به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، ستوننویسهای روزنامههای ترکیه که در زبان ترکی از آنها به "گوشهنویس" یاد میشود٬ بخشی از فعالان رسانهای توانمند و اثرگذار هستند که معمولاً یادداشتهایشان تاثیر قابل توجهی بر افکار عمومی و معادلات حزبی ترکیه میگذارد.
عبرت از زلزله
چانداش تولگا اشیک/ روزنامه پستا
وقتی که به تصاویر شهر زلزلهزده الاذیغ نگاه میکنی٬ در یک میدان بزرگ٬ چندین ساختمان را میبینی که حتی دیوارهایشان هم ترک نخورده و همه چیز سر جای خود باقی مانده است اما در چند متری آن ساختمانها٬ یک ساختمان بزرگ٬ با خاک یکسان شده و حتی یک دیوار از آن باقی نمانده است. چرا؟
برای رسیدن به پاسخ این سؤال٬ لازم نیست حتماً معمار و دانشمند و زلزلهشناس باشیم. کاملاً مشخص است که سازنده و مهندس و مدیر پروژه آن ساختمان در کار خود دزدی و فساد کرده و به دنبال استاندارد در بتنریزی و استفاده از مصالح خوب و اسکلتبندی مقاوم نبودهاند.
خیلیها از دولت ایراد میگیرند و میگویند این همه سال٬ دولت از مردم مالیات زلزله گرفت تا در مواقع حساس و ضروری به کار بیاید. آن پولها چه شد و در کجا خرج شد؟
سوال دیگر این است: هزاران متر از اراضی مهم و حساس شهر٬ به این اختصاص پیدا کرده بود که در مواقع خطر و وقوع زلزله٬ مردم در آنجا جمع شوند اما شهرداریها تمام این زمینها را فروختند و جایی برای اجتماع مردم زلزله زده باقی نماند.
در هر دو مورد حق با سوالکنندگان است و دولت باید به تمام این انتقادات پاسخ دهد. اما واقعاً ما شهروندان هم باید سهم خطاهای خود را ببینیم و به این فکر کنیم که در مقام مهندس ناظر٬ مالک و صاحب خانه٬ در چه ساختمانی زندگی میکنیم.
جمهوری هواداران
زلال کالکان دلن/ روزنامه جمهوریت
لیاقت مهم نیست٬ معیار اصلی٬ این است که عضو یا هوادار حزب عدالت و توسعه باشی.
شایستگی مهم نیست٬ کافیست از «ما» باشی.
لیاقت وجود ندارد٬ همین که با «رئیس» باشی٬ کافیست.
لیاقت چه اهمیتی دارد٬ مهم این است که از محجبههای محافظهکار آکپارتی باشی.
معیاری به نام شایستگی در کار نیست٬ کافیست بگویند فلانی هم مذهبی است.
اصلاً کسی کاری به لیاقت ندارد٬ کافیست از مخالفین همان نظام جمهوری باشی که در سال 1923 میلادی در ترکیه تأسیس شد.
نیازی به آموزش و علم و دانش نیست٬ کافیست به جهالت بها بدهی.
کسی احترامی برای کار علمی قائل نیست٬ معیار٬ بیاعتبار جلوه دادن علم و دانش است.
حق کارگر و بازنشسته مهم نیست٬ آن چه اهمیت دارد٬ سندیکایی نبودن است.
دموکراسی مهم نیست٬ کافیست در کنار حزب حاکم باشی.
همه اینها که برشمردم٬ گوشهها و ابعادی از تابلوی بزرگ ترکیه در سال 2020 میلادی را نمایش میدهند.
کشوری که در آن٬ علم٬ آموزش و معاصر بودن در باتلاق فرو رفته و جهالت٬ بیکاری و فساد مالی٬ به اوج رسیده است. کشوری که مجرمین خطرناکی که به زنان و کودکان تجاوز میکنند٬ با احکام سبک و تخفیف در جزا روبهرو میشوند و نشانی از حکم بازدارنده و جزای سنگین نیست.
اینجا مجرمین را آزاد و بیگناهان را مجازات میکنند و طبقه ثروتمند و مرفه جامعه٬ به راحتی طبقه فقیر و زیردست را له کرده و حقوق آنان را لگدمال میکند.
اینجا٬ همان جایی است که دادرسی و جستجوی عدالت بسیار دشوار است. رانتها و گروهها به راحتی فعالیت میکنند و طریقتها و جماعات دینی٬ در بسیاری از نهادها و ارگانهای دولتی صاحب نفوذ هستند.
اینجا کشوری است که روسای دانشگاههایش حد و مرزی در عوامگرایی نمیشناسند و دستگاه دیپلماسی کشور به طور مداوم خطاهای خود را تکرار کرده و اعتبار کشور را در محافل دیپلماتیک جهان٬ زیر سوال برده است.
در این کشور٬ کار به جایی رسیده که بسیاری از مردم نمیتوانند هزینه گرمایش خانه خود را پرداخت کنند و در سرما زندگی میکنند و برخی از بیکاران هم از بیچارگی و فقر دست به خودکشی میزنند و یکی از کشورهایی است که بیشترین روزنامهنگاران را روانه زندان کرده است. بنابراین باید اسم این کشور را گذاشت: «ترکیه نوین». یعنی جمهوریت هواداران!
در چنین شرایطی آیا حزب جمهوری خلق به عنوان مهمترین حزب مخالف در این کشور٬ نمیخواهد با دینداران و محافظهکاران هم ارتباط برقرار کرده و حمایت آنان را به دست بیاورد؟
صفیه آیلا از لیبی تا ترکیه
برهان آیری/ روزنامه ینی چاغ
یکی از خوانندگان تاریخ موسیقی ترکیه که نام و شهرت جاودانهای از خود بر جای نهاده٬ صفیه آیلا است. آیا میدانستید او اصالتاً لیبیایی بوده و در دوران کودکی به ترکیه آمده است؟
صفیه آیلا در حالی که دختر خردسالی بود٬ همراه با خانواده به ترکیه آمد و صدای رسا و عجیب او در همان روز نخست ورود به استانبول٬ دقت همه را به سوی خود جلب کرد و به زودی آموزش خوانندگی را تحت نظر مهمترین استادان آواز ترکی آغاز کرد.
شهرت صدای زیبا و گیرای صفیه آیلا به گوش مصطفی کمال آتاتورک هم رسید و او نیز شنونده آواز زیبای آیلا شد و از او حمایت کرد.
حالا که یک بار دیگر موضوع لیبی در صدر خبرها و گفتوگوهای ما قرار گرفته٬ از یاد نبریم که یادگارها و خاطرات فراوانی از لیبی داریم.
یکی از مهمترین این یادگارها این است که مصطفی کمال آتاتورک در لیبی در برابر ایتالیاییها جنگیده و آنجا قرارگاه نظامی عثمانی بوده است.
لیبی را آسان از دست ندادیم و درگیریهای بسیاری روی داد و اگر امروز هم به پرچم لیبی نگاه کنید٬ نقش هلال عثمانی را بر روی این پرچم خواهید دید. نه فقط در لیبی٬ بلکه در تونس و الجزایر هم نشانهها و یادگارهای فراوانی از ما وجود دارد.
انتهای پیام/