به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نشست خبری کنسرت ارکستر زهی آرکو، ظهر امروز سهشنبه 21 آبان 1398 در تالار وحدت برگزار شد. در این نشست ابراهیم لطفی رهبر ارکستر، علی جعفری پویان مایستر ارکستر، نیما جوان برگزارکننده این کنسرت و پورنگ پورشیرازی نوازنده ارکستر حضور داشتند.
در این نشست هر کدام از حاضران به بیان دیدگاههایشان درباره کنسرت پیش رو و البته مشکلاتی که ارکستر آرکو با آن مواجه است؛ صحبت کردند. در ادامه متن صحبتها را می خوانید:
قدرت فرهنگی و هنری بالاتر از قدرت نظامی است
ابراهیم لطفی: چند سال پیش به تشویق برخی از شاگردانم تصمیم بر تشکیل این گروه گرفتیم و چون ارکستر زهی بود، نامش را «آرکو گذاشتیم». اولین کنسرتمان را دی ماه 1397 برگزار کردیم. در شیراز و در جشنواره موسیقی فجر هم کنسرتهایی داشتیم.
بنای این ارکستر بر اساس نوازندگان جوان گذاشته شده است. نوازندگانی از 16 ساله تا 40 ساله داریم. امیدواریم در آینده این ارکستر روز به روز منسجمتر و قویتر شود.
در کشورهای پیشرفته هم مخاطب موسیقی پاپیولار بسیاری بیشتر از موسیقی کلاسیک است. اما برای آشتیِ بین موسیقی کلاسیک و مردم چه باید کرد؟
وقتی صبح تا شب از تمام رسانهها بیشترین حجم از موسیقی پاپیولار پخش میشود، بالطبع مخاطب هم همان موسیقی را میشنود و دوست دارد. برای گسترش موسیقی کلاسیک و موسیقیهای جدی بیشترین نقش را رادیو و تلویزیون دارد.
اولین اجرایمان را با قطعههایی از موسیقی «باروک» به صحنه بردیم. کنسرت پیش رو را با قطعههایی از موسیقی «رومانتیک» چیدمان کردهایم.
بردیا کیارس از اولین شاگردان من است و ابراز تمایل کرد تا در اجرا کنارمان باشد. من هم استقبال کردم. کیارس در حال حاضر خودش از استادان حوزه موسیقی است.
ارکسترها و هر فعالیت هنری جدی بازتاب و بیانگر قدرت و سطح فرهنگی و هنری کشورها است. هر چقدر این اتفاقها در سطح بالاتری رخ بدهد، بیانگر قدرت کشور است. توان فرهنگی و هنری را بالاتر از توان نظامی هر کشوری میدانم.
برای آرکو نگرانم
علی جعفری پویان: پس از 10 سال وقفه بالأخره همکاری دوبارهای با معلم عزیزم ابراهیم لطفی دارم و این برایم خوشحالکننده است. فعالیتهای ارکستری مختلفی اتفاق افتاده است تا موسیقی کلاسیک در ایران زنده نگهداشته شود.
نماد زنده نگهداشتن موسیقی کلاسیک، تنها ارکستر سمفونیک تهران نیست. ارکسترهای کوچک و جانبی هستند که با کمترین امکانات و حداقلترین پشتوانهها دارند بار زنده نگهداشتن موسیقی کلاسیک را به دوش میکشند.
از چند دهه پیش تاکنون ارکسترهای زیادی تشکیل شده اما به دلیل نداشتن حمایتهای لازم، آرامآرام کنار رفتهاند.
ما نباید یادمان برود که موسیقی متعالی و غیرمتعالی داریم. سبکهایی از موسیقی هستند که اگر نباشند، دیگر سبکها نمیتوانند از آنها خوراک بگیرند. خیلی از نوازندگان موسیقی کلاسیک میتوانند به گسترش موسیقیهای دیگر هم کمک کنند.
ریشههای با ارزش موسیقیمان در حال خشک شدن است. ما باید سه یا چهار ماه تمرین کنیم تا فقط یک شب اجرا داشته باشیم.
گاهی 100 کنسرت برگزار میشود اما تنها چند کنسرت ارزش هنری دارند. باید از گروههایی که کار هنریِ واقعی میکنند، حمایت کنیم.
ابراهیم لطفی در آموزش و نوازندگی ساز ویلن کارهای بزرگی شکل داده است. اما باز هم برخوردی که با لطفی میشود، واقعاً برخورد درست و حمایتی نیست.
مسئولان فرهنگی باید بیایند و از چنین ارکسترهایی حمایت کنند. ما محل تمرین نداریم. چرا نباید ارکستر آرکو بهترین سالنهای تمرینِ کشور را شکل بدهد.
هر ارکستری که در ژانر موسیقی کلاسیک فعالیت میکند، باید به گونه دیگری در حوزه فرهنگ و هنر برخورد شود. باید از این ارکسترها حمایت شود و حتی اجاره بهای سالن از این ارکستر دریافت نشود.
برای آرکو نگرانم و امیدوارم بتوانیم با همکاری و حضور هنردوستان به حیات این ارکستر ادامه بدهیم.
یک سال پشت در اتاق آقای مدیر ماندم
نیما جوان: ما اکنون با نام آرکو کنار هم جمع شدهایم. اما پس از مدتی دیگر نام و عنوان مهم نیست و هدف اصلی به کمک برای ادامه حیات موسیقی کلاسیک تبدیل میشود.
اجرا در تالار وحدت بسیار سخت و دشوار است. یکی از مسائلی که داشتیم این است که با مدیران نمیتوانیم دیدار داشته باشیم. هفته گذشته بالأخره توانستیم حمایتی از سوی بنیاد رودکی داشته باشیم.
این سبک از موسیقی به حمایتهای بیشتری نیاز دارد. در چند ماه گذشته ما انرژی بسیاری خرج کردیم و موجب خستگیمان شد. این مسئله ما را درباره اجراهای بعدی هم دچار چالش میکند.
در اجرای سال گذشته خیلی از مسئولان فرهنگی آمدند و اجرای ما را دیدند. همه هم بعد از اجرا از ما تعریف و تمجید کردند و وعده حمایتهای بسیاری به ما دادند. الان نزدیک به یک سال است که پشت درِ اتاق یکی از همین مسئولان فرهنگیایم.
توقع داریم که در برخی روزها سالنهای تمرین بنیاد رودکی به صورت رایگان در اختیار ما قرار بگیرد. به خصوص در روزهایی که این سالنها خالیاند.
عشق ما را کنار هم جمع کرده است. سود مالی در چنین اجراهایی اصلاً مطرح نیست و سود مالی هم در کار نیست. همیشه مشکلات مالی با ما است. مگر اینکه بتوانیم اسپانسر بگیریم که البته اسپانسرها تمایلی برای حمایت از این نوع موسیقی ندارند.
در کشورهای دیگر اسپانسرها اگر از موسیقیهای جدی حمایت کنند، از معافیتهای مالیاتی برخوردار میشوند، اما در ایران چنین چیزی اصلاً نیست.
ما در رپرتوار این کنسرت یک قطعه اجرا میکنیم که اگر در رسانهها به خوبی معرفی شود، بیشک با اقبال زیادی مواجه میشود و میتواند یکی از پاپیولارترین قطعههای موسیقی در ایران باشد.
پورنگ پورشیرازی: در اجرای زنده انرژی وجود دارد که میان مخاطب و هنرمند و اتفاقی جمعی شکل میگیرد.
انتهای پیام/