به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، با بررسی شباهت و تفاوت دو حادثه 88 و 98 می توان درک درستی از مواضع و حرکات جریان برانداز پیدا نمود. براندازان نشان دادند که پیوسته مواضعشان بر مبنای شرایط روز در بزنگاههای سیاسی مختلف تغییر پیدا می کند. لکن در اصالت منافع جریانی، حزبی، شخصی، کدخدا محوری و غرب گرایی افراطی ثابت و پایدار هستند و اگر منافعشان اقتضا کند از دوقطبی سازی تا رساندن کشور به مرزهای فروپاشی نیز ابایی ندارند. لذا در این نوشتار به گوشه ای از مواضع این جریان در دو واقعه یاد شده به روش مقایسهای خواهیم پرداخت:
1- وقایع 88 و 98 حوادثی بودند که از نظر مدت ادامه و اهداف، متفاوت بودند. فتنه 88 فتنه ای بود که با رمز تقلب به مدت 8 ماه کشور را به چالشهای شدید خیابانی فرو برد، با این هدف که دولت نهم و کاندیدای پیروز این انتخابات یعنی رئیس دولتنهم را که به انتخاب مردم مجوز استمرار چهار ساله دوم را نیز اخذ کرده بود با بحران مشروعیت و نظام جمهوری اسلامی را با بحران مقبولیت ساقط کرده و عناصر کودتای رنگی را به ساختار قدرت وارد سازند اما در حوادث 98 این معادله روندی معکوس بخود گرفت. به این معنا که اغتشاشات با رمز «افزایش قیمت بنزین» کلید خورد و هدف فتنه گران اینبار ایجاد توامان بحران مشروعیت و مقبولیت برای نظام بود تا بتوانند استراتژی «نرمالیزاسیون یا فروپاشی محور مقاومت» و ورود ایران به دهکده کدخدای جهانی را رقم بزنند که این برنامه برخلاف فتنه 88، در طی سه روز و با حضور دوباره مردم فروکش کرد و عناصر آن کشته، دستگیر و یا فراری شدند.
2- فتنه 88 را می توان نوعی فتنه سیاسی – انتخاباتی و فتنه 98 را فتنه ای سیاسی – معیشتی نامید. بستر فتنه 88 از ماهها پیش با سخنرانی برخی شخصیتها و راه اندازی کمیته نظارت بر آراء اصلاح طلبان آماده شد که با قطعی شدن شکستشان، عوامل خود را به خیابانها کشاندند. با موضعگیری رهبرانقلاب مردم راه خود را به مرور از فتنه گران جدا کرده و در نهایت در نهم دی این توطئه نیز فروکش کرد. اما اغتشاشات 98 را باید حادثه ای غافلگیرانه دانست زیرا تا روز جمعه 23 آبان رسانه های رنجیره ای از قول مسئولان دولتی هرگونه افزایش قیمت بنزین را تکذیب میکردند و همین امر موجب شد تا شدت شوک وارده و عکس العملهای برخی اقشار از شدن بیشتری برخوردار شود و زمینه را برای ورود اراذل و اوباش سازماندهی شده مهیا سازد.
3- تفاوت بین معترض و اغتشاشگر یکی دیگر از عوامل جدایی بین فتنه 88 و حوادث 98 بود. در فتنه 88 اصلاح طلبان بین دو عنوان یاد شده هیچ تفاوتی قائل نمیشدند و هر گونه حرکت آشوبگرانه را هم نوعی حق شهروندی می نامیدند. حتی تا یک سال بعد از حماسه نهم دی اشخاصی نظیر هاشمی، روحانی، حسن خمینی و ... حاضر به محکومیت فتنه گران نبودند و در 25 بهمن سال 89 یعنی زمانی که طلیعه شکست قطعی جریان فتنه ظاهر شد این افراد از فتنه گران تبری جستند. اما در حوادث 98 چون دولت مستقر اصطلاحا خودی بود اعتراض را حق مردم دانسته اما اغتشاش را محکوم می کنند. چرا که بخوبی آگاه هستند بدون مرزبندی بین معترض و اغتشاشگر دولت خودشان اولین قربانی سوء مدیریت معیشتی و اقتصادی خواهد بود.
4- تفاوت دیگر حوادث 88 و 98 را می توان در سربازان میدانی و نوع سازماندهی و ابزارآلات بکار رفته در آن دید. فتنه 88 فتنه ای بود که در چارچوب مردمسالاری دینی و در درون آن یعنی انتخابات طرح ریزی شده بود. به عبارت دیگر براندازی با رنگ و لعابی از دموکراسی و حرکت مردمی انجام گرفت که از درون آن تقابل با نهادهای انتظامی و قانونی نیز رنگ تقابل با مردم را داشت اما در حوادث 98 این تقابل با استفاده گسترده از اراذل و اوباش و با سلاح های سرد و گرم ، سبک و نیمه سنگین همراه بود.
5- و بالاخره در آخرین و مهمترین تفاوت حوادث 88 و 98 می توان به تفاوت در گستره جغرافیایی و طبقاتی جامعه اشاره کرد. در فتنه 88 فتنه در مراکز برخی شهرها و در میان برخی اقشار نخبه و طبقات متوسط به بالا رخ داد اما در حوادث 98 حاشیه نشینان شهرها و طبقاتی که از نظر درآمد و معیشت جزو اقشار ضعیف و نیازمند حمایت های دولتی و اجتماعی بودند، مورد سوءاستفاده دشمنان قرار گرفته و اراذل حضار در میدان از میان آنان سربازگیری کرد.
منبع:جهان نیوز
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه رسانهها