به گزارش خبرنگار فرهنگی تسنیم، سخنرانی استفانی کرپ، دبیر جشنواره هنری سه ساله «روهر»، در حالی در سالن کنفرانس تئاتر شهر برگزار میشد که او از رابطه دولت و تئاتر میگفت و در مقابل او عمده کارگردانان ایرانی حاضر، در بخش خصوصی تئاتر مشغول به فعالیت بودند.
خانم کرپ که برای معرفی سهسالانه روهر و شرایط فعالیتهای تئاتری در این منطقه کشور آلمان حضور داشت، گفت: من دبیر جشنواره هنری سه سالانه «روهر» هستم. ما نمایشها را در دهها سالن بزرگ برگزار میکنیم، سالنهایی که وسعت بعضی از آنها به اندازه یک استادیوم فوتبال است. در ابتدا باید درباره سیستم تئاتری آلمان توضیح دهم. تئاتر در آلمان وابسته به دولت است که به دو بخش تقسیم میشوند. نوع اول تئاترهای شهری هستند که هر شهر چند تئاتر شهر دارد. سالنهای تئاتری که در شهرها هستند، عوامل و تکنسینهای مخصوص به خود را دارند و هر کارگردانی که در سالنها نمایشی را اجرا میبرد، موظف است با همان عوامل سالن کار کند.
کرپ گفت: البته ما پلتفرمهای متفاوتی هم داریم؛ سالنهای مستقلی وجود دارد که نمایشهای خاصتری در آنها به صحنه میرود. فکر میکنم که این نوع تئاتر به شکل تئاتری که شما در ایران دارید شبیهتر است. معمولاً بین سالنهای مستقل و تئاترهای شهری بر سر زیباییشناسی در اجراهایی که وجود داشت اختلاف و بحث شکل میگرفت؛ اما امروز مشاجره فروکش کرده و سالنهای شهری هم از کارگردانان بینالمللی برای کار دعوت میکنند.
کرپ درباره شکلگیری فضاهای جشنوارهای و بهخصوص جشنواره روهر گفت: جشنواره فضایی برای ملاقات را پدید میآورد؛ اما جشنوارهها در آلمان کمی متفاوتتر برگزار میشوند. ما جشنوارههای کوچک و بزرگی در آلمان برگزار میکنیم؛ اما درباره جشنواره تئاتر «روهر» باید بگویم که این سهسالانه مختص به شهر خاصی نیست و در تمامی استانها برگزار میشود. این جشنواره در ابتدا مختص موسیقی و تئاتر بود، اما حالا این جشنواره «جشنوارهای مخصوص به هنر» نام میگیرد. این جشنواره شش هفته به طول میانجامد و در این مدت چیزی در حدود 10 نمایش به صحنه میرود. نکته اصلی در جشنواره ما صنعتی بودن آن است. فضاهای بسیار بزرگی را برای اجرای نمایش در نظر میگیریم که گاهی حتی برای صدا دچار مشکل میشویم. هدف اصلی ما این است که این جشنواره در شهرها و محیطهای صنعتی و فرودست جامعه برگزار شود. به همین علت این جشنواره رقابتی نیست و تنها آثار مختلف در آن به نمایش در میآیند. درباره برنامهریزی جشنواره باید بگویم که سالنهای ما باتوجه به موقعیت جغرافیایی که دارند، از هم دور هستند. پس احتیاج به کاری داریم که مختص به سالنهای تئاتر ما طراحی شده باشند. ما باید تجربهگرا باشیم و با توجه به سالن، نمایشهایمان را برگزار کنیم.
وی افزود: ما در این جشنواره از سالنهایی استفاده میکنیم که دور افتاده و متروکه هستند. به همین دلیل بخش زیادی از بودجه ما صرف ایجاد زیرساخت در سالنها برای اجرای نمایشها میشود. شورای سیاستگذاری جشنواره دبیرها را برای سه سالانه منصوب و برای آنها وظیفهای تعیین میکند که هر دبیر در طول دوره کاری خود باید ایده خلاقانه جدیدی را به مجموعه اضافه کند و کاری که من کردم تلفیق ژانرها و دعوت از گروههای بینالمللی از آفریقا و آمریکای جنوبی بود.
خانم کرپ که در این نشست از وضعیت فرهنگی و اجتماعی منطقه روهر که شهرهایی چون بوخوم و دورتموند در آن قرار دارند گفت. وی با اشاره به کارگری بودن این مناطق و فرودست بودن وضعیت فرهنگی در دوهر گفت: نمایشهای ما در شهرها و محوطههای صنعتی به اجرا در میآید. به همین دلیل بلیت نمایشهای ما ارزانتر از دیگر جشنوارهها است. به این علت که هدف ما این است هدف اصلی ما ایجاد فضایی برای تماشای نمایش برای اقشار مختلف جامعه است.
بخش مهمی از گفتار خانم کرپ به مسأله تئاتر برای همه مردم اختصاص داد و او با تببین شرایط منطقه دوهر از عدالت تئاتری گفت. در ادامه کرپ عکسهایی را از نمایشهایی که در جشنواره «روهر» اجرا شده بودند، نمایش داد و درباره هر کدام از آنها توضیحاتی را ارائه کرد. بخش مهمی از تصاویر ارائه شده تبدیل کردن سازههای متروکه صنعتی به بناهای فرهنگی مخصوص اجرای تئاتر و موسیقی بود. همچنین در بخشی از تصاویر، آثاری به نمایش گذاشته شد که محصول نگاه سیاسی و فرهنگی منطقه دوهر به شرایط روز جهان بود.
کرپ گفت: من اعتقاد دارم هر جشنوارهای باید جدا از دبیرخانه، یک اداره به عنوان مرکز جشنواره داشته باشد. من چنین رویکردی را در دوره سه سالانه دبیری خودم اجرایی کردم و مقابل یکی از سالنهای نمایشمان هواپیمای صنعتی و قدیمیای را قرار دادیم که این اداره در درون آن هواپیما مستقر شد. ضمن این که مردم هم امکان بازدید از آن را داشتند.
کرپ گفت: ما یک دوره آموزشی را نیز همزمان با برگزاری جشنواره برگزار کردیم که در آن به هنرمندان تئاتر «فرمان ناپذیری» را میآموختیم و به آنها میگفتیم که باید روحیه انقلابی داشته باشند.
او درباره برنامهریزی جشنواره برای رسیدن به آثار مدنظر گفت: ما از یک سال و نیم پیش از دبیر شدن خود مطلع میشویم تا بتوانیم برنامههای مدنظرمان را اجرا کنیم. این زمان شاید طولانی به نظر برسد اما برای برنامهریزی کردن چنین برنامههایی مدت کوتاهی محسوب میشود.
انتهای پیام/