به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، ستوننویسهای روزنامههای ترکیه که در زبان ترکی از آنها به "گوشهنویس" یاد میشود٬ بخشی از فعالان رسانهای توانمند و اثرگذار هستند که معمولاً یادداشتهایشان تاثیر قابل توجهی بر افکار عمومی و معادلات حزبی ترکیه میگذارد.
تسنیم تلاش میکند تا با انتخاب گزینههای قابل توجهی از نوشتههای ستوننویسهای ترکیه تصویری کوچک از تحولات سیاسی٬ فعالیتهای رسانهای و هدایت افکار عمومی این کشور را به دست دهد.
خودرو ملی یا عدالت ملی؟
فاتح آلتایلی/ روزنامه خبرترک
رونمایی از خودرو ملی ترکیه در همه رسانهها غوغا به پا کرد. انتظار میرفت من هم به عنوان روزنامهنگاری که سالیان سال آرزوی آن را داشتهام که یک خودرو با کیفیت تولید داخل سوار شوم٬ در مورد این موفقیت اقتصادی و ملی٬ مطلبی بنویسم.
اما نه دوستان عزیز. از من چنین انتظاری نداشته باشید. میخواهم چیز دیگری بنویسم. چیزی که قرار نیست مانند خودر ملی٬ ما را سرمست از غرور و افتخار کند٬ من امروز از چیزی حرف میزنم که قرار است از حالا تا آیندهای نامعلوم٬ موجب سرافکندگی و شرم و خجالت ما شود. میخواهم در مورد دستگاه قضای ترکیه بنویسم. میخواهم در مورد حکمی بنویسم که دیروز برای روزنامهنگاران روزنامه سوزجو صادر شد.
چند تن از نویسندگان روزنامه سوزجو به اتهام عضویت در شبکه گولن و حمایت از تروریسم محکوم شدند و این حکم ناحق٬ یکی از سیاهترین و ننگینترین احکام صادره تاریخ دستگاه قضای ترکیه است. وقتی که حال و روز دستگاه قضا و دادگاههای ما چنین باشد٬ من عدالت ملی میخواهم و نه خودرو ملی.
فکرش را بکنید٬ آدمی مانند امین چولاشان و یا فردی مانند نجاتی که در عمرشان حاضر نمیشوند از کنار یک آدم دینی عبور کنند٬ به عضویت در شبکه گولن محکوم شدهاند. چنین چیزی واقعیت ندارد. آنها گولنی نیستند. گولنیهای واقعی راست راست راه میروند٬ آزادانه به تجارت و سیاست و فعالیت اجتماعی مشغولند و حتی برخی از آنان٬ گذرشان به کاخ ریاست جمهوری میافتد.
همچنان که میدانید٬ طراحی خودروی ملی ترکیه در یکی از مهمترین استودیوهای طراحی خودرو جهان در ایتالیا انجام شده است. این خودرو٬ از امنیت بالایی هم برخوردار است. اما ببینید! برای خودرو میتوان چنین کاری کرد٬ ولی برای دادگاه و عدالت٬ نمیتوان از چنین مدلی تبعیت کرد.
عدالت٬ چیزی نیست که در ایتالیا و هر کشور دیگری طرحش را بکشند و به داخل کشور بیاورند. من میتوانم بهترین و امنترین خودرو جهان را از خارج وارد کنم و اتفاقی هم نیفتد. اما عدالت را نمیتوان وارد کرد. عدالت و دادگاه صالح٬ پدیدهای است که به طور کامل باید در داخل کشور ایجاد شود.
دوستان اصلاً از صدور حکم محکومیت نویسندگان روزنامه سوزجو خوشحال نشوید. ممکن است این اتفاق برای دیگران هم بیفتد. مثلاً اگر فردا پس فردا خیرالدین کارامان روزنامهنگار دیندار و اسلامی نزدیک به حزب عدالت و توسعه به اتهام شیطانپرستی و آتئیسم و کفر و الحاد متهم شد٬ نباید تعجب کرد!
حزب باباجان
طاها آک یول/ روزنامه قرار
مصاحبه علی باباجان با شیرین پایزن در پایگاه تی 24 حاوی مطالب مهمی بود. مهمترین نکته در سخنان باباجان٬ این بود که انتقادات فعلی را٬ قبلاً هم بر زبان آورده بود.
به عنوان مثال او گفته است:«هشدارها و انتقادات من از سال 2010 میلادی آغاز شد. من همان موقع هشدار دادم و گفتم: داریم اشتباه میکنیم. دارم میبینم که ترکیه در دام درامد طبقه متوسط بیفتد و نتواند به عالی ترین سطح درآمد و دستمزد برسد. تمام پیشبینیهای ما درست از آب درآمد. بیکاری به حد رکورد رسیده و مشکلات اقتصادی٬ پیچیدهتر شدهاند.»
نکته مهم این است که از آن زمان تاکنون٬ به انتقادات او توجهی نشده است. او حرفهای مهمی در مورد آینده ترکیه زده و گفته است:«چیزی که من روی آن انگشت گذاشتم٬ این بود که باید حتماً به دنبال درآمد عالی و کلان ارزش افزوده باشیم. ایجاد ارزش افزوده٬ ارتباط مستقیمی با توان٬ مهارت٬ تحصیل و تخصص دارد. در شرایطی که میانگین تحصیل 25 سالههای ما در حد 6 کلاس ابتدایی باشد٬ چگونه میتوان به ارزش افزوده فکر کرد؟»
آری زمانی که علی باباجان به عنوان معاون اقتصادی نخست وزیر مسئولیت گرفته بود٬ در مورد اهداف سیاسی اقتصادی سند 2023 میلادی گفته بود که ترکیه چارهای جز اندیشیدن به افزایش درآمد کلان بخش ارزش افزوده ندارد.
این نکته مهم است که باباجان٬ در همان دوران هم زبان به انتقاد گشوده و چنین نیست که در داخل دولت و در دوران مسئولیت سکوت کرده باشد و امروز داد بزند. خیر. او قبلاً دیدگاه انتقادی داشته و حالا هم چنین دیدگاهی دارد.
به جای لیبی٬ به مشکلات اقتصادیمان بیاندیشیم
فهمی کورو
مدتهاست نظامیان ما در سوریه هستند. سربازان ترکیه به خاطر تهدیداتی که از سوی گروههای تروریستی علیه امنیت ملی ما صورت میگرفت٬ در سوریه ماندهاند.
دولت وفاق ملی٬ از ترکیه خواسته برای حفظ امنیت به کشور لیبی کمک شود. معنی چنین درخواستی٬ اعزام نیرو است و حتماً در مدت کوتاهی٬ نیروهای ما رهسپار لیبی خواهند شد. همچنان که گفتیم٬ سوریه هممرز ماست و به خاطر امنیتمان آنجا هستیم. اما در مورد لیبی چه میتوان گفت: برای لیبی بهانهای داریم؟ آیا بهتر نیست به جای همه این اقدامات٬ اندکی به مسائل اقتصادیمان بیاندیشیم؟ مثلاً به این بیاندیشیم که منابع مالی دولت ما محدود است.
ما مانند دیگر کشورهای منطقه بر دریای نفت و گاز نخوابیدهایم و از چنین نعمتی محروم هستیم. نه تنها محروم هستیم بلکه ناچاریم بخش قابل توجهی از بودجه کشورمان را صرف خرید نفت و گاز کنیم. دولت درآمد کلانی ندارد و باید به این فکر کنیم که قطعاً اعزام نیرو به لیبی٬ علاوه بر تمام مسائل سیاسی و امنیتی٬ باید به این حساب و کتاب هم توجه کند که تامین تجهیزات٬ مهمات و تدارکات آن٬ برای کشور ما هزینهبر است.
انتهای پیام/