به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، انگارنهانگار که 75 سال سن دارد؛ چنان چابک و رها روی صحنه تئاتر جست میزند که گویی طفلی هفتساله و گریزپا بر صحنه بازی میکند؛ سعید پورصمیمی را میگویم؛ او که 35 شب با اجرای نمایش "آوازقو" در سالن استاد ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر خوش درخشید و در 75 سالگی چنان آمادگی بدنی و نبوغ بازیگری از خود نشان داد که هر مخاطب تئاتری را مبهوت توانمندیهای خود کرد.
آواز قو نوشته آنتوان چخوف، روایتگر داستان "واسیلی واسیلیچ" بازیگر پیر و کهنهکار تئاتر است که گرفتار نوستالژی مفرط شده است و به روزهای اوج خود بر صحنه تئاتر رشک میبرد. او در یکی از شبها پس از اجرای نمایش در اتاق گریم به خواب میرود و با سوفلور زنی به نام "ناتاشا" که ازقضا هرشب بهصورت مخفیانه در سالن تئاتر میخوابیده روبهرو میشود؛ این مواجهه موجب میشود تا ایندو به مرور خاطرات مشترکشان از صحنه نمایش بپردازند و و پردههایی از تئاتردرتئاتر را با همراهی یکدیگر اجرا کنند.
واسیلی واسیلیچ که خانوادهای ندارد، همه سالهای بازیگری خود را در کسوت دلقکی طناز روی صحنه نمایش سپری کرده و اکنون با انزوا، یأس و مرگ دستوپنجه نرم میکند؛ او حالا به انسانی تنها و مرگاندیش تبدیل شده که از گذار مستعجل عمر خود مغموم است؛ احساس بیهودگی میکند و بر گذشته از دست رفتهاش در تونل تاریک صحنه حسرت میخورد.
ناتاشا اما در نقطه مقابل او قرار دارد؛ او زنی سرخوش و امیدوار است که مدام سعی میکند امیدوار باشد و از آینده روشن سخن بگوید تا به این بهانه، امید و نشاط را به افکار مأیوس واسیلی واسیلیچ بازگرداند. او در این مسیر، با تزریق خودباوری به واسیلی واسیلیچ، او را در تداعی روزهای باشکوه و نقشهای درخشانی که روزگاری در صحنه تئاتر اجرا کرده، همراهی میکند و بدین ترتیب برشهایی حماسی از نمایشنامههای شکسپیر را به اتفاق او بازسازی میکند.
آواز قو را میتوان ادای دین "پریزاد سیف" به جایگاه هنری و مقام بازیگری سعید پورصمیمی دانست؛ به نظر میرسد آخرین ساخته سیف، نگاهی تمثیلی به زندگی هنری سعید پورصمیمی و هنر قدرنادیده او دارد؛ هنرپیشه نقش دومی که باوجود استعداد و نبوغ شگرفش در بازیگری، آنگونه که باید در ویترین هنر ایران دیده نشد و به حقش نرسید و چهبسیار پورصمیمیهایی که در فضای سلبریتیزده هنر ایران نادیده گرفته شدند و عاقبت در گوشه انزوا و غربت فراموشی محصور و مغموم ماندند. از این حیث، میتوان آواز قو را نمایشی علیه فراموشی و طغیانی آشکار بر سلطه جریان هنرقدرنادیده در کشور دانست.
در تحلیل نهایی، باید گفت آوازقو گرچه از حیث بهکارگیری جذاب عناصر نمایش، آنگونه که باید موفق نیست اما بازی درخشان پورصمیمی در هر لحظه برای مخاطب شگفتانگی دارد و مانع از آشکار شدن ضعفهای کارگردانی و میزانسنهای کمابیش غیرجذاب نمایش میشود.
پورصمیمی پس از 17 سال دوری از صحنه تئاتر با حضور در نمایش «آواز قو» به کارگردانی پریزاد سیف به مدت 35 شب در سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر، نقشآفرینی باشکوهی را بر صحنه تئاتر از خود به یادگار گذاشت تا به همگان ثابت کند خورشید همچنان میدرخشد و نبوغ و شگفتانگی او در بازیگری تمام ناشدنی است. کاش قدر او بیش از این دانسته شود.
انتهای پیام/