به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، براندائو جونیور آخرین نمونه از بازیکنان بیکیفیت خارجی است که با تماس دلالها بار و بندیلش را جمع کرد و به ایران آمد تا پایش در پرسپولیس یکی از بزرگترین باشگاههای فوتبال آسیا به توپ بخورد. با این حال این بازیکن با گذشت هفت هفته از لیگ برتر فوتبال آنقدر ناامیدکننده ظاهر شده که حتی از یک پاس ساده عاجز است و خیلیها این روزها به شک و تردید افتادهاند که آیا واقعاً جونیور فوتبالیست بوده است؟ به همین دلیل است که اصغر مدیرروستا در مصاحبه با یکی از خبرگزاریها با کنایه گفته است: «بقالهای برزیل بهتر از جونیور بازی میکنند.»
موضوع قابل تأمل هزینه 550 هزار دلاری و 6 میلیاردی است که شماره 7 برزیلی قرمزها روی دست باشگاه گذاشته است، هزینهای که دیروز گابریل کالدرون آرژانتینی در صحبتهایی که به نوعی فرار رو به جلو از انتخاب چنین بازیکنی بود، مدعی شد با چنین رقمی مهاجمی بهتر از جونیور به ایران نمیآید!
البته ادعای کالدرون را نباید جدی گرفت، به خصوص که رقم قرارداد بهترین بازیکنان تیم ملی فوتبال که در لیگ داخلی بازی میکنند کمتر از 6 میلیارد است و بازیکن داخلی نیست که چنین رقمی دریافت کند و بهترین بازیکنان در نهایت 3 تا 4 میلیارد دریافتی دارند.
حال این سؤال پیش میآید؛ چطور مدیران سابق پرسپولیس برای یک بازیکن بیکیفیت خارجی در سالی که مشکلات اقتصادی سفره خیلی از مردم را کوچک کرده، 6 میلیارد هزینه کردهاند، آن هم باشگاهی که دولتی است و بخش عمده بودجه سالانهاش از بیتالمال تأمین میشود. البته چنین حیفومیلهایی را در اکثر باشگاههای دولتی میتوان دید، باشگاههایی که مدیران آن با توجه به پرداخت شدن چنین پولهای هنگفتی از حساب دولت، حساسیتی روی کیفیت بازیکن و تعداد صفرهایی که جلوی قرارداد بازیکنان خارجی میگذارند، ندارند.
نمونه دیگری از چنین حیفومیلهایی را در یک باشگاه غیردولتی و غیرتهرانی میتوان دید، باشگاهی که برای قرارداد سه بازیکن خارجی خود نزدیک به 600 هزار دلار پرداخت کرده است، اما این سه بازیکن با گذشت هفت هفته از لیگ، یک دقیقه هم بازی نکردهاند و روی نیمکت نشانده شدهاند. چنین مسئلهای یک فساد عیان در فوتبال ایران است که نه وزارت ورزش و نه وزارتخانههای دیگری که در فوتبال تیمداری میکنند، حساسیتی نسبت به آن نشان نمیدهند.
این در حالی است که پیگیری تنها یک مورد از قرارداد با بازیکنان بیکیفیت خارجی میتواند ریشه این فساد را برملا کند، به خصوص که با توجه به قراردادهای دلاری، علاوه بر بازیکن، خیلی از عوامل از مدیر و مربی گرفته تا سرپرست و دلال از این سفره نفعی دارند، به طوری که گفته میشود بیش از نصف پول قرارداد بازیکنان خارجی که به ایران میآیند به جیب این بازیکنان نمیرود و در مسیری که آنها طی میکنند تا امضا را پای قراردادشان بیندازند، بین افراد مختلف در داخل و خارج باشگاهها تقسیم میشود.
با وجود چنین فساد آشکاری، اما همچنان بازیکنان بیکیفیت و ضعیف خارجی در تیمهای مختلف دولتی جولان میدهند، طوری که یک دلال بازیکن 50 هزار یورویی را میتواند 250 هزار یورو به یک باشگاه دولتی قالب کند، اما مدیر بالادستی بدون توجه به حیفومیلهایی که صورت میگیرد، یقه مدیر متخلف را نمیگیرد. البته چنین بیتفاوتی محدود به امسال یا سال گذشته نیست و سالهاست که فوتبال ایران به یک حیاط خلوت برای سوءاستفاده دلاری دلالها و برخی مربیان و مدیران تبدیل شده است.
وقتی سیستم نظارتی و بازرسی خاموش باشد و برخوردی با چنین حیفومیلهایی که در باشگاههای دولتی صورت میگیرد، نشود باز هم شاهد آن خواهیم بود تا دلالانی که در اکثر باشگاههای دولتی نفوذ زیادی دارند، دست چند برزیلی یا خارجی دیگر را بگیرند و آنها را به ایران بیاورند تا با قول دادن جای خواب و حقوق ماهانه چند هزار دلاری، قراردادهایی با رقمهای چندصد هزار دلاری از جیب بیتالمال با این بازیکنان ببندند و بگویند علی برکتالله، بدون آنکه صدای وزیر ورزش یا سایر دولتیها دربیاید که خروجی چنین هزینهای، آن هم در این شرایط سخت اقتصادی چیست.
منبع: روزنامه جوان
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه رسانهها