به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در ابتدای این نشست، سحر عصر آزاد منتقد سینما گفت: برای من خیلی مهم است که یک کارگردان فیلم اولی چه خط فکری را دنبال میکند؛ رویکرد کارگردان برای من اهمیت داشت و مسئله این فیلم محدود به جمعیت ناشنوایان باقی نماند؛ فیلم در زیرمتن خود به مسئله انسان امروز که تنهایی است نیز میپردازد. ما در سینما به تنوع مضمون و کاراکترهای نمایشی نیاز داریم و این فیلم مصداق متنوعی در سینمای ایران است.
بهرنگ دزفولیزاده نیز در بخش دیگری از این نشست گفت: به نظر من ریتم فیلم کند نبود و ساختار فیلم چنین اقتضایی داشت؛ میخواستم بیننده با زندگی و فضای زیست ناشنوایان بیشتر آشنا شود.
وی افزود: از ابتدا قصد داشتم برای بهتر دیده شدن فیلم از هیچ تلاشی فروگذار نکنم؛ در وهله نخست برایم مهم بود از بازیگرانی استفاده کنم که تکلیفشان با زبان بدنشان مشخص باشد و از دستهایشان به خوبی استفاده کنند. قصد داشتم مخاطبان نسبت به جامعه ناشنوا شناخت بیشتری پیدا کنند و از آنها بیشتر حمایت کنند.
این کارگردان ادامه داد: فرایند انتخاب بازیگرانمان خیلی طولانی شد و بازیگران ما جزو جسورترین بازیگران سینمای ایران بودند؛ چراکه یادگیری زبان اشاره سختی کار را دو چندان میکرد. به شخصه از همان ابتدا به استفاده از بازیگر چهره فکر میکردم.
وی بیان کرد: پیش از شروع فیلمبرداری چند ماهی را در کانون ناشنوایان بودیم و سعی کردیم از نزدیک با مسائل و مشکلات آنها مواجه و آشنا شویم. من تا حدودی با زبان اشاره آشنایی دارم و ساخت این فیلم باعث شد بتوانم با این زبان آشنایی بیشتری پیدا کنم.
وی تصریح کرد: فیلم ما تبلیغی برای کاشت حلزون نبود و کاشت حلزون صرفا بخشی از فیلمنامه من بود که درام قصه را پیش میبرد؛ هیچگونه تبلیغی برای کاشت حلزون در فیلمم نکردم چراکه در این ماجرا ذینفع نیستم؛ صرفاً خواستم اطلاعاتی را به عزیزانی که میخواهند این کار را انجام دهند ارائه کنم.
دزفولی زاده گفت: کاشت حلزون از دی ماه 1371 وارد ایران شد و تاکنون پیشرفت زیادی کرده است. باورهایی که درباره کشان حلزون بین ناشنوایان وجود دارد، باورهای به روز و منطبق با پیشرفتهای این حوزه نیست.
این کارگردان گفت: میخواستم یک شنوا متوجه شود که یک ناشنوا چقدر میشنود و چه مشکلاتی در شنیدن دارد؛ در فیلمم برای درک بیشتر شنوایان نسبت به جامعه ناشنوایان تلاش کردم.
وی خاطرنشان کرد: تاکنون در زمینه ناشنوایان مستندهای زیادی ساخته شده است و احساس کردم فضای فیلمنامه به گونه ای است که میتواند در قالب درام روایت شود. 20 سال بود که راجع به این موضوع فیلمی ساخته نشده بود و تصمیم گرفتیم بر این خلاء 20 ساله پایان دهیم.
مرتضی شایسته تهیهکننده فیلم نیز در این نشست گفت: من یکی دو سالی بود که در سینمای ایران کم کار بودم و از سال 1396 دوباره فعالیتمان زیاد شد و تاکنون ساخت 5 فیلم را تمام کردیم و حالا در آستانه شروع فیلمبرداری سه فیلم دیگریم.
هانیه توسلی بازیگر نقش اول زن فیلم بی صدا حلزون نیز در سخنانی گفت: باید برای ایفای این نقش یکسری چیزها را یاد میگرفتم و روی صدایم کار میکردم؛ همچنین باید زبان اشاره را یاد میگرفتم. هیچ محدودیتی در ایفای این نقش برایم وجود نداشت و حضور در این نقش برایم تجربه جذابی بود؛ اساساً هرچه نقش سختتر باشد برایم جذابتر است.
وی افزود: من در طول فیلمبرداری متوجه شدم که بعضی ناشنوایان دوست ندارند بچههایشان کاشت حلزون داشته باشند و آگاهی از این موضوع برایم بسیار جالب بود.
انتهای پیام/