به گزارش خبرگزاری تسنیم از شیراز، در بافت تاریخی شیراز در جایی که نام سنگ سیاه را برای آن برگزیدهاند، مجموعهای تاریخی با عنوان مشیر وجود دارد که در میان اغلب گردشگران تنها مسجد مشیر شناخته شده است که آن هم در ساعات غیر نماز بسته است.
در دوره قاجار در شیراز خاندانهای بزرگی وجود داشتند که هر یک از طرف حکومت در منطقهای مستقر و امورات آن منطقه را رتق و فتق میکردند. یکی از این خاندانها خاندان مشیر بود که علاوه بر بناهای تاریخی به یادگار مانده امروز یکی دو خیابان نیز به نام این خاندان است.
خاندان مشیر در سنگ سیاه مستقر شدند و در این محله ابوالحسن خان مشیر مجموعهای میسازد که به تاسیسات مشیر معروف است. مسجد مشیر شناخته شدهترین بنایی است که از خاندان مشیر در شیراز به یادگار مانده و هنوز هم جذابیت خود را برای گردشگران داخلی و خارجی حفظ کرده است.
این مسجد علاوه بر زیبایی نما و کاشیکاریها و مقرنسکاریها ساعتی دارد که به گفته محمدرضا احمدی، فعال و کارشناس گردشگری استان فارس در زمره نخستین ساعتهایی است که از اروپا وارد ایران و شیراز شده است. نقل است که ابوالحسن خان مشیر عقربهای انگلیسی ساعت را به فارسی برگردانده تا همه بتوانند از این ساعت استفاده کنند.
این ساعت هنوز هم بر روی یکی از منارههای مسجد مشیرالملک در محله سنگ سیاه شیراز قابل دیدن است و به گونهای جاگذاری شده که از اطراف این ساعت مشخص است.
سقاخانه و حسینیه نیز از دیگر بناهایی است که ابوالحسن خان مشیر در این محله ساخته است. از آن سقاخانه با آن نقاشی قهوهخانهای معروف امروزه یک بنای بیرونق برجای مانده که طبق گفته احمدی، فعال گردشگری کاشیهای آن در طول زمان به سرقت رفته است.
در این سقاخانه مکانی برای روشن کردن شمع نیز وجود داشته که مردم برای برآورده شدن حاجات خود روشن میکردند و ظاهرا هنوز هم در مراسمات خاص استفاده میشود.
بنای دیگری که ابوالحسن خان مشیر در شیراز و در محله سنگ سیاه ساخته است، حسینیه مشیر است که این روزها به مخروبه تبدیل شده است.
به گفته کارشناسان گردشگری این حسینیه در ایام محرم و صفر و دیگر مناسبتهای مذهبی محل اجرای مراسم و مجالس عزا بوده است و یکی از نقاط مهم شیراز بوده که تعزیه در آن اجرا میشده است.
در این حسینیه طبق نقل منابع مختلف کاشیکاری بینظیری در قسمت سنتوری یا پیشانی بنا وجود داشته که 8 متر طول داشته و روی این سنتوری تصاویری از عاشورا درج شده که جز نخستین نقاشیهای قهوهخانهای و بسیار بینظیر بوده است که امروز هیچ اثری از آن نیست اما کپی از آن نقاشی در امامزاده ابراهیم شیراز وجود دارد.
براثر اتفاقی حسینیه مشیر دچار آتشسوزی شده و آن سنتوری به طور کامل از بین میرود. بعد از فوت ابوالحسنخان مشیر املاکش میان فرزندانش تقسیم میشود که حسینیه به یکی از فرزندانش به نام سلطان الحاجیه میرسد که با پسر میرزا هادی از خاندان معدل ازدواج کرده بوده است.
سلطان الحاجیه ارثیه پدری را وقف میکند که بعد از مدتی با تغییر کاربریبه دبیرستان تغییر میکند و نام دبیرستان سلطانی بر آن گذاشته میشود. این اتفاق در سال 1306 به همت فردی به نام کرامتالله مشیری رخ میدهد و بودجه آن از موقوفات سلطانالحاجیه تامین میشده است.
ظاهرا این مدرسه تا دهه 40 یا 50 برقرار بوده اما پس از آن با جابهجایی دبیرستان این بنا بلااستفاده شده و امروز نیز به صورت مخروبه در آمده است.
در بازدیدی که خبرنگاران شیراز از این بنا و محله سنگ سیاه داشتند، مسئولان میراث فرهنگی اعلام کردند که بنا در اختیار اوقاف است و اوقاف وظیفه رسیدگی و حفاظت از آن را به عهده دارد.
انتهای پیام/ش