به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، «عبدالباری عطوان» تحلیلگر مطرح جهان در سرمقاله روزنامه فرامنطقهای «رای الیوم» نوشت: تقریبا 24 ساعت قبل از اینکه «سعد الحریری» نخستوزیر دولت پیشبرد امور لبنان از «میشل عون» رئیسجمهوری درخواست کند به مدت چند روز رایزنیهای پارلمانی برای معرفی نخستوزیر جدید را به تعویق بیندازد، «عبدالفتاح السیسی» رئیسجمهوری مصر نسبت به وخیمتر شدن اوضاع در لبنان هشدار داد و به احتمال وقوع جنگ داخلی در صورت تداوم اوضاع فعلی در این کشور هشدار داد. او طی سخنانی گفت: «ارتشهای ملی مسئول برقراری ثبات و امنیت در کشور هستند.» گویی او از ارتش لبنان دعوت میکند به خیابانها بروند و حاکمیت کشور را بازپس بگیرند آنگونه که ارتش مصر انجام داد؛ چرا که آن «ارتش ملی غیر حزبی است».
سعد الحریری درخواست به تعویق افتادن رایزنیهای پارلمانی را به منظور اجتناب از مشکلات قانون اساسی و ملی جدید توجیه کرد، ولی برخی آگاهان به پشت پرده امور گفتهاند که الحریری تحت فشارهای داخلی و خارجی به این اقدام مبادرت کرده است؛ فشارهای خارجی از سوی ایالات متحده است که خواهان ثبات در لبنان نیست و میخواهد این جنبش( اعتراضی) تا خلع سلاح حزبالله ادامه یابد، و فشارهای داخلی نیز وجود دارد؛ برای اینکه دو فراکسیون بزرگ مسیحی در لبنان، یعنی «القوات اللبنانیه» به رهبری «سمیر جعجع» و «جریان ملی آزاد» به رهبری «جبران باسیل» تصمیم به عدم مشارکت در معرفی نخستوزیر گرفتهاند. ولی یک منبع نزدیک به جریان آزاد تأکید کرده است که این جریان درصدد بود آرای پارلمانی خود را به رئیسجمهور واگذار کند تا او آنگونه که میخواهد انجام دهد.
مهمترین معضل سعد الحریری این است در پاسخ به درخواستهای آمریکا و سعودی مبنی بر تشکیل دولتی بدون «حزبالله» و مشارکت در آن ناتوان است؛ از اینرو وی بر دو شرط خود- یعنی تشکیل دولتی «تکنوکرات» متشکل از غیرسیاسیون و غیرحزبیها، و دوم دستیابی به اختیارات کاملا استثنایی در دولت خود- اصرار میکند تا این مشارکت را دور بزند که در کنار آن، میتوان به اختلافات شخصی و تاریخیاش با جبران باسیل و مخالفتش با حضور باسیل در دولت اشاره کرد. مسالهای که موضع سعد الحریری را پیچیده میکند این است که جنبش مردمی با بازگشت وی به قدرت مخالف هستند؛ چرا که این جنبش الحریری را یکی از بارزترین چهرههای در سیستم فساد در کشور و همچنین مسئول مستقیم قرار گرفتن کشور در وضعیت کنونی میداند.
آمریکاییها که نفت سوریه را به دست گرفتهاند، میخواهند از طریق شرکتهایشان گاز لبنان را به دست بگیرند و بخش اعظمی از دخایر آن را سلب و آن را به رژیم اشغالگر اسرائیل واگذار کنند برای همین امر، آنها یک لبنان ضعیف میخواهند که نخستوزیر سُنّی آن، از مهرههایی باشد که بر تمامی خواستههای آن بی چون و چرا تسلیم شود و به تمامی شروط اسرائیل درباره ترسیم مرزهای دریایی تن دهد.
زمانیکه عبدالفتاح السیسی نسبت به تبدیل احتمالی لبنان به «سوریه دیگری» هشدار میدهد، نمیتواند این هشدار را بدون وجود اطلاعاتی قطعی در نزد خود صادر کند. السیسی، که نزدیک به واشنگتن است، این روزها به ندرت درباره مسائل منطقه عربی یا بینالمللی سخن میگوید.
«دیوید هیل» فرستاده آمریکا، روز پنجشنبه، یعنی در روز آغاز رایزنیهای پارلمانی، وارد لبنان خواهد شد و او ناگزیر حامل توصیههایی و تقسیم نقشها میان مهرههای آمریکا و احزابشان است که مطابق با مقوله «مایک پامپئو» وزیر خارجه آمریکا و «جفری فیلتمن» سفیر سابق در بیروت است که معتقدند در سایه وجود حزبالله و سلاح آن هیچ ثباتی در لبنان نیست.
منابع لبنانی نزدیک به میشل عون تأکید کردهاند که دیگر رایزنیها به تاخیر نمیافتد و سعد الحریری یا باید آن را بپذیرد و یا اینکه به گزینههای دیگری رجوع کند، و شخصیتی دیگری معرفی کند و حمایت کامل همپیمانانش بهویژه در فراکسیون مقاومت را کسب کند؛ چرا که کاسه صبر لبریز شده است و بایستی راه برونرفتی سریع از این بحران، قبل از آنکه دیر شود، ایجاد کرد.
آنچه آمریکاییها و متحدان اسرائیلیشان آن را درک نمیکنند این است که لبنانِ امروز لبنان سال 1982 و یا لبنان سال 2006 نیست؛ فراکسیون مقاومت از نظر سیاسی و نظامی قویتر از هر زمان دیگری شده است و به مراتب، آنها یعنی آمریکاییها و اسرائیلیها نسبت به گذشته ضعیفتر شدهاند.
تنها راه برونرفت از هرج و مرج و خلأ سیاسی در لبنان، که میتواند این کشور را به بدترین مرحله سوق دهد، «توافق» و «شراکت» و همچنین پایبندی به وحدت ملی و نهادهای دولتی است ولی اگر برخی با تسلیم به دیکتههای آمریکا، غیر از این موارد را انتخاب کنند پس آنها و همچنین لبنان مهمترین بازندگان هستند.
انتهای پیام/