسو سال 97 پس از آنکه در قرعه کشی رو در روی ورزشکاری از رژیم صهیونیستی قرار گرفت از این مسابقات که در لس آنجلس آمریکا برگزار می شد، انصراف داد. علی الکنانی قهرمان رشته رزمی موی تای عراق هم که در کارنامه اش سه مدال طلای جهانی، آسیائی و اتحادیه کشورهای عربی را دارد درمرحله نیمه نهایی این مسابقات پس از آنکه دریافت حریفش یک ورزشکار صهیونیست است انصراف خود را از رویارویی با وی اعلام کرد. ورزشکاران دیگری از کشورهای غربی نیز یا مسابقه با ورزشکاران اسرائیل را تحریم کرده‌اند یا اینکه حاضر به مسابقه در سرزمین‌های اشغالی نشده‌اند. در این میان ایران نیز به عنوان بخشی از جنبش تحریم اسرائیل از این قاعده مستثنی نبوده و ورزشکاران ایرانی در هر مسابقه ای از رویارویی با نمایندگان اسرائیلی خودداری می‌کنند.
ایران و بایکوت اسرائیل
اما اینکه چرا ایران باید هزینه‌های این مسئله را پرداخت کند از یک طرف به سیاست‌های ضد ایرانی برخی از کشورهای غربی برگشته و از سوی دیگر به ضعف دیپلماسی ورزشی ایران بر می‌گردد. در واقع دیپلماسی ورزشی ما باید مقدمات تحت فشار قراردادن فدراسیون های مختلف جهانی را از طریق ایجاد کمپین هایی باهدف تحریم بازیکنان و و ورزشکاران اسرائیلی را فراهم کند. اسرائیل در منطقه خاورمیانه از طرف همه کشورهای اسلامی به استثنای اردن مورد تحریم قرار گرفته و به رسمیت شناخته نشده است. بنابراین این رژیم برای فرار از این وضعیت در قالب رقابت های اروپایی مسابقات خود در رشته های مختلف را اجرا می کند و به عبارتی قوانین حاکم بر عرصه بین الملل را دور زده است بدون اینکه هیچ نسبت جغرافیایی با اروپا داشته باشد. این خود بزرگترین تخطی اسرائیل در ورزش بوده و می تواند به عنوان یک نقطه فشار مورد استفاده کشورهای اسلامی قرار بگیرد. علاوه بر این کشتار روزانه کودکان فلسطینی توسط اسرائیل خود بزرگترین ابزار برای محکوم کردن اسرائیل در هر حوزه ای در سطح بین المللی است.
زمانی که شخصیتی مانند مارداونا اسطوره فوتبال جهان، اسرائیل را تحریم می کند، یا کریستیانو رونالد اسطوره فعلی فوتبال، علنا علیه اسرائیل موضع می گیرد و یا ورزشکاران فوتبال اروپا خواستار عدم برگزاری مسابقات فوتبال در اسرائیل هستند بنابراین تکلیف برای کشوری مانند ایران که حمایت از فلسطین در قانون اساسی این کشور ذکر شده کاملا مشخص است. حمایت ایران از فلسطین و عدم رویارویی با ورزشکاران اسرائیل در واقع برگ برنده و نقطه افتخار آمیز ایران است که متاسفانه با ضعف دیپلماسی ورزشی به یک نقطه فشار بر ایران تبدیل شده است. در واقع درخواست از ایران برای عبور از این مسئله در حالی است که ایران باید به جای پاک کردن مسئله به دنبال راه حل مسئله باشد. راه حل نیز تقویت دیپلماسی ورزشی و ایجاد کمپین های فشار بر اسرائیل در رشته های مختلف است. عدم رویارویی با ورزشکاران اسراییلی در سطح جهانی باعث شده که ماهیت نامشروع رژیم صهیونیستی همچنان به عنوان یک مسئله مطرح باشد چرا که ورزش در دنیای امروز یکی ازمهمترین روش های انتقال پیام است. این ابزار و روش نه تنها نباید از بین برود بلکه باید تقویت شده و زمینه ساز تشدید تحریم و جنبش بایکوت اسرائیل در همه حوزه ها شود.
انتهای پیام/
