به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، سخنرانی دیشب «دونالد ترامپ» در خطابه سالانهای موسوم به «سخنرانی وضعیت کشور» در کنگره حاوی صحنههایی بود که به جای آنکه صرفاً روایت رئیسجمهور آمریکا از وضعیت این کشور در یک سال گذشته را به نمایش بگذارد، به آیینهای تمامنما از روحیه آمریکایی نه فقط در یک سال و چند سال، بلکه در تمام طول تاریخ تبدیل شد.
در جلسه دیشب، ابتدا ترامپ از دست دادن به نانسی پلوسی به عنوان یکی از اصلیترین مخالفانش در مجلس نمایندگان خودداری کرد و در ادامه پلوسی هم که پشت سر ترامپ ایستاده بود نسخهای از متن سخنرانی وی را مقابل اعضای کنگره و دوربینهای تلویزیونی پاره کرد.
محل وقوع این جدال میان رئیسجمهور و رئیسمجلس نمایندگان، حائز اهمیت خاصی بود؛ هیئت حاکمه آمریکا معمولاً «سخنرانی وضعیت» را یکی از جلوههای «دموکراسی آمریکا» میدانند که در خلال آن سران هر سه قوه مقننه، مجریه و قضائیه زیر یک سقف گرد هم میآیند و برای حفظ ظاهر کار با تشویقهای منظم و تمام قد ایستادن به جملات رئیس جمهور واکنش نشان میدهند.
با این حال، اتفاق دیشب در مجلس کنگره نشان داد تبلیغ و ترویج روحیه «استثناگرایی» از سوی هیئت حاکمه آمریکا تا چه حد فرهنگ تحمل عقیده مخالف را در میان مقامهای این کشور از میان برده است.
با آنکه «جاناتان تارلی»، استاد حقوق دانشگاه واشنگتن اقدام نانسی پلوسی را در حکم «تخریب سنت چند دههای» فرهنگ دموکراتیک آمریکا توصیف کرده با در نظر گرفتن برخی واقعیتهای تاریخی مبنی بر اینکه آمریکاییها با کشتار بومیان این سرزمین و غصب سرزمینهای آنها و سرکوب آنها شکل گرفته این اتفاق را بایستی یادآور سنتهای دیرینهای که این کشور با آنها شکل گرفته دانست.
تنها تفاوت اتفاق دیشب با نمایشهای ادوار گذشته را شاید باید در این دانست که «دونالد ترامپ» بر خلاف اسلاف پیشینش، ابایی از نشان دادن روحیه سلطهجو، استثمارگر و خوی وحشی خود ندارد و نوع واکنش پلوسی نیز نشان میدهد که بین دموکراتها و جمهوریخواه در ماهیت عدم تحمل مخالف و بروز احساسات وحشیگرایانه تفاوتی وجود ندارد.
البته باید بار دیگر بر امر تصریح کرد که ترامپ خود عامل این بربریت نیست که بخواهیم این نوع واکنشها را از فرد دیگری که در راس آمریکا قرار میگیرد، انتظار نداشته باشیم. برخی تحلیلها که ترامپ را علّت و بانی تجلّی بربریسم در آمریکا عنوان میکنند، در بهترین حالت جهل مرکب است. به نظر میرسد ترامپ، نه علّت، بلکه معلول بازگشت به بربریسم در آمریکاست. چرا که او دقیقاً با همین شعارها و رفتار نژادپرستانه که مهمترین تجلی آن در شعار اصلی انتخاباتی ترامپ یعنی «آمریکا اول»(American First) ظهور و بروز داشت با اقبال مردمی در آمریکا مواجه شد.
ترامپ صرفاً ویترین و صورتی است که بیشتر از گذشتگانش سیرت درونی آمریکا را نمایش میدهد. البته بر اساس رابطه دیالکتیک «نماد» و «ارزش»، طبیعی است که با روی کارآمدن چنین نمادی در چنان فضایی، آن فضای خشونتآمیز هم نسبت به قبل تقویت شود؛ اما ترامپ، این فضا را از عدم خلق نکرده، بلکه بر بستر آن رشد کرده و خود نیز به گسترش آن کمک میکند.
انتهای پیام/