به گزارش خبرگزاری تسنیم از گناباد، برخی شخصیتها در هر منطقه میتوانند تاثیرگذاری داشته باشند که حتی نهادها و مسئولان بلندپایه در دوران مدیریت خود قادر به این کار نیستند. دکتر مرتضی شیخ را بیشتر مردم منطقه جنوب کشور، مشهد و به ویژه اهالی سیستان و بلوچستان میشناسند و از خدمات او آگاه هستند و در سال 1355 درگذشت اما همچنان نام و آوازه او زنده است.
دکتر شیخ هیچ وقت از دنیا نرفت، بلکه افرادی هستند که راه و منش دکتر شیخ را زنده نگه داشتهاند که دکتر «سیدمحمد حائری روحانی» یکی از همین افراد است و او را در گناباد به پاس خدماتش مردم ارج مینهند و امام جمعه گناباد وی را «دکتر شیخ گناباد» نامیده است.
کمتر حرف میزند و زیاد اهل مصاحبه و عکس و فیلم نیست؛ زمانی در کوچهای در بافت قدیمی شهر مطب داشت و این روزها در حاشیه خیابان سعدی مطبی ساده و به دور از تجملات امروزی دارد و همچنان مانند قدیم بیماران از صبح زود منتظر دکتر هستند برای طبابت زیرا او را رازدار و امین خود میدانند.
پس از چند روز رفت و آمد راضی می شود چند کلمه در زمینه خودش صحبت کند اما در ابتدا خواهش میکند عکس و فیلمی از او منتشر نشود.
سید محمد روحانی حائری در گفتوگو با خبرنگار تسنیم بیان میکند: اسفندماه سال 1336 بود که برای سمت رئیس بهداری به گناباد آمدم ولی هیچ گاه فکر نمیکردم دست تقدیر من را از کوچههای خیابان ری تهران به کویر سوق دهد.
وی ادامه می دهد: شناسنامه من شاهرودی است اما پدرم در استخدام وزارت معارف و اوقاف و صنایع مستظرفه بوده و در شاهرود خدمت میکرد که بعد از تولد، من را به این شهر بردند و شناسنامه من را نیز در همین شهر گرفتند.
حائری روحانی اضافه کرد: پدربزرگ بنده مرحوم آیتالله حاج سید میرعلی حائری تهرانی است که از مفسرین قرآن بوده و کتاب « تفسیر مقتنیات الدرر و ملتقطات الثمر » در 12 جلد یکی از تألیفات ایشان بوده و همچنین شاگردان زیادی نیز داشته که از آخرین شاگردانشان میتوان مرحوم آیتالله حق شناس را نام برد.
این پزشک بیان داشت: معلمی توانست در دوران ابتدای سرنوشت من را باید جمله عوض کند و این بود که " پیوسته در معنویات به بالاتر از خود نگریسته و در مادیات به زیردست خود نگاه کنید" و از همان زمان این جمله را با خود تکرار و فراموش نمیکنم.سال 1327 بود که وارد دانشکده پزشکی شدم و در آن زمان برای ورود به دانشکده هزار نفر شرکت کردند که من رتبه 60 را کسب کردم.
وی که به نیکی از اساتید خود یاد میکند اظهار داشت: اساتید بنامی همچون پروفسور یحیی عدل و دکتر جهانشاه عادل استادم بودند و دکتر حسین گل گلاب استاد گیاهشناسی ما بود که در آن زمان به عنوان یک موسیقیدان و شاعر هم شناخته میشد.
حائری روحانی با انتقاد از الحاق بیمارستان به دانشکده پزشکی در آن زمان بیان کرد: بحث اصلی این بود که اساتید دانشگاه دارای درجه آموزشی هستند ولی برخی از پزشکان صلاحیت تدریس ندارند.
وی ادامه میدهد: پس از اتمام دوران دانشگاه در سال 1333 به خدمت وظیفه در خاش رفتم و پس پایان دوران خدمت وظیفه به استخدام وزارت بهداری درآمدم و از آبان ماه سال 1335 رئیس بهداری شهرستان درگز شدم که آن موقع بیمارستان این شهرستان با کمبودهایی نظیر آزمایشگاه و غیره مواجه بود که با اقداماتی که انجام دادم این نواقص مرتفع شد.
حائری روحانی افزود: بعد از درگز نیز در 19 اسفندماه 1336 به عنوان رئیس بهداری گناباد آمدم و تا الان حدود 62 سال است که به خدمت به مردم این شهر مشغول هستم.
وی با اشاره به خاطرات خود از گناباد بیان کرد: در زمان ورود من به گناباد این شهر آسفالت که نداشت و تعداد ماشینها در گناباد به تعداد انگشتان دست نبود و در این شهر حتی غسالخانه نبود و مردم اموات را در کنار جوی آب میشستند.این شهر تنها دارای یک بیمارستان 25 تختخوابی بود که یکی از کارهایی که در دوران تصدیم انجام دادم گرفتن محلی بنام «باغ بالا» در خیابان شهید شوریده فعلی بود که 700 متر مربع مساحت داشت و 20 فنجان آب نیز توسط مرحوم عزیزالله ناصری در سال 1317 برای انجام کارهای بهداشتی و درمانی وقف نموده است.
وی افزود: همچنین یکی دیگر از فعالیتهای اجرائی بنده تأسیس بیمارستان بیدخت در 13 هزار متر مربع بود که بدون اخذ موافقت وزارت بهداری این کار انجام شد؛ نقشه این بیمارستان توسط استاد غلامرضا خزائی تهیه و توسط خود ایشان که بهترین معمار گناباد در آن زمان بود ساخته شد و در بهمن ماه 1346 توسط استاندار و تعدادی از مسئولان وقت استان خراسان مورد بهره برداری قرار گرفت که در زمان وقوع زلزله کاخک و خضری و دشت بیاض در شهریور ماه 1347 بسیار مورد استفاده قرار گرفت.
حائری روحانی ادامه داد: همچنین در آن دوران تمام حمامهای گناباد را به دوش مجهز کردم، در صورتی که تنها دو حمام این شهر مجهز به دوش بود و الباقی حمامها به دلیل اینکه خزینه بود بیماریهای زیادی را نیز برای مردم این شهر به وجود میآورد.
وی با بیان اینکه از سال 1347 نیز از وزارت بهداری استعفا داده و به کار طبابت مردم گناباد پرداختهام، در پاسخ به این سئوال که با توجه به اینکه گنابادی نیز نیستید چرا 62 سال در این شهر ماندهاید خاطرنشان کرد: قبلا خیلیها نیز این ایراد را به من میگرفتند که چرا وقت خود را در اینجا تلف میکنی و بیا تهران که پایههای ترقی و پیشرفت تو در این استان است.
سیدمحمد روحانی حائری امروز جزئی از مردم گناباد شده و مردم او را یک گنابادی میدانند که خودش در این زمینه میگوید: مردم گناباد یک ویژگی دارند و آن هم قدرشناسی آنهاست و اگر مسئولی یا شخصی قصد خدمت کردن به مرد را دارد باید ببیند در کجا میتواند نیازهای مردم را برطرف کند.
وی خاطرنشان کرد: کاری که بنده برای مردم گناباد کردهام تنها یک وظیفه طبیبانه بیشتر نبوده و همیشه از محبت و دعای مردم این شهرستان بهرهمند بودام؛ چراکه دعایی که از دل یک دردمندی برآید مسلما مستجاب میشود.من هیچ گاه حاضر نبودم که مراسمی برای تکریم و تمجیدم برگزار شود و حتی در مراسم نکوداشتی که چند سال قبل برای من و دو پزشک دیگر در گناباد برگزار شد شرکت نکردم؛ چراکه خودم را شایسته تقدیر نمی دانم.
احمد یوسفی رهنی یکی از فعالان اجتماعی و خبرنگاران گنابادی که ارتباط نزدیکی نیز با سید محمد حائری روحانی دارد در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در گناباد اظهار داشت: شخصیت دکتر روحانی دارای نکات برجستهای است که بیش از هر فردی میتواند تاریخ توسعه را نشان داد. ایشان در تمام این مدت به عنوان یک نگاه برون متنی نسبت به گناباد و تحولات آن بوده است.
وی افزود: بدان معنا که از ابتدای ورودش به گناباد تا کنون هضم در هیچ کدام از زیرشاخههای فرهنگی گناباد نشده در عین اینکه خود را جدا هم ندیده است. شاید بتوان گفت شخصیت دکتر بیشتر مخلوطی است با مردم گناباد تا محلول. این ویژگیها برخی اکتسابی و برخی ناآگاهانه است و باعث شده دکتر جدا از روایت گنابادی گری مسائل را ببیند و دید وسیعتر یابد.
گزارش از یاسر سالاری گناباد
انتهای پیام/281/ش