خبرگزاری تسنیم-مهدی اردیبهشت
«منطقه پرواز ممنوع» پرواز آزمایشی نگاهی است که بیتوجه به هشدارهای برج مراقبت سینمای امروز ایران، اوج گرفتن در آسمانی را تجربه میکند که پیش از این کمتر پرندهای، قفس پاره کرده و به شوق معلق زدن در پهنهای تازه که رنگش همیشه آبی هم نیست، سر به میلههای عادات مطمئن گذشتگان کوبیده است.
«پهباد محمد مهدی» در فرصتی بینظیر، دور از چشم برج مراقبتی که سخت مراقب عدم حضور پرندههای ناشناس و الگوناپذیر در آسمان و آشیانه سینما است، خودش را به کرانهای نو میرساند. سپهر و پهنهای که برای مخاطب نوجوانی که سر به زیر دارد، شوق سر به هوایی میآفریند.
نوجوانی که عادت به دیدن همزاد و همذات خود در قامت قهرمانی امیدوار و مدبّر و زیرک ندارد، اینک اقبال یافته تا با پروازی در منطقه ممنوع، سرشار از هیجان و امید و خیال پردازیهای شیرین شود. آن هم نه خیالپردازیهایی که عرصه و عرشهای برای بروز و ظهور نداشته باشد و طعم محسورکنندهاش از نهان زبان به عیان اندیشه و عمل راهی نیابد.
فیلم، مستندوارهای از زندگی واقعی بخشی از نوجوانان کشورمان است که پیش از این و با ناجوانمردی جادوی سینما، حضورشان در یمین و یسار ما انکار و سانسور شده، تا جاییکه شاید در ابتدای فیلم، این سئوال در ذهن ما نقش بندد که این نوجوانان، جوانههای کدام زمیناند؟ این زمین، کجای این مرز و بوم است؟ این افکار و این رفتار و این گفتار، در کدام کتاب و مدرسه تعلیم داده شده و این نوجوانان پشت میز کدام مدرسه نشستهاند که دور و برمان پیدایشان نمیکنیم؟...
امّا هر چه به پایان فیلم نزدیک میشویم گویی که آرزوهایشان برایمان خودیتر و آشناتر میگردد... محمد مهدی یادمان میاندازد که او خود مائیم... او همان رؤیای نوجوانیمان است که در حد آرزو ماند... رؤیایی که آنقدر در قاب تصویر کارگردانها نیامد تا قهرمان ما و فرزندان ما امثال مردی شد که پروازش را با طنابی از جنس «أَوْهَنَ الْبُيُوت» میسازد تا باور کنیم در پس هر صعودی، سقوطی سخت محتمل است و فرجام بلندی، پستی... اما «محمد مهدی» «منطقه پرواز ممنوع» در اوج پروازش، آنجا که پهباد از کنترل امواج و دکمهها و فرکانسها خارج میشود، اعتصام به حبل الهی میجوید و پهباد را با چشمان بسته، به دستان امواجی میسپارد که فرود و سقوطی ندارد و همه صعود و عروج است.
«منطقه پرواز ممنوع» ابتدای پرواز محمد مهدیها است. محمد مهدی نوجوان است و تازه از آشیانه پریده. شاید گاهی به دیوار بخورد، گاهی به شیشه. اما زمین نمیافتد.
انتهای پیام/