به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه «نیزاویسیمایا گازیتا»، چاپ مسکو در مقالهای با عنوان "چگونه می توان از تبدیل یک اپیدمی جهانی به یک فاجعه جهانی جلوگیری کرد؟"، نوشته است: اتفاقی افتاده است که مدتهاست انتظار آن میرفت. یک بیماری خطرناک همه گیر جهانی همه کشورها را درگیر کرده است. مسلما شیوع عفونت ناشی از ویروس کرونا، از نوع فراگیری بیماری همه گیر طاعون در قرون وسطی نیست ، بلکه یک بیماری همه گیر جهانی ناشی از پیشرفت فناوری است.
در قرون وسطی می توانستند دروازههای شهر را ببندد و یک سال قبل از آن غذا برای مردم ذخیره کرده و در انتظار از بین رفتن طاعون ماند. ولی در کلان شهرهای مدرن ، چنین اقدامی تقریباً غیرممکن است. بشر امروزی به هیچ وجه آمادگی خوبی برای مواجه شدن با یک فاجعه جهانی از نوعی که ناگهانی جامعه را مورد حمله قرار دهد، ندارد.
در مقابل دنیای زنده طبیعت، که در آن همه چیز به صورت محلی اتفاق افتاده و میافتد، هیچ چیزی مانند اینترنت یا سفرهای هوایی بین قارهای وجود ندارد. و ولی بشریت پیشرفتهای خود را از طریق انتقال اطلاعات سیارهای بدست آورده و ارتباطات نقش مهمی در زندگی انسانها پیدا کرده است.
ویروس جدید کرونا یا همان -COVID-19 ، که به سرعت در سراسر کره زمین پخش شده است ، شبیه ویروسی است که در خفاش زندگی می کند. حال چگونه این ویروس به انسان رسید؟ در نتیجه نگه داشتن خفاشها به عنوان حیوانات خانگی ، مانند سگ و گربه ، و یا در نتیجه ، استفاده از گوشت خفاش در چین به عنوان یک غذای لطیف. در هر صورت ویروس کرونا به سرعت در همه قارههای جهان گسترش یافته است.
واضح است که نخستین قدم در جلوگیری از گسترش این ویروس، مدارس مجازی، دانشگاه های مجازی و اوج یادگیری در دنیای مجازی است. این اقدام چندان هم بد نیست ، زیرا امکان دستیابی دانش در هر سطحی از جهان فراهم است.
در اینجا فقط برگزاری امتحانات برای گرفتن مدرک دیپلم معادل هاروارد یا آکسفورد ، احتمالاً واقعاً باید انجام شود و برای برخی رشتههای تخصصی این کار هرگز به طور مجازی میسر نیست. ولی تغییر شکل آموزش که اپیدمی کرونا جهان را به سمت آن تحریک کرده و در حال حاضر بطور موقت و بعد دائمی اجباری اجرا خواهد شد، صحیح و خوب است.
بشریت باید مقیاس فاجعهای که جهان را تهدید می کند را درک کرده و به صورت هماهنگ با آن برخورد کند. این مسئولیت با انفجار چرنوبیل که در یک شهر کوچک و در یک کشور خاص رخ داده قابل مقایسه نیست. مقیاس فاجعهای که در نتیجه که یک بیماری همه گیر جهانی همه بشریت را تهدید می کند، حتی با بمباران ناکازاکی و هیروشیما هم قابل مقایسه نیست. این فاجعه را حتی نمی توان با جنگ جهانی دوم مقایسه کرد.
امروز امید همه بشریت به دانشمندان و پزشکان سراسر جهان است تا هر چه سریعتر راهی برای سرکوب این ویروس پیدا کنند. این امید به پیشرفت تکنولوژی بسته شده که قادر به مقابله با آن باشد. ممکن است قبل از فاجعه آمیز شدن اپیدمی کرونا، واکسنی برای آن تولید شود. و اگر نه، چطور؟
علیرغم تلاشهای 20 سال گذشته ، هنوز واکسنی برای بیماری ایدز تولید نشده است. واکسیناسیونها در برابر آنفولانزا انجام می شود ، اما به دلیل جهش رخ داده در ویروس ، مردم همچنان به این بیماری مبتلا می شوند.
بشریت به جایی است که نباید میرسید: به اسرار زندگی مولکولی دست یافته که طبیعت با دقت از آن محافظت می کرد.
امیدواریم که این بار بتوانیم از این مهلکه جان سالم بدر ببریم. ولی کاملاً ضروری است تا درباره محدودههایی که تمدن بشریت نباید برای بقای خویش آنها را از بین ببرد، بیشتر و عمیقتر فکر کنیم.
ویروس کرونا بر همه جوانب زندگی انسانها تأثیر می گذارد. مثلاً به روی مسئله مهاجرت. در نتیجه وخیم تر شدن اوضاع در سوریه ، "رجب طیب اردوغان" رئیس جمهوری ترکیه کانالی برای هدایت پناهنجویان آنها را به سمت مرزهای یونان و بلغارستان بوجود آورد.
حال این سؤال مطرح میشود: چه کسی از این هزاران پناهجو آزمایش ویروس کرونا انجام خواهد داد، و در دراز مدت - جمعیت هزاران و هزاران نفری؟ این موضوع هنوز توسط رهبران کشورهای اتحادیه اروپا مطرح نشده است. همچنین در رابطه با ورود غیرقانونی به خاک ایالات متحده از طریق مرز مکزیک در کنگره آمریکا بحث نشده است - و سالانه صدها هزار نفر از این طریق وارد خاک این کشور می شوند. به دلایل سیاسی ، این مسئله مورد بحث قرار نمی گیرد.
یک عنصر امیدبخش برای تمام بشریت این است که میزان مرگ و میر ناشی از COVID-19 درصد کمی است و به عنوان مثال بسیار کمتر از طاعون است. ولی آشفتگی ناشی از شیوع این بیماری برای بشریت به شکلی که در آن قرار گرفته بسیار جدی بوده و تا تولید واکسن مناسب برای آن هم راه طولانی وجود دارد. بنابراین به طور کامل باید درباره پیامدهای این بیماری بطور جدی بحث شود.
در هر صورت امیدواریم که بشریت موفق شود تا با همه گیری ویروس کرونا مقابله کند. ولی این باعث می شود که درباره ساختار جامعه بشری دوباره فکر کنید. درباره اینکه آیا زمان آن نرسیده که تغییرات اساسی در برخوردها داده شود؟ درباره اینکه دسترسی به اینترنت در سراسر کره زمین فراهم شود. درباره نیاز به تعادل بین جهانی گرایی و محلی گرایی. درباره توزیع ناعادلانه پیشرفته ترین فناوریها هستند و درباره برخورد کشورها با یکدیگر، چرا که این اتحاد، حمایت و همکاری کشورهاست که می تواند جهان را از این فاجعه نجات دهند.
مبحث مطرح شده ارزش آن را دارد که مقالات مفصلی درباره آن در رادیوها و تلویزیونهای جهان پخش شود و بشریت بتواند برای مقابله با این تهدیدی جمعی، با یکدیگر متحد شود.
انتهای پیام/