به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، مسئله فلسطین به عنوان بلندترین چالش و درگیری تاریخ بشر، مسئلهای است که تا کنون 72 سال به طول انجامیده است. اما در تمام این مدت آنچه تاریخ فلسطین ثابت کرد آنچه این مسئله را به نفع فلسطینیان و احقاق حقوق حقه آنها سوق می دهد مقاومت و راهکارهای مقاومتی است.
در مقابل آنچه این مسئله را علیه فلسطینیان خواهد کرد و موجب خواهد شد آنها هر روز از حقوق خود دورتر شوند، سازش و مذاکره با صهیونیست ها است. از این رو پایان دادن به توافقاتی که با صهیونیست ها طی قریب 3 دهه سازش و مذاکره رخ داده یکی از راهکارهای عملی تحقق آرمان فلسطین و بازگشت این سرزمین به مالکان حقیقی آن یعنی فلسطینیها است.
تاریخچه سازش
اولین رویکردهای مذاکره با رژیم صهیونیستی در دهه 1970 میلادی توسط ابومازن، رئیس کنونی حکومت خودگردان در سازمان آزادی بخش فلسطین مطرح و مورد پذیرش واقع شد. او در کتاب خود با عنوان «طریق اوسلو» می گوید در دهه 1970 میلادی متوجه شد در رژیم صهیونیستی کسانی هستند که معتقدند از طریق صلح و مذاکره می توان به درگیری فلسطینیان و صهیونیست ها خاتمه داد و از همان زمان با مطرح کردن دیدگاه مذاکره در مقابل مقاومت مسلحانه این دیدگاه را در ساف به وجود آورد. از همان زمان یاسر عرفات و رهبران ساف که در عرصه منطقهای و جهانی از سوی صهیونیست ها به شدت تحت فشار قرار گرفته بودند به سمت مذاکره و سازش تغییر جهت دادند.
نخستین اقدامات عملی در راستای مذاکره در کنفرانس مادرید 1991 آغاز شد و اولین توافقنامه به اصطلاح صلح در سال 1993 بین یاسر عرفات ، رئیس سازمان آزادی بخش فلسطین و اسحاق رابین، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی منعقد شد. نگاهی به دستاوردهای سازش از آن تاریخ تا کنون نشان میدهد، ساف نه تنها دستاوردی در این زمینه نداشته بلکه در هر دوره مذاکره از تعدادی از خواسته های خود عقب نشینی کرده است.
زمین در برابر صلح تا به رسمیت شناختن دولت قوم یهود
براساس شعاری که کنفرانس مادرید طبق آن شکل گرفت، فلسطینیان در برابر رفع اشغالگری از زمین های اشغال شده شان توسط رژیم صهیونیستی می پذیرفتند با این رژیم صلح کرده، آن رژیم را به رسمیت بشناسند. اما این خواسته نه تنها تا کنون محقق نشده بلکه فلسطینیها و عربها را به این سمت برده است تاکنون صهیونیست ها از آنها می خواهند بدون هیچ شرطی ضمن به رسمیت شناختن و برقراری روابط رسمی با این رژیم ، این رژیم را به عنوان دولت قوم یهود در فلسطین به رسمیت بشناسند.
توافقنامه اسلو، ریشه فساد سازش
توافقنامه اسلو به عنوان نخستین توافق بین ساف و رژیم صهیونیستی مقدمه و ریشه تمام مشکلاتی است که برای فلسطینیها به وجود آمده است. این توافقنامه دارای دو بخش سیاسی و اقتصادی است.
بخش سیاسی اسلو
بخش سیاسی این توافقنامه به تقسیم سرزمین فلسطین بین ساف و رژیم صهیونیستی پرداخته است. براین اساس آنچه مرزهای سال 1967 شناخته می شود حد فاصل بین دو طرف است و قرار بود دولت فلسطینی در بخش فلسطینی و دولت یهودی در بخش دیگر به وجود آید.
بر همین اساس فلسطینی های سازشکار ملزم به برخی تعهدات شده اند که تا کنون دست و پای آنها را بسته است. مثلا آنها از داشتن ارتش محروم اند و تنها می توانند پلیسی با سلاح سبک داشته باشند. لزوم همکاری امنیتی – که در بخش دوم همین نوشته مورد بررسی قرار گرفت- بخشی از توافق اسلو است. اما نکته مهم این است که صهیونیست ها تقریباً به 90 درصد تعهدات خود عمل نکرده اند تا جایی که امروز به دنبال الحاق سرزمین هایی هستند که در توافقنامه اسلو به فلسطینی ها تعلق دارد. یعنی فلسطینیهای سازشکار بر تعهد خود باقی اند اما صهیونیستها تعهدات خود را کنار گذاشته اند.
بخش اقتصادی اسلو
بخش اقتصادی توافقنامه اسلو که تحت عنوان «توافقنامه پاریس» شناخته می شود مراودات اقتصادی بین دو طرف را تعریف کرده است. براساس توافقنامه پاریس، حقوق گمرکی، مالیاتها و عوارض بخش فلسطینی که رسماً در اختیار فلسطینی ها قرار میگیرد همه به حسابی در بانک های رژیم صهیونیستی واریز میشود و رژیم صهیونیستی ماه به ماه این مبالغ را یکجا به فلسطینیها می دهد.
از سوی دیگر نرخ مالیات و عوارض بر اساس اقتصاد رژیم صهیونیستی محاسبه می شود. با این فرمول صهیونیست ها همواره نرخ مالیات بالایی را که به دلیل وجود مجتمع های بزرگ صنعتی دریافت می کنند به اقتصاد ضعیف مبتنی بر کشاورزی فلسطینی ها تعمیم می دهند. نتیجه این تعمیم نرخ مالیات و عوارض این است که تولید برای فلسطینی ها به صرفه نیست. فلسطینی ها باید نرخ مالیات و عوارض صنعتی را در قبال کشاورزی های نه چندان وسیع خود پرداخت کنند. مسئله ای که اقتصاد فلسطین را عملاً ذیل اقتصاد رژیم صهیونیستی نابود می کند.
به طور کلی بخش سیاسی و اقتصادی توافقنامه اسلو نتیجهای جز وابستگی هر چه بیشتر و عدم استقلال در دو عرصه سیاست و اقتصاد را برای فلسطینی ها به همراه ندارد. ضمن اینکه برای آنها بار تعهدات بین الملل را به دلیل بین المللی بودن توافقنامه اسلو به همراه دارد. لذا برای رهایی از بندهای اسارت، فلسطینیها باید در اولین اقدام خود را از توافقنامه اسلو- که تمامی توافقنامه های بعدی از قاهره 1995 تا قدس 2014 روی پایه آن شکل گرفته اند – خلاص سازند. نکته مهم دیگر این است که مجموعه توافقات ساف با رژیم صهیونیستی جز عقبنشینی و رها کردن خواستههای فلسطینیان چیزی با خود به همراه نداشته است. نتیجه منطقی این است که فلسطینیها برای کنار زدن «معامله قرن» باید نخست ریشه اولیه مذاکره را در اسلو بخشکانند.
انتهای پیام/